Η μόδα έχει μπει στη ζωή μας. Ο νεόπτωχος εαυτός μας βαυκαλίζεται και ονειρεύεται νύχτες  ανυπέρβλητου γκλάμορ και φαντασμαγορίας από την οθόνη της τηλεόρασης. Δύο ριάλιτι σόου (και ένα τρίτο που ετοιμάζεται για να εκπέμψει τη διαδικασία της πασαρέλας) συναγωνίζονται σε εντυπώσεις αντλώντας περιεχόμενο από τους κανόνες της βιομηχανίας της μόδας. Η ελληνική πραγματικότητα σίγουρα δεν διαθέτει βιομηχανία μόδας. Η ελληνική τηλεόραση όμως ισχυρίζεται το αντίθετο. Αρκεί που υπάρχουν επίδοξα μοντέλα, γυναίκες που φαντασιώνονται τον πλούτο και ένας όμιλος πρώην επαγγελματιών οι οποίοι δούλεψαν την επική για τα μηνιαία έντυπα δεκαετία του ’90 έως και τα μέσα του 2000. Εκτός βέβαια και αν έχουν το δίκτυο στις πόλεις της μόδας του εξωτερικού όπου πραγματικά οι νικήτριες θα έβρισκαν ευκαιρίες να εργαστούν σε αυτόν τον χώρο.

Δεν είναι κακό φυσικά να μιλάμε για το φαινόμενο της μόδας και να το βιώνουμε καθένας μέσα από την εμπειρία του σχετικού επαγγέλματός του. Ακαιρο όμως είναι να χρησιμοποιούμε σκουριασμένα εργαλεία που δεν συμβάλλουν στη συζήτηση του παρόντος. Ας μην ξεχνάμε ότι η μόδα είναι καταδικασμένη να επινοεί τον καινούργιο εαυτό της. Να επανεξετάζει τα πρότυπά της και να τα καθαιρεί από το βάθρο τους όταν συμπληρώσουν τον κύκλο εντυπωσιασμού του πλήθους. Να δείχνει με το ντύσιμο νέων προσώπων ποια είναι η κοινωνική εικόνα του σήμερα.

Αυτά προσπαθούν να περάσουν οι κριτές στο «My style Rocks» ή στο «Greece’s Next Top Model». Και ανακαλούν από την αυτοαναφορική τους μνήμη παραδείγματα εμπειριών για να ακυρώσουν τις αισθητικές απόπειρες των γυναικών που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το γούστο τους ή την ομορφιά τους. Αυτό άλλωστε προστάζει το πλαίσιο των κανόνων του τηλεριάλιτι.

Μα τι είναι το γούστο; Τι θεωρείται όμορφο; Είναι αυτά τα κριτήρια που υπογραμμίζουν τη ροή των  σόου της λαϊκής ψυχαγωγίας; Ας μην ξεχνάμε ότι η τηλεόραση στον «καλό της ρόλο» εκπαιδεύει γρήγορα και επικοινωνεί άμεσα τις κοινωνικές αλλαγές και τις αισθητικές μετατοπίσεις. Ομως σε μία βραδιά πειραματισμού της εμφάνισης όπως στο «My style Rocks», με αυτοσχέδια σενάρια γύρω από την εμπειρία του κόκκινου χαλιού, η διαδικασία ανάδειξης του διαφορετικού είναι μία συσσώρευση απογοητεύσεων. Η φτωχή ποιότητα των υλικών που οδηγούν στην έκπτωση του στυλιστικού αποτελέσματος και η ρηχή  σύλληψη ιδεών κάθε διαγωνιζόμενης στην παρουσίασή τους μεταφέρει το κενό στον θεατή τους. Γυναίκες με το όνειρο ότι διαθέτουν ταλέντο στο παιχνίδι της μόδας ντύνονται για το περιβάλλον του προσωπικού τους παραμυθιού, εμπλουτισμένου από νύχτες πρεμιέρας στο Χόλιγουντ, πάρτι στις Κάννες και τη Βενετία.

Η άλλη συζητημένη εκπομπή «Greece’s Next Top Model» ήδη έχει στείλει σε πόλεμο με τον καθρέφτη  ανασφαλείς υπάρξεις νεαρής ηλικίας. Η πορεία από το απόλυτο κάλλος στις πολλαπλές εκδοχές της προσωποποιημένης ομορφιάς θα έπρεπε να είναι το τέχνασμα για να εκπαιδεύσει και το τηλεοπτικό κοινό στο να κατανοήσουν την έννοια της «διαφορετικότητας». Λέξη της μόδας που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στις Εβδομάδες Μόδας της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Μιλάνου και του Παρισιού. Το πρότυπο της όμορφης νέας γυναίκας που αξίζει να αναδειχθεί σε μοντέλο για φωτογραφίσεις και επιδείξεις μόδας είναι από μόνο του ένα ξεπερασμένο στερεότυπο. Μπορεί ακόμη σήμερα να επιδρά στον περίγυρο των νέων γυναικών  και να τις ωθεί στο κυνήγι της ματαιοδοξίας. Τότε που το μόντελινγκ γίνεται διέξοδος από τη φτώχεια, την ανωνυμία του πλήθους, την ανία της καθημερινότητας, την αγωνία της επιβίωσης. Πιστεύουν ότι η ομορφιά «σώζει», αν συνοδεύεται από σέξι συμπεριφορά. Στο μεταξύ το σόου  εξελίσσεται σε ένα μάθημα εγκλεισμού των γυναικών στη φάρμα της κοινοτοπίας.

Ομως ο κόσμος αλλάζει. Τα σώματα, τα βλέμματα, οι κινήσεις των ανθρώπων το δείχνουν. Η ομορφιά τους παραμένει πάντα μία απροσδιόριστη εντύπωση που οφείλει την εξήγησή της σε ένα παιχνίδι κατάκτησης του μοντέρνου. Και το μοντέρνο δεν εκπέμπει από τους δέκτες μας.