Ερώτηση: γιατί όλα τα κόμματα έσπευσαν να καταδικάσουν τον άγριο ξυλοδαρμό του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρου Κωνσταντινέα, αλλά μόνο το Ποτάμι και ο Πρόεδρος της Βουλής σχολίασαν τον κτηνώδη ξυλοδαρμό του Ζακ Κωστόπουλου;

Η μία απάντηση είναι ότι προτιμάμε, έστω και διά της σιωπής μας, να πάρουμε το μέρος των «νοικοκυραίων» παρά να υπερασπιστούμε ένα πρεζάκι. Είναι πιο ασφαλές και πιο χρήσιμο. Τα πρεζάκια είναι φυσικά πολλές φορές επικίνδυνα και αποτελεί χρέος της πολιτείας, αντί να αρκείται σε εύκολα συνθήματα, να βρίσκει λύσεις, τόσο προληπτικές όσο και κατασταλτικές. Οι νοικοκυραίοι, από την άλλη, δεν είναι κάτι κακό – αντιθέτως. Κακό είναι όταν νοικοκυραίοι λιντσάρουν πρεζάκια.

Μια άλλη απάντηση, πιο πολιτική, είναι ότι έχουμε την τάση να ταυτοποιούμε τον εχθρό. Πρόκειται για τους φασίστες και οι φασίστες είναι οργανωμένοι στη Χρυσή Αυγή. Εχουμε λοιπόν την ψευδαίσθηση ότι αν βρούμε τους τρόπους να εξουδετερώσουμε αυτό το κόμμα και την τοξική επιρροή του λύσαμε το πρόβλημα. Αλλά κάνουμε λάθος. Ο φασισμός έχει πολλές μορφές και πολλούς τρόπους διείσδυσης. Και ο πιο επικίνδυνος είναι ο καθωσπρεπικός φασισμός. Η Χάνα Αρεντ τα έχει πει εδώ και πάνω από μισόν αιώνα.

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα έχει μια δική της σχέση με τη βία. Στην πραγματικότητα δεν έχει λύσει ποτέ τους λογαριασμούς της με αυτήν. Από την απάθεια της σιωπηρής πλειοψηφίας για τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 17 Νοέμβρη μέχρι τις απρόθυμες και διφορούμενες καταδίκες του ΣΥΡΙΖΑ για τις επιθέσεις εναντίον των «μνημονιακών», τα παραδείγματα της ανοχής και της εθελοτυφλίας είναι πολλά. Η επίθεση εναντίον του Κωνσταντινέα έχει πράγματι ηθικούς αυτουργούς. Μόνο που αυτοί που τους καταγγέλλουν σήμερα υπήρξαν κι εκείνοι ηθικοί αυτουργοί στο παρελθόν.

Η συμφωνία των Πρεσπών προκαλεί τις ίδιες οργίλες αντιδράσεις που προκαλούσαν άλλοτε τα Μνημόνια. Η συζήτηση είναι αδύνατη. Και η εφιαλτική λέξη «προδοσία» επανέρχεται στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως από το αντίπαλο στρατόπεδο. Δεν τη χρησιμοποιούν μάλιστα οι συνήθεις ύποπτοι, αλλά οι θεωρητικά μετριοπαθείς. Ο Αδωνις Γεωργιάδης, ας πούμε, διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι θεωρεί τη συμφωνία λάθος, όχι προδοσία. Εκείνος, αντίθετα, που έγραψε προχθές στο Twitter για «προδοσία Τσίπρα» και χαρακτήρισε συνυπεύθυνους όσους δηλώνουν ότι «θα ψηφίσουν την επαίσχυντη συμφωνία» είναι ο Βασίλης Κεγκέρογλου, γραμματέας της ΚΟ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Ισως να παρασύρθηκε από το ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης θεωρεί πράγματι προδοσία τη συμφωνία. Αλλά τα κόμματα δεν παρασύρονται και δεν κολακεύουν – σκέπτονται, συγκρατούν, καθοδηγούν.

Πόσο πειστικό είναι ένα κόμμα που καταδικάζει την επίθεση εναντίον του Κωνσταντινέα όταν νωρίτερα τον έχει χαρακτηρίσει συν-προδότη; Πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει ο Κεγκέρογλου συν-προδότες τους μέχρι χθες συν-τρόφους του από το Ποτάμι; Και, εν τέλει, ποια τιμωρία θα ήθελε να τους επιβληθεί;