Αυτή η γελοιότητα με τα κόμματα τα οποία «δεν παίζουν» το ένα ή το άλλο κανάλι, δεν είναι απλώς παιδαριώδης. Είναι ηλίθια. Είναι επικίνδυνη. Με το μέτριο IQ της διπλανής πόρτας που διαθέτω, δεν κατανοώ με ποιο σκεπτικό – «σκεπτικό» λέμε τώρα! – ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ κάνουν εμπάργκο σε όποιον δεν γουστάρουν. Αλήθεια ποιος φωστήρας το συνέλαβε αυτό κι ήρθαν και χάρηκαν οι ένθεν κακείθεν ανόητοι; Τους το πρότεινε κάποιος γκουρού της επικοινωνίας ή το κορίτσι του λούνα παρκ; Είσαι κοτζάμ κόμμα και φωνάζεις στο άλλο το παιδάκι «δεν σε παίζω δεν με παίζεις νιανιανια νιανιανια»; Σοβαρά τώρα; Δεν σε παίζω, δεν με παίζεις λέγαμε στο δημοτικό, όχι τώρα που μεγαλώσαμε – όχι όλοι απ’ ό,τι φαίνεται.
Οι κομματάνθρωποι που βαφτίζουν τη μονομέρεια στην ενημέρωση «πολιτικό ελιγμό», ή που δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή που μια χαρά ξέρουν κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Ο πολίτης έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση και ο πολίτης θα κρίνει το μέσον. Ο πολίτης όχι ο πολιτικός. Η ενημέρωση δεν είναι χόμπι, δεν είναι συλλογή γραμματοσήμων ή ορειβασία. Δεν θα αποφασίσει το κόμμα αν θα παραστεί ή όχι σε μια εκπομπή γιατί βαριέται, έχει πονοκέφαλο ή κρατάει μούτρα: θα παραστεί θέλει δεν θέλει. Κι εμείς θα τον κρίνουμε. Θέλουμε δεν θέλουμε.
Αλλιώς πώς; Υπάρχει άλλος τρόπος στη δημοκρατία, ή να λανσάρουμε εμείς έναν δικό μας; Εχουμε όλοι το ίδιο πολίτευμα ή διαλέγεις ποιο σου φωτίζει το πρόσωπο; Ο αναγνώστης/τηλεθεατής/ακροατής κρίνει το μέσον, κρίνει τον δημοσιογράφο, κρίνει όχι μόνον την είδηση αυτή καθεαυτή αλλά κυρίως τον τρόπο που η είδηση φτάνει στον παραλήπτη. Η ενημέρωση δεν είναι επιλογή, είναι χρέος. Τελεία.
Εστιάζουμε – ορθώς – στη διακριτή διαφορά του ιδιωτικού από το δημόσιο. Και για να μην κατηγορηθούμε για «ισαποστακισμό», σαφώς η ΕΡΤ δεν είναι το αμπέλι του κάθε πικραμένου. Ενώ το ιδιωτικό κανάλι είναι. Καλώς, κακώς, κάκιστα αλλά είναι. Αλλο η τσέπη μου κι άλλο η έμμεση «χρέωση» μέσα από τη διαφήμιση.
Οχι πως κι εμείς είμαστε αθώες περιστερές. Φανατικοί, ακραίοι, ζητάμε αίμα και το ζητάμε τώρα. Οταν ο δημοσιογράφος βρίσει το «άλλο» κόμμα το ακατονόμαστο, πες τα μεγάλε, είσαι θεός, χώσε του κι άλλα, ξεφτίλισε τον μαλάκα, κρέμασέ τον στο Σύνταγμα. Οταν ο δημοσιογράφος επιτεθεί στο «δικό μας» κόμμα είσαι πουλημένος αλήτης και ρουφιάνος. Κι όχι πως δεν έχουμε τέτοιες βιολέτες του αγρού στον κλάδο μας, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι πώς να το κάνουμε.
Ωρα να σοβαρευτούν πολίτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να παίζουμε τσιγκολελέτα με το μέλλον των παιδιών μας. Οταν καίγεται το σπίτι σου παίρνεις μάνικα, φωνάζεις πυροσβέστες, κάνεις ό,τι μπορείς για να το σώσεις. Δεν πηδάς πάνω από τις φλόγες στου Αϊ-Γιαννιού του Κλήδονα σαν τη Μανταλένα. Γιατί μετά θα φωνάζει η καψερή «άλλος με τη βάρκα της ευλογημένης», όμως η βάρκα θα έχει βουλιάξει. Κι εμείς θα βρεθούμε στον πάτο.