Είναι κάτι που επισημάνθηκε από την επομένη κιόλας της τραγωδίας στο Μάτι: οι άνθρωποι που έχασαν οικείους και περιουσίες δεν θα έπρεπε να ξεχαστούν. Δεν είναι μόνο η κοινωνία, είναι κυρίως η πολιτεία που όφειλε να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο και κάθε μέσο στα θύματα αυτής της απίστευτης καταστροφής. Να στέρξει τους πυρόπληκτους, να τους δώσει πρακτικά την αίσθηση ότι δεν είναι μόνοι στο πένθος τους και ούτε ασφαλώς στην προσπάθειά τους να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Είναι κάτι εξάλλου που επισήμανε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, κάπως άκομψα είναι αλήθεια, όταν έκανε λόγο για «θλιβερή δημοσιότητα».

Καθώς συμπληρώθηκαν δύο μήνες από την τραγωδία, φαίνεται ότι η λήθη νικάει κατά κράτος τη μνήμη. Οι δεσμεύσεις περί γρήγορης και ολικής αποκατάστασης φαίνεται να μένουν κενό γράμμα. Η κοινή υπουργική απόφαση για fast track άδειες δεν υπάρχει, οι κάτοικοι δεν έχουν καμία βοήθεια στη χαρτογράφηση του αμιάντου, ο δημοτικός φωτισμός είναι ανύπαρκτος, το επίδομα αποκατάστασης περιβάλλοντος χώρου εξαγγέλθηκε αλλά παραμένει εξαγγελία.

Μια οργανωμένη πολιτεία δεν κρίνεται μόνο από τον τρόπο που αντιμετωπίζει την καταστροφή. Κρίνεται και από τον τρόπο που διαχειρίζεται την επόμενη μέρα. Η κυβέρνηση όφειλε να κινητοποιήσει τη Δημόσια Διοίκηση, όφειλε να κάνει τα πάντα για να αρθούν γραφειοκρατικά εμπόδια, να επιταχυνθούν διαδικασίες. Αντίθετα, όμως, δείχνει να θέλει να ξεχαστεί η τραγωδία. Ακόμη χειρότερα, δείχνει να θέλει να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ή μάλλον κάτω από τα αποκαΐδια.