Οπως για πολλοστή φορά απέδειξε και η άτυπη σύνοδος στη γενέτειρα του Μότσαρτ, Ζάλτσμπουργκ, ζούμε σε μία Ευρώπη μετέωρη, αδρανή, αδύναμη να δώσει απαντήσεις, ανίκανη να εξελιχθεί, που καθημερινά χάνει έδαφος. Ο λόγος που, παρά τα λόγια, δεν προχωρά κανένα σχέδιο μεταρρύθμισης είναι ότι αυτό θα «επέστρεφε» αναγκαστικά σημαντικές εξουσίες και προς τους λαούς αλλά και προς τον ανύπαρκτο «λαό» της Ευρώπης. Εμβάθυνση θα σήμαινε και αναγνώριση ενός κοινού λαού που μέχρι στιγμής δεν υφίσταται και έτσι σήμερα η εξουσία «χάνεται» βολικά κάπου ανάμεσα στο τρίγωνο των εθνικών εκλογών, Κοινοβουλίων και κυβερνήσεων, της Επιτροπής και της γραφειοκρατίας της που είναι ανεξέλεγκτες από τους λαούς της Ευρώπης και υπακούν μόνον στα κελεύσματα των διακρατικών ισορροπιών ισχύος, δηλαδή, στην πράξη, στη γερμανική πολιτική.

Η Ευρώπη, που έχασε ήδη το Ηνωμένο Βασίλειο, βουλιάζει σε ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας ευθέως αντίθετο με όλα όσα υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει, με τους λαούς της να έχουν παραδώσει πολύ σημαντικό κομμάτι της κανονιστικής και κυβερνητικής τους εξουσίας σε αντιπροσώπους που ούτε τους βλέπουν, ούτε τους επέλεξαν, ούτε καν ξέρουν τι κάνουν. Αν η Ευρώπη προχωρούσε, αυτό θα σήμαινε ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα έπρεπε και εκείνοι πια να νομιμοποιούνται. Η γραφειοκρατία θα ήταν πολιτικά ελέγξιμη μέσα από την εκλογική λογοδοσία των πολιτικών επικεφαλής της στην Επιτροπή, που σήμερα είναι διορισμένοι και ανεξέλεγκτοι. Ολοι αυτοί που εδώ και πολύ καιρό την κυβερνούν από τις Βρυξέλλες, δεν θα μπορούσαν να σταθούν πουθενά. Ολο το σύστημα εξουσίας τους θα απογυμνωνόταν και θα κατέρρεε. Ποιος τους φαντάζεται να κυνηγούν ψήφους χωριό χωριό, πόλη πόλη, όπως κάνουν οι Αμερικανοί μέσα από σειρά εκλογικών αναμετρήσεων; Αδύνατον. Θα εξαφανίζονταν, διαμιάς. Οπως θα εξαφανιζόταν και η ηγεμονία του ενός κράτους. Αν υπήρχε «ευρωπαϊκός λαός», αυτό θα σήμαινε πολύ περισσότερη δημοκρατία από ό,τι σήμερα και ελπίδα για δημοκρατική ευθύνη και για απαντήσεις, αλλά θα ήταν ευθέως εις βάρος όλων αυτών που υπάρχουν και έχουν ισχύ ακριβώς εκεί που η δημοκρατία έχει τεράστιο κενό.

Μια γνήσια ομοσπονδιακού τύπου συνένωση βασισμένη λ.χ. στο πρότυπο της ίδιας της Γερμανίας που μεριμνά για τη χώρα της εντελώς διαφορετικά από ό,τι για την Ευρώπη, την οποία όμως διαρκώς επικαλείται, θα μετέτρεπε τα κράτη σε ομόσπονδα. Ετσι οι ισορροπίες της εξουσίας θα άλλαζαν άρδην. Ομως, ποιος το θέλει αυτό; Ουδείς. Ούτε οι μανδαρίνοι που υπηρετούν στις Βρυξέλλες, ούτε βέβαια και το Βερολίνο, που τους ελέγχει έχοντας την πραγματική εξουσία. Οι λαοί κατηγορούνται σήμερα από αυτούς ακριβώς τους μανδαρίνους για λαϊκισμό, ενώ δεν υφίσταται πιο ακραίος λαϊκισμός από την ίδια τους την ύπαρξη στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατίας που βρίσκεται πια μόνον στα χαρτιά.

Ολα όσα γίνονται στις Βρυξέλλες για το μέλλον των λαών της Ευρώπης γίνονται ερήμην τους στο ουσιαστικό πρότυπο μιας πολυτελούς σοβιετικού τύπου νομενκλατούρας. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει, τουλάχιστον όχι από τα χρόνια της επιβολής της Γαλλικής Επανάστασης και έπειτα: να υπάρχει μία εξουσία που οι λαοί δεν την επέλεξαν και, αυτό, να θεωρείται αντί για έκδοχο φασισμού, υπόδειγμα δημοκρατίας. Ακριβώς για να επιβιώσει όλο αυτό το παρασιτικό σύστημα και να διατηρηθούν όλα όσα υπηρετεί, η Ευρώπη οδηγείται, ημέρα με την ημέρα, σε αργό θάνατο.