Αύριο Κυριακή θα έχουμε το πρώτο μεγάλο ματς της σεζόν για το ελληνικό πρωτάθλημα: την αναμέτρηση του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ στην Τούμπα. Φυσικά το παιχνίδι ξυπνά μνήμες: όσα έγιναν στο γήπεδο του ΠΑΟΚ πριν από μερικούς μήνες και έκριναν την έκβαση του περσινού πρωταθλήματος δεν τα έχει ξεχάσει κανείς.

Ανακάλυψη

Υστερα από εκείνο το αξέχαστο ματς που διακόπηκε μετά την εισβολή του Ιβάν Σαββίδη και της προσωπικής του φρουράς στο γήπεδο, δημιουργήθηκε ένας μοναδικός δημοσιογραφικός θρύλος. Κατά τα λεγόμενα πολλών, που ισχυρίζονται ότι είδαν με τα μάτια τους τη σκηνή, ένας νεαρός συντάκτης μιας αθλητικής ιστοσελίδας ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ ήταν οπλισμένος, όταν διάλεξε μια φωτογραφία για να πλαισιώσει με αυτή τις ανταποκρίσεις από το γήπεδο. Αρχικά πίστεψε ότι αυτό που έβλεπε ήταν το κινητό τηλέφωνο του έξαλλου Ιβάν, μετά μεγάλωσε τη φωτογραφία και είδε το όπλο. Κι αυτή του η ανακάλυψη έκρινε τελικά ένα ματς κι ένα πρωτάθλημα. Ποιος θα το λεγε…

Διαφορά

Στον αθλητισμό (κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο…) στεκόμαστε πάντα στις βραχυπρόθεσμες συνέπειες μιας πράξης. Ο υφυπουργός Αθλητισμού  Γιώργος Βασιλειάδης διέκοψε το πρωτάθλημα, ο ΠΑΟΚ έχασε τελικά το ματς στα χαρτιά – ο διαιτητής Κομίνης, που με τις παλινωδίες του είχε προκαλέσει την έκρηξη του Σαββίδη δεν τιμωρήθηκε ποτέ, αντίθετα με τους συνεργάτες του που εξαφανίστηκαν από τους πίνακες – άλλο απίθανο! Ομως αυτή είναι η μια διάσταση της ιστορίας – η απολύτως γνωστή. Η άλλη έχει να κάνει με την τεράστια διαφορά, με την οποία είδε την ενέργεια του Σαββίδη ο απλός κόσμος σε σύγκριση με τον παραγοντικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου: αυτό νομίζω είναι το πιο ενδιαφέρον.

Απίθανα

Ο απλός ποδοσφαιρόφιλος (ακόμα και ο οπαδός του ΠΑΟΚ που δεν συγκαταλέγεται στους απόλυτα φανατικούς οπαδούς), είδε τη συγκεκριμένη στιγμή με μια σοκαριστική απορία. Κάποιοι έμειναν έκπληκτοι ψάχνοντας μια απάντηση στην ερώτηση τι διάβολο συμβαίνει στο ελληνικό μας ποδόσφαιρο και πώς γίνεται στα γήπεδά μας να βλέπουμε του κόσμου τα απίθανα. Αλλοι απλά γέλασαν με το πάθημα του μεγαλομετόχου κι άλλοι απόρησαν με το θράσος του – δεν βλέπουμε συχνά λεφτάδες να μπουκάρουν στους αγωνιστικούς χώρους οπλισμένοι. Πολλοί αναρωτήθηκαν πού χάθηκε η ψυχραιμία που διέκρινε τους παλιούς λεφτάδες παράγοντες κι άλλοι απλά περίμεναν μια τιμωρία – απορώντας για την έκτασή της. Συμπόνοια για την πράξη του ο Σαββίδης δεν βρήκε ούτε από τους φανατικούς του ΠΑΟΚ: τα συλλαλητήρια είχαν ελάχιστο κόσμο, οι ίδιοι οι οπαδοί, μολονότι μουρμούραγαν για άλλους παράγοντες, που (στο μυαλό τους…) έκαναν χειρότερα δεν βρήκαν τρόπους να δικαιολογήσουν την κουταμάρα της πράξης. Οταν λίγο καιρό αργότερα ο ΠΑΟΚ κέρδισε την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου, οι οπαδοί είδαν στη νίκη αυτή μια μικρή παρηγοριά και του Σαββίδη, που δεν είχε μπει ούτε καν στο ΟΑΚΑ. Αλλά άλλο είναι η παρηγοριά κι άλλο η δικαιολογία ή πόσω μάλλον η συμπόνοια.

Συμπόνια

Κι όμως αυτή τη συμπόνια, που στον Σαββίδη δεν έδειξε ούτε καν ο πιο τρελός οπαδός, που δικαίως τον θεωρεί αναμορφωτή της ομάδας, του την έδειξε το σύνολο του κόσμου που κινείται εντός του θερμοκηπίου που ονομάζεται ελληνικό ποδόσφαιρο: μιλάω και για παράγοντες, και για θεσμικούς άρχοντες, ακόμα και για ποδοσφαιριστές, προπονητές, διαιτητές και κάθε είδους παρατρεχάμενους.

Κανόνας

Οπως η σημειολογία διδάσκει, ακόμα κι αν μια εικόνα είναι ίδια, η αντίληψή της μπορεί να είναι ολότελα διαφορετική: αυτό, όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι κανόνας. Αν ο Σαββίδης είχε κάνει κάτι ανάλογο στη Γερμανία, θα του είχαν εξηγήσει ότι ομάδα δεν μπορεί να διοικεί, στην Αγγλία θα τον είχαν υποχρεώσει να φύγει, στη Γαλλία θα του έκανε τη ζωή δύσκολη το κράτος, στην Ιταλία θα είχε γίνει σατιρικό θέαμα σε τηλεοπτικές εκπομπές. Σε όλες αυτές τις χώρες όλοι θα συμφωνούσαν ότι η εικόνα του κουμπουροφόρου εισβολέα είναι προσβλητική για το σπορ, που είναι πάνω από όλα. Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα και ο παραγοντικός κόσμος έχει τον δικό του αξιακό κώδικα: πάντα βλέπει τα πράγματα πολύ διαφορετικά από τον φίλαθλο.

Ανθοδέσμη

Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι οι ποδοσφαιροπαράγοντες και οι λογιών λογιών γνώστες του αντικειμένου είδαν διαφορετικά την εισβολή. Ολοι αυτοί δεν είδαν έναν θολωμένο άνθρωπο, αλλά έναν άνθρωπο πνιγμένο από το δίκιο του. Δεν είδαν κάποιον που έχασε την ψυχραιμία του, αλλά κάποιον που διαπίστωσε ότι πιάστηκε κορόιδο. Δεν είδαν ένα τρελαμένο που μπούκαρε στο γήπεδο απαιτώντας να μετρήσει ένα γκολ, αλλά κάποιον που τρελάθηκε γιατί το πρωτάθλημα του το πήραν μέσα από τα χέρια του. Είδαν έναν κυριούλη που ξοδεύει του κόσμου τα χρήματα για να πάρει μια χαρά και που την κρίσιμη στιγμή διαπίστωσε πως όσοι τον διαβεβαίωναν ότι δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, απλά του κάνανε πλάκα. Και όλοι τον Σαββίδη αυτόν τον συμπόνεσαν πραγματικά. Κάποιοι μπορεί και να τον είδαν όπως στο σκίτσο της Εφης Ξένου: σαν πληγωμένο κύριο που με μια ανθοδέσμη στο χέρι τραγουδούσε «δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός». Ποια κουμπούρια…

Μπούκαρε

Η ΕΠΟ δεν έβγαλε ποτέ κάποια ανακοίνωση για να καταδικάσει το περιστατικό. Η Σουπερλίγκα δεν πήρε ποτέ σαφή θέση. Οι αρμόδιοι υπουργοί και υφυπουργοί περιορίστηκαν σε μισόλογα. Η μόνη αληθινή τιμωρία του Σαββίδη υπήρξε η απώλεια του πρωταθλήματος – καμία άλλη σοβαρή κύρωση δεν υπήρξε. Για τους παράγοντες αυτό ήταν δίκαιο: ο άνθρωπος λειτούργησε ως αυτοαμυνόμενος τη στιγμή που έπεφτε θύμα ληστείας. Φέτος οι πιο πολλοί από δαύτους θέλουν να τον δουν να κερδίζει επιτέλους το πρωτάθλημα – το λένε στις off the record συζητήσεις τους. Αν αυτό συμβεί, η επιτυχία του θα είναι ένα είδος αποζημίωσης για την εισβολή που κατέστρεψε την εικόνα του, λένε. Και είναι έτοιμοι να του χτυπήσουν στοργικά την πλάτη, γιατί μπούκαρε στο γήπεδο κουμπουροφόρος.

Ρόλος

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει στη δική του πραγματικότητα: πάντα έτσι συνέβαινε. Ακόμα και η πιο ακραία κουταμάρα μπορεί να περάσει στην ιστορία ως πράξη ηρωισμού: η ιστορία του Σαββίδη είναι η απόδειξη. Η αντίληψη της πράξης είναι συχνά μεγαλύτερο πρόβλημα και από την πράξη την ίδια. Ελάχιστοι έλληνες παράγοντες καταδίκασαν την πράξη του Σαββίδη: αύριο μπορεί να είναι στη θέση του. Οι πιο πολλοί τη ζήλεψαν. Εύκολα πανηγυρίζεις ένα γκολ. Το να μπεις στο γήπεδο να κυνηγάς έναν διαιτητή οπλοφορώντας, πότε αλήθεια θα σου ξανατύχει; Αν στα σπορ πρέπει να ασχολούμαστε με τους πρωταγωνιστές, για τον Ελληνα παράγοντα, αληθινά πρωταγωνιστικός είναι μόνο ο δικός του ρόλος. Απλά αυτοί νομίζουν ότι πρωταγωνιστούν σε δράματα, ενώ εμείς βλέπουμε κωμωδίες.