Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι με την κράτηση δημοσιογράφων έπειτα από μήνυση του υπουργού Αμυνας για ρεπορτάζ που δημοσίευσαν στην εφημερίδα τους, η χώρα υπέστη έναν διεθνή διασυρμό. Η Ελλάδα εμφανίζεται αίφνης ως μια χώρα όπου οι άνθρωποι του Τύπου διώκονται και η ελευθεροτυπία αμφισβητείται από την κυβερνητική εξουσία. Μια κυβερνητική εξουσία που ενώ προστατεύεται από την ασυλία, ζητεί τη φυλάκιση δημοσιογράφων.

Δεν έχει νόημα να επισημάνει κανείς σε ποιες εποχές παραπέμπουν τέτοιες πρακτικές, ούτε και σε ποιες καταστάσεις. Εχει όμως νόημα να καταδειχθεί ο υπεύθυνος αυτού του διασυρμού. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος δείχνει να επιδοκιμάζει τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του συγκυβερνήτη του, δείχνει να συμπλέει με αυτόν, δείχνει να ταυτίζεται απόλυτα – αν όχι να τον επιστρατεύει ως εκτελεστή των επιθέσεων σε βάρος της ελευθεροτυπίας με τον ίδιο στον ρόλο του ηθικού αυτουργού.

Το αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου δεν εξέθεσε μόνο τη χώρα διεθνώς. Μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ποια είναι η λειτουργία του Τύπου σε μια δημοκρατία, ενώ εμφανίζει μια σχεδόν ασυγκράτητη δυσανεξία απέναντι στα μέσα ενημέρωσης που δεν της είναι αρεστά. Ηταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, εξάλλου, που προέτρεπε τους πολίτες να μη διαβάζουν εφημερίδες. Είναι κορυφαίοι υπουργοί του και συνεργάτες του που μετήλθαν διαφόρων μέσων για να κλείσουν αυτήν εδώ την εφημερίδα. Είναι η κυβέρνησή του, δηλαδή ο ίδιος, που έφτασε πια να φυλακίζει δημοσιογράφους.