Αισθάνομαι ευτυχής επειδή η επιτροπή Παρασκευόπουλου παρέδωσε το πόρισμά της στον υπουργό Γαβρόγλου κι έτσι τα πανεπιστήμια θα βαδίσουν τον δρόμο της ασφάλειας.
Τρόπος του λέγειν.
Διότι αν περιμένεις από τον Παρασκευόπουλο να ρυθμίσει την ασφάλεια στα πανεπιστήμια είναι σαν να αναθέτεις στον Εσκομπάρ τη δίωξη ναρκωτικών και στον Μπιν Λάντεν τη μάχη κατά του θρησκευτικού φανατισμού.
Ο Παρασκευόπουλος είναι ο άνθρωπος που άδειασε τις φυλακές με τη λογική ότι αποτελεί δικαίωμα των φυλακισμένων να μη φυλακίζονται.
Η συνεισφορά του στο θέμα της παραβατικότητας στα πανεπιστήμια είναι βεβαίως πιο πρωτότυπη.
Αλλά ενδεχομένως και λιγότερο επιζήμια, διότι ο χρόνος της κυβέρνησης τελειώνει. Δεν θεωρώ πιθανό να προλάβουν να κάνουν τη ζημιά που έκαναν με τις φυλακές.
Ασε που στα πανεπιστήμια το πρόβλημα είναι πιο προφανές, άρα απλούστερη κι η λύση του.
Διότι τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε;
Τη δράση διαφόρων νεανικών συμμοριών που δραστηριοποιούνται ανεμπόδιστα στα πανεπιστήμια, τα γήπεδα ή τις γειτονιές με κάθε είδους πρόσχημα. Πολιτική, μουσική, ιδεολογία, γκομενιλίκι, μπάλα, μαγκιά, ξερολίαση και κανέναν μπάφο.
Τους μαζεύεις και τελείωσες. Αν ξαναεμφανιστούν, τους ξαναμαζεύεις.
Αντιθέτως, αν περιμένεις (όπως λέει το πόρισμα του Παρασκευόπουλου) ότι οι «ανοιχτές αγορές λιανικής ναρκωτικών» θα αντιμετωπιστούν με την «αποδιάρθρωση των εφοδιαστικών αλυσίδων που περιβάλλουν κάθε λιανική αγορά» μάλλον έχεις καταναλώσει όλους τους μπάφους μόνος σου.
Κι αν νομίζεις ότι οι καταλήψεις, οι βανδαλισμοί κι οι τραμπουκισμοί θα αντιμετωπιστούν με τη «δημιουργία Φόρουμ» και με μια «Μόνιμη Επιτροπή Διαπραγμάτευσης και Επικοινωνίας» με τους τραμπούκους, τότε ίσως έχεις καταφύγει και σε πιο βαριά ναρκωτικά.
Το πόρισμα ολοκληρώνεται με τη διαπίστωση ότι οι επιθέσεις στα ΑΤΜ θα αντιμετωπιστούν, αν απομακρυνθούν τα ΑΤΜ. Μια κορυφαία ιδέα που υπονοεί ότι καμία ληστεία τράπεζας δεν θα γινόταν, αν κλείναμε όλες τις τράπεζες. Στοιχειώδες!
Θέλω όμως να φύγω από το καλαμπούρι.
Διότι όσα φρονούν οι Παρασκευόπουλοι κι οι Γαβρόγλου δεν είναι καινούργια. Αυτά φρονούσαν και πριν.
Το ίδιο κι ο Καρανίκας ή ο Καρτερός ή ο Καψώχας ή ο Πολάκης. Δεν έπεσαν ξαφνικά από το φεγγάρι.
Δυστυχώς για τη χώρα όλοι τους είναι υπαρκτά πρόσωπα. Τις ίδιες ανοησίες που λένε τώρα, έλεγαν πάντα. Το ίδιο περιθώριο εκπροσωπούσαν. Σε αυτούς η κοινωνία είχε γυρισμένη την πλάτη επί δεκαετίες.
Και βρέθηκαν ξαφνικά στο προσκήνιο όχι επειδή κάποιοι εκτίμησαν ή ανακάλυψαν τις ιδέες ή τις απόψεις τους. Αλλά επειδή η χώρα εκτροχιάστηκε.
Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα. Κι αυτό είναι που πρέπει να διορθωθεί, μήπως μπουν τα πράγματα στη θέση τους.