Μπορεί ο Φίλης, ο Τσακαλώτος, ο Βούτσης, ακόμη και ο Σκουρλέτης που βλέπει εαυτόν ως διαιτητή στην Κουμουνδούρου για όσα ετοιμάζονται, να αγωνιούν περισσότερο για την επόμενη ημέρα στο κόμμα και να σχεδιάζουν τις δικές τους κινήσεις και με όρους διαχείρισης μιας μικρής ή μεγαλύτερης ήττας, αλλά κατανοούν ότι ο Τσίπρας έχει διαφορετική ατζέντα. Στην κορυφή της εξουσίας η οπτική των πραγμάτων δεν είναι ίδια, ενώ κανείς πρωθυπουργός δεν κατεβαίνει σε εκλογές για να καλύψει τον ρόλο του ηττημένου. Ο βασικός λόγος, βέβαια, είναι ανθρώπινος: η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και για τους πρωθυπουργούς. Στην πραγματικότητα, ακόμη και ο Καραμανλής το 2009, πολύ περισσότερο ο Σαμαράς τον Ιανουάριο του 2015, κινήθηκαν με την κρυφή ελπίδα ότι η κάλπη θα τους εκπλήξει ευχάριστα. Μόνον ο Σημίτης είχε αντιληφθεί τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας επανεκλογής το 2004 και φρόντισε να παραδώσει εγκαίρως το «δαχτυλίδι» στον Γιώργο Παπανδρέου.

Στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου κατανοούν επίσης ότι όσοι βρίσκονται στην κορυφή της εξουσίας μπορούν να καταφύγουν και σε μακιαβελικές μεθόδους – για να την διατηρήσουν. Κάπως έτσι, μάλιστα, ερμηνεύουν και πολλά από όσα συνέβησαν το καλοκαίρι του 2015, όταν σχεδόν το ένα τρίτο της κομματικής πυραμίδας εξοβελίστηκε -αναλαμβάνοντας, δε, και την ευθύνη της μεγάλης εξόδου. Συνεπώς, μέχρι τις εκλογές οι φωνές θα είναι χαμηλόφωνες, πλην εκείνων που θα πάρουν τον δρόμο του αποχωρισμού. Στο Μαξίμου είναι προετοιμασμένοι και γι΄ αυτό, καθώς αντιλαμβάνονται ότι ο νέος σχεδιασμός καθ΄ οδόν προς τις κάλπες, που θα αποβλέπει και μετά από αυτές, μπορεί να αφήσει ορισμένους στην άκρη του δρόμου. Οσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν και να υπηρετήσουν το νέο δόγμα Τσίπρα, που θεωρεί δεδομένο ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κλείσει τον κύκλο του», όπως τουλάχιστον αυτός διαμορφώθηκε έως σήμερα, μπορούν να αποχαιρετήσουν.

Προφανώς, ο Πάνος Σκουρλέτης μετακινήθηκε από την κυβέρνηση στο κόμμα για να υπηρετήσει αυτόν τον στόχο. Ακόμη κι αν θεωρεί ότι θα είναι και συνδιαμορφωτής, υπηρετώντας έναν νέο σχεδιασμό, το σχέδιο ανήκει στον Τσίπρα και αποσκοπεί πρωτίστως στη διάσωση του Τσίπρα. Εάν οι επιτελείς στην Κουμουνδούρου θέλουν να μετατρέψουν τους όρους της συζήτησης που ήδη έχει ξεκινήσει περί «πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συζήτηση περί «συριζοποίησης» των πασοκογενών, δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι ρετσέτες είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί τον αρχηγό. Η παλαιά φρουρά μπορεί ελεύθερα να μιλάει και για «μετεξέλιξη» του κόμματος, εάν την ενοχλεί ο όρος «μετάλλαξη». Το ζητούμενο παραμένει η προθυμία της να υποδεχθεί νεοφερμένους που θα θέλουν τον δικό τους ζωτικό χώρο – και, συνακόλουθα, κομμάτια της κομματικής πίτας.

Οι εσωκομματικές τριβές που ανέβαλαν τη συγκρότηση της νέας – συρρικνωμένης – Πολιτικής Γραμματείας (άλλο τώρα εάν η αναβολή αποδόθηκε στο ταξίδι Τσίπρα στη Νέα Υόρκη), δείχνουν ότι τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Οταν ο στενός κομματικός πυρήνας δεν μπορεί να καταλήξει ποιοι θα «πληρώσουν» τις οκτώ κομμένες θέσεις από το νέο όργανο, πώς θα βρεθεί θέση στο τραπέζι για τις μεταγραφές; Και οι πρώτες θα αρχίσουν να καταφθάνουν λίαν συντόμως από τον χώρο της Αυτοδιοίκησης. Η σύμπλευση με Μπουτάρη, Κατσιφάρα και Αρναουτάκη, που είναι σχεδόν «κλειδωμένη», έχει τον χαρακτήρα μιας πρώτης δοκιμής για να κριθεί η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος. Ο διεμβολισμός στα κεντροαριστερά πεδία θα ξεκινήσει από κάτω προς τα πάνω – και εκεί θα δοκιμαστούν έως την προσεχή άνοιξη και οι αντοχές της Γεννηματά. Το σχέδιο που ετοίμασε ο Κοτσακάς για μια μετάβαση «από τον πολιτικό δικομματισμό στον κοινωνικό διπολισμό με προγραμματικά στοιχεία», έχει ήδη υπογραφεί από τον Τσίπρα και, επί της ουσίας, εκπονήθηκε για να παραμεριστεί η δυστοκία, πολύ περισσότερο η άρνηση, της Χαριλάου Τρικούπη.

Αν λειτουργήσει, ο Σκουρλέτης θα περιμένει στην πόρτα της Κουμουνδούρου να υποδεχθεί κόσμο. Είναι προτιμότερο να αποδειχθεί ευπροσάρμοστος γραμματέας παρά προσωρινός.