Και να σκεφτεί κανείς ότι ένα γκρο πλαν πριν από έξι χρόνια για το εξώφυλλο του περιοδικού «TIME» τον είχε βάλει στο μάτι του κυκλώνα. Κι αυτό επειδή τότε ο Μάρτιν Σούλερ – κατόπιν ανάθεσης βέβαια – είχε φωτογραφίσει μία 26χρονη μητέρα από την Καλιφόρνια να θηλάζει τον 3 ετών γιο της. Το στήθος της φαινόταν σε πρώτο πλάνο, καθώς με αυτόν τον τρόπο το περιοδικό έθιγε την αύξηση των περιπτώσεων θηλασμού παιδιών που έχουν περάσει τη βρεφική ηλικία – μία τεχνική που έγινε δημοφιλής από τον δρα Γουίλιαμ (Μπιλ) Σίαρς και το βιβλίο του με τίτλο «The Baby Book», το οποίο δημοσιεύτηκε το 1992.

Ο Μάρτιν Σούλερ δεν είχε ανάγκη από τον σάλο για να αποδείξει πάντως την τέχνη του και τη θέση στη σύγχρονη φωτογραφία. Πιθανότατα έχετε πέσει κι εσείς πάνω σε ένα από τα close ups του Γούντι Αλεν, του Αντονι Χόπκινς, του Κλιντ Ιστγουντ ή της Ανγκελα Μέρκελ (ορισμένα εκ των οποίων εκτίθενται από σήμερα στην γκαλερί Camera Work του Βερολίνου). Εχουν όλα την υπογραφή του, κοσμούν τα πρωτοσέλιδα ή τις μεγάλες συνεντεύξεις των μεγαλύτερων εντύπων του πλανήτη και πρόσφατα χώρεσαν σε μία ειδική έκδοση της teNeues. Ο γεννημένος το annus mirabilis 1968 έχει καθιερωθεί πλέον ως ένας από τους πολυβραβευμένους φωτογράφους της εποχής χρησιμοποιώντας την τεχνική του close up, είτε πρόκειται για διάσημους ή για λιγότερο γνωστούς. Μεγαλωμένος στη Γερμανία έχει επηρεαστεί από τον κορυφαίο Αουγκουστ Ζάντερ (1867-1964), ο οποίος φωτογράφισε με πρωτοποριακό τρόπο την εργατική και μπουρζουάδικη τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα.

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΒΕΝΤΟΝ. Ο Σούλερ ξεκίνησε ως βοηθός της Ανι Λίμποβιτς από το 1993 ώς το 1996 και γρήγορα έκανε το επόμενο βήμα φωτογραφίζοντας πορτρέτα «ανθρώπων του δρόμου». Από το 1998 μάλιστα τα πορτρέτα του, από τον κόσμο της ποπ κουλτούρας, των ειδώλων και των ηγετών, πέρασαν στις σελίδες των Rolling Stone, National Geographic, TIME, GQ, Esquire, Entertainment Weekly και The New York Times Magazine. Ηταν τότε που ο Σούλερ συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Ρίτσαρντ Αβεντον ως μέλος του φωτογραφικού τμήματος του New Yorker, όπου και συνεχίζει να δίνει φωτογραφίες που κερδίζουν βραβεία. Εξού και η εύφημος μνεία του διευθυντή του περιοδικού Ντέιβιντ Ρέμνικ ήδη από το 2005, μετά τον θάνατο του Αβεντον: «Πολλές από τις εικόνες του Σούλερ είναι στημένες με πρωτοφανή ευφυΐα: ένας σκεϊτμπόρντερ που τρέχει με το σκέιτ μέσα στην κουζίνα της οικογένειάς του, η οποία ποζάρει σοκαρισμένη γύρω του. Αρκετά συχνά έχει δώσει πορτρέτα με τον πιο κοντινό τρόπο στον Αβεντον. Οι φωτογραφίες του λευκώματος “Close up” – ο δαιμονικός Τζακ Νίκολσον, ο Πρινς που μοιάζει με τον Ιησού, η μαύρη Μπρίτνεϊ – απειλητικά αληθοφανείς, υπερρεαλιστικές. Απομακρύνουν οποιοδήποτε στοιχείο προστατεύει την έννοια της διασημότητας – την καταργούν».