Μια βραδιά με τους U2 στο Παρίσι

Είχα ήδη καθυστερήσει ένα τέταρτο για το ραντεβού στη γωνία των Rue de Rivoli και Rue des Archives. Δεν έφταιγε μόνο ο λάθος υπολογισμός των αποστάσεων στο Παρίσι (λες «ένα ποτάμι έχω να περάσω» και χρειάζεσαι 20 λεπτά), αλλά και το τεράστιο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Hotel de Ville, το δημαρχείο της πόλης. Καθώς προσπαθούσα να ανοίξω δρόμο ανάμεσα στον κόσμο που διαμαρτυρόταν για την περιβαλλοντική πολιτική της κυβέρνησης και την κλιματική αλλαγή (πολύ θα ήθελα να πω ότι) έπεσα πάνω στη Μαριόν Κοτιγιάρ. Δεν έγινε ακριβώς έτσι, αλλά κάπου κοντά μου ήταν, απ’ ό,τι είδα στις ειδήσεις το επόμενο πρωί.

Λίγες ώρες μετά βρισκόμουν στην AccorHotels Arena (το παλιό Palais Omnisports de Paris-Bercy) ανάμεσα σε ένα αντίστοιχου μεγέθους πλήθος, για την πρώτη από τις τέσσερις συναυλίες των U2 στην πόλη. Και παρακολουθούσα τον διάβολο ΜακΦίστο να χλευάζει τους διαδηλωτές, να χαρακτηρίζει fake news την κλιματική αλλαγή και να δηλώνει «j’ adore climate change». Η συγκεκριμένη συναυλιακή περσόνα του Μπόνο από τα 90s έκανε την εμφάνισή της μέσω επαυξημένης πραγματικότητας (φανταστείτε τα φίλτρα που μπορείτε να βάλετε όταν κάνετε video chat από το κινητό, αλλά σε μια γιγαντοοθόνη μήκους 29 μέτρων). Ο τραγουδιστής των U2 κοιτούσε μια κάμερα και η οθόνη τον μεταμόρφωνε σε διάβολο με κόκκινα κέρατα, μακιγιάζ «Τζόκερ» και δόντια κοφτερά σαν το χιούμορ του.

Αν όμως νόμιζε κανείς ότι με αυτό το περιβαλλοντικό σχόλιο θα ξεμπέρδευε με τα κηρύγματα του Μπόνο, ήταν γελασμένος. Δεν υπήρξε «κουτάκι» στη λίστα των μεγάλων κοινωνικο-πολιτικών ζητημάτων που να έμεινε ατσεκάριστο εκείνη τη βραδιά της 8ης Σεπτεμβρίου· οι «κακοί πολιτικοί» Τραμπ – Πούτιν – Κιμ, το Μεταναστευτικό, η ενδυνάμωση των γυναικών, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, η Ευρωπαϊκή Ενωση… Οσα δεν λέγονταν, δείχνονταν με έναν σωρό multimedia τρόπους. Μέχρι και ο Τσάρλι Τσάπλιν ως «Δικτάτορας» επιστρατεύτηκε.

Πιο γραφικά κι από ηλιοβασίλεμα στην Οία, θα πείτε για τα παραπάνω. Ισως, αν δεν ήταν στη μέση τα τραγούδια. Και το υπερθέαμα. Και το συναίσθημα. Και το ταξίδι. Ταξίδι από τις πρόβες στην κουζίνα ενός σπιτιού στο Βόρειο Δουβλίνο μέχρι τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου, ταξίδι από την αθωότητα στην εμπειρία. Innocence και Experience, οι δύο λέξεις-κλειδιά. Τα άλμπουμ «Songs of Innocence» και «Songs of Experience», το Innocence + Experience Tour του 2015, το φετινό Experience + Innocence Tour…

Στη μία άκρη της αρένας, η Innocence stage. Στην άλλη, η Experience stage. Ανάμεσά τους η γιγαντοοθόνη που προαναφέραμε, η οποία στην ουσία είναι ένα μακρόστενο «κλουβί» με δύο διαφανείς οθόνες LED υπερυψηλής ανάλυσης και ενδιάμεσο διάδρομο. Οι U2 κινούνται πάνω στην οθόνη, κάτω από την οθόνη, μέσα στην οθόνη. Ως τεχνολογία, είναι ό,τι πιο προηγμένο περιοδεύει στον πλανήτη αυτή τη στιγμή.

Το set list ήταν προσεκτικά μελετημένο, γιατί ήθελε να περιγράψει όλο αυτό το ταξίδι από την αθωότητα στην εμπειρία. Από τα «I will follow» και «The Ocean» του πρώτου άλμπουμ («Boy», 1980) μέχρι τα 8 από τα 13 τραγούδια του τελευταίου άλμπουμ «Songs of Exprerience» (τεράστιο ποσοστό για ένα συγκρότημα που για πολλούς θα έπρεπε να παίζει μόνο greatest hits). Ενδιάμεσος σταθμός αναφοράς το «Acrobat», τραγούδι του 1991 που δεν είχε ακουστεί ξανά live πριν από αυτή την περιοδεία. Το «New Year’s Day» με μια τεράστια σημαία της ΕΕ πίσω από τους U2 (αν το ροκ πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, ο φιλοευρωπαϊσμός τη σήμερον ημέρα είναι… τέρμα ροκ). Το πάρτι που στήθηκε στην Experience stage με τα «Elevation», «Vertigo», «Even Better Than The Real Thing» (στο τελευταίο κατέβηκε και ντισκομπάλα από την οροφή) με όλο το γήπεδο να χοροπηδά. Το «One» μέσα στο σκοτάδι, με τους φακούς των κινητών σαν αναμμένους αναπτήρες άλλων εποχών. Ποια τραγούδια θα ακούγονταν από την Experience stage, ποια από την Innocence stage, όλα ήταν προκαθορισμένα και στην εντέλεια χορογραφημένα. Ο αυθορμητισμός και οι «παραγγελιές» από το κοινό θυσιάστηκαν για να ειπωθεί μία ιστορία – αλλά τι ιστορία!