Η Αχεντ Ταμίμι σήμερα είναι δεκαεπτά ετών. Οταν πέρυσι τον Δεκέμβριο είχε επιτεθεί χαστουκίζοντας τον ισραηλινό στρατιώτη που, λίγο πριν, είχε πυροβολήσει με πλαστική σφαίρα τον ξάδελφό της, και στη συνέχεια φυλακίστηκε, ήταν ακόμη στα δεκαέξι. Και όταν το 2012, όπως βλέπουμε στις σχετικές φωτογραφίες, σήκωσε για πρώτη φορά την παιδική γροθιά της εναντίον ένστολων Ισραηλινών, ήταν μόλις έντεκα. Μια μαθήτρια της Ε’ Δημοτικού στα καθ’ ημάς. Και όταν το 2015 η φιγούρα της, καθώς επετίθετο πάλι σε στρατιώτη που είχε συλλάβει τον αδελφό της, έκανε τον γύρο του κόσμου, ήταν δεκατεσσάρων. Η Αχεντ λοιπόν, πριν καν ενηλικιωθεί, έχει γίνει σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα. Δικαίως. Οχι μόνο για τη γενναιότητα και την αποκοτιά της, ούτε επειδή ανήκει σε μια οικογένεια με παράδοση (και θύματα) στην αντίσταση. Ούτε βεβαίως γιατί είναι όμορφη, ξανθιά και ξεχωρίζει από τις συμπατριώτισσές της. Είναι το νεαρό της ηλικίας της που την ηρωοποιεί. Ενα κοριτσάκι απέναντι σε έναν στρατιώτη (είτε του δίνει λουλούδια είτε του δίνει χαστούκια) ανατροφοδοτεί τον μύθο του Δαβίδ και του Γολιάθ. Την απόλυτη παρηγοριά, δηλαδή, ότι η τόλμη μπορεί να νικήσει την ισχύ. Με άλλα λόγια, την καύσιμη ύλη του ηρωισμού. Ναι, η Αχεντ είναι ένα θαρραλέο παιδί που τα λέει έξω από τα δόντια ακόμη και στον Ερντογάν και αξίζει τη στήριξή μας.

Ομως… Αναδύεται εδώ η εργαλειοποίηση των παιδιών στο όνομα ενός αγώνα. Είτε πρόκειται για τη διαμάχη δύο συζύγων που χωρίζουν είτε για έναν αγώνα εθνικής επιβίωσης όπως αυτός των Παλαιστινίων. Πίσω από τα παιδιά – ήρωες έχω το ελάττωμα να διακρίνω συχνά θύματα επικοινωνιακών εντυπώσεων. Και στην Αχμεντ θα χάριζα το «Ημερολόγιο της Αννας Φρανκ». Για να συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά – ήρωες έχουν κοινή πατρίδα, πρωτίστως, την ηλικία τους. Αλλά και αυτό που είπε ο αγωνιστής πατέρας της. Οτι Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί πρέπει να ζήσουν εν ειρήνη.