Μετά την ακατανόητη ενεργοποίηση της διαδικασίας του Αυτόφωρου για τη σύλληψη των δημοσιογράφων της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» ένα είναι σαφές: ότι στην Ελλάδα συγκροτείται πλέον μια μορφή «πολιτικής τυραννίας», η οποία μισεί ή εχθρεύεται κάθε αντίθετη ιδεολογική φωνή. Και ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος συνιστά δυστυχώς το κέντρο από το οποίο εκπορεύεται αυτή η αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κινητοποίηση της αυτόφωρης διαδικασίας εναντίον των ανωτέρω δημοσιογράφων ήταν άκρως επικίνδυνη για τον ακόλουθο νομικό λόγο:

Η αυτόφωρη διαδικασία προϋποθέτει (σύμφωνα με το άρθρο 242 του ΚΠΔ) ότι υπάρχει «πρωτογενής αποδεικτική βεβαιότητα για την ενοχή του δράστη». Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Βλέπω λ.χ. τον Α να κάνει μια κλοπή την ώρα κατά την οποία τη διαπράττει (και αυτό είναι το λεγόμενο «γνήσιο Αυτόφωρο»).

Κάτω από αυτή τη βασική προϋπόθεση ο νομοθέτης διαπλάσσει μια συνοπτική διαδικασία, δηλαδή την αυτόφωρη διαδικασία. Ομως ποιο όργανο αξιολογεί αν υπάρχει βεβαιότητα για την ενοχή του δράστη;

Η απάντηση είναι η εξής: ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ζητήματα τα οποία αγγίζουν την ελευθερία του Τύπου (και των δημοσιογράφων), ο μόνος που πρέπει να εκφέρει μια τέτοια κρίση είναι ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών (σύμφωνα με το άρθρο 417 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας).

Υπό αυτήν την έννοια είναι σαφές ότι στην ανωτέρω περίπτωση με τους δημοσιογράφους της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» δεν είχε αποφασίσει η αρμόδια εισαγγελική Αρχή (για το εάν υπήρχαν ενδείξεις ενοχής), αλλά ο υπουργός Αμυνας ως αυταρχικός αφέντης μιας διεφθαρμένης λατινοαμερικανικής δημοκρατίας!

Και πρέπει να διερευνηθεί και ένα άλλο σκοτεινό ζήτημα: δηλαδή για ποιο λόγο πήγαν αρχικά κάποιοι αστυνομικοί να συλλάβουν τους δημοσιογράφους στα γραφεία της εφημερίδας (χωρίς προφανώς να υπάρχει εισαγγελική εντολή, όπως απαιτεί το ΠΔ 141/1991).

Και είναι άκρως ευτυχές ότι στο τέλος η αρμόδια εισαγγελική Αρχή ακύρωσε την ενεργοποίηση της αυτόφωρης διαδικασίας.

Το συμπέρασμα; Ο υπουργός Αμυνας και άλλοι υπουργοί – ας μην ξεχνάμε την υπόθεση της Athens Review of Books – θεωρούν ως «εχθρούς» όσους διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις.

Και έτσι μας θυμίζουν αξιοθρήνητα τον εβραίο τοκογλύφο Σάιλοκ (στον «Εμπορο της Βενετίας» του Σαίξπηρ) που ζητούσε από τον οφειλέτη Αντώνιο «μια λίβρα από τη σάρκα του», αν δεν πληρωνόταν το χρέος του!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ (kalfelis@law.auth.gr)