Δεν λιντσάρουμε όλοι. Δεν ξεσκίζουμε τις σάρκες του πεσμένου, του αδύναμου, του άρρωστου, του κλέφτη, του κακού, του καλού, του μέτριου, του οποιουδήποτε. Δεν λιντσάρουμε τελεία.
Δεν χτυπάμε παιδιά.
Δεν τρομοκρατούμε ηλικιωμένους ανθρώπους.
Δεν ασελγούμε.
Δεν βιάζουμε.
Δεν βάζουμε κουτάβια μέσα στον φούρνο να ψηθούν μαζί με τη μάνα τους.
Δεν ρυπαίνουμε αυτόν τον κόσμο με την παρουσία μας, δεν δηλητηριάζουμε τους γύρω μας με τη χωματερή της ψυχής μας.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Να τελειώνουμε κάποτε με το άλλοθι των σκατόψυχων που προσπαθούν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους για να δικαιολογήσουν τη δική τους αισχρότητα.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν παθαίνουμε ονειρώξεις με μαρτυρικούς θανάτους, κρεμάλες στο Σύνταγμα, βασανιστήρια, φάλαγγες κι ακρωτηριασμούς. Δεν είμαστε όλοι ένας όχλος που επευφημεί τον δήμιο. Δεν ζητάμε όλοι αίμα και σπέρμα. Δεν τρεφόμαστε όλοι από την τελευταία κραυγή ενός μελλοθάνατου.
Δεν είμαστε σαν εσένα. Δεν θέλουμε τον ψόφο σου, δεν θέλουμε τον καρκίνο σου.
Οχι γιατί είμαστε τίποτα σπουδαίοι. Μισοί άνθρωποι κι εμείς με μιζέριες κι ελαττώματα, με φθόνους και κακίες. Παλεύουμε με τραύματα που κακοφόρμισαν, διαταραχές που αυτονομήθηκαν, βάσανα που τραβούν ερήμην μας τον δικό τους δρόμο. Με σας στον ίδιο κόσμο ζούμε, στο ίδιο κράτος, στην ίδια κοινωνία χαροπαλεύουμε. Ομως εκεί τελειώνουν οι ομοιότητές μας. Ευτυχώς για εμάς.
Είστε όλοι εσείς οι βαρύμαγκες που δεν τολμάτε να επιτεθείτε στον πιο δυνατό: σκύβετε το κεφάλι, μαζεύετε τα κατουρημένα σας και φεύγετε με την ουρά στα σκέλια. Η λεία της αγέλης είναι ο αδύναμος, ο άρρωστος, το παιδί, ο ηλικιωμένος, η «αδερφή», το πρεζόνι, ο πρόσφυγας, η πόρνη, ο ζητιάνος, ο ανήμπορος, το αγοράκι στα φανάρια.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Υπάρχουμε «εμείς» και υπάρχετε «εσείς». Εσείς που, αφού σκοτώσετε τον άλλον στο ξύλο, καταδικάζετε τη «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Εκτός αν προέρχεται από εσάς.
ΥΓ: Στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου κι όλων όσοι δολοφονήθηκαν γιατί δεν τους χώραγε το κρεβάτι του Προκρούστη.