Αν ήθελε κανείς να πάρει μια ιδέα του κλίματος που επικρατεί στην Πειραιώς, θα μπορούσε να διαβάσει το 1.346 λέξεων χθεσινό non paper του κόμματος. Μέσα σε αυτό υπάρχουν τονισμένες με bold γράμματα διαπιστώσεις σαν το «οι δημοσκοπήσεις μετά τη ΔΕΘ δείχνουν την απόλυτη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στον κεντρώο χώρο των μετριοπαθών ψηφοφόρων». Αλλά και επισημάνσεις – όχι, ωστόσο, υπογραμμισμένες προκειμένου να πέφτει κατευθείαν το μάτι του αναγνώστη εκεί – σαν την εισαγωγή του κεφαλαίου «Η δυναμική Κυριάκου και η στασιμότητα Τσίπρα»: «Το πολύ ενδιαφέρον από τις εν λόγω συγκριτικές ερωτήσεις είναι ότι τα ποσοστά που συγκεντρώνει ο Μητσοτάκης μετά τη ΔΕΘ βρίσκονται πάνω – ή και πολύ πάνω – από την πρόθεση ψήφου της ΝΔ». Για να το πούμε κάπως πιο σύντομα, είναι ένα non paper κυριακοκεντρικό. Εξάλλου, κι η εμφάνιση στη ΔΕΘ ήταν σκηνογραφημένη έτσι ώστε να προβάλλεται ο αρχηγός κι όχι το κόμμα – ενώ η απόφαση να αντιμετωπιστεί η επερχόμενη εκλογική μάχη ως μια μάχη προσώπων είχε ληφθεί καιρό πριν. Γιατί, άραγε, τόση έμφαση στον αρχηγό;

Στόχος

Οι μυημένοι στα κεντροδεξιά πράγματα δεν εκπλήσσονται, «η ΝΔ» λένε «ήταν πάντα αρχηγοκεντρικό κόμμα». Δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Η εκτίμηση που φαίνεται να κυριαρχεί στο στενό προεδρικό επιτελείο είναι πως ένας από τους σημαντικότερους γαλάζιους στόχους, η κινητοποίηση όσων απείχαν από τις τελευταίες κάλπες, θα επιτευχθεί βασικά χάρη στον Μητσοτάκη. Επειδή οι ψηφοφόροι που απείχαν, σύμφωνα με τους δημοσκόπους, όταν αποφασίζουν να σηκωθούν από τον καναπέ είθισται να επιθυμούν μια πολιτική αλλαγή. Στη νεοδημοκρατική ανάλυση η συγκεκριμένη δεξαμενή τους ευνοεί. «Οχι μόνον λόγω της δυναμικής του Κυριάκου», αλλά και γιατί πιστεύουν ότι η συσπείρωση της βάσης τους δεν έχει φτάσει στο ταβάνι της, όπως υποστηρίζουν αρκετοί αναλυτές. Επίσης διατείνονται ότι μπορούν να αυξήσουν τις μετακινήσεις από άλλα κόμματα προς την Πειραιώς. Ο στόχος είναι φιλόδοξος. Παρ’ όλα αυτά, τον εξέφρασε ευθέως ο Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη υποστηρίζοντας ότι έχει επίγνωση της καχυποψίας της κοινής γνώμης απέναντι στους πολιτικούς. Ο σκηνοθέτης, πάντως, της ομιλίας του στο Βελλίδειο πιθανότατα δεν είχε. Αλλιώς δεν θα έκανε τόσα κοντινά στο κοινό.