Ο Στιβ Γιατζόγλου είχε πει κάποτε πως «το να νικάς στα φιλικά ματς και να πανηγυρίζεις είναι σαν να αγκαλιάζεις την αδελφή σου και να… ηδονίζεσαι» (sic) και προφανώς ο Ντέιβιντ Μπλατ υπερθεματίζει αυτή την άποψη…
Τούτου δοθέντος, ο Ολυμπιακός ο οποίος νίκησε τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και την Ούνικς Καζάν και κατέκτησε την πρώτη θέση στο Τουρνουά του Ηρακλείου δεν έχει κανέναν λόγο να πανηγυρίζει, αλλά ούτε και να τα βάφει μαύρα!
Στην παρούσα φάση ο Μπλατ εκπαιδεύει ακόμη την ομάδα του και μαζί της εκπαιδεύεται και ο ίδιος στο πώς θα τη διαχειριστεί, πώς θα καμουφλάρει τις αδυναμίες της, πώς θα καλύπτει τα εκάστοτε κενά της (βλέπε Παπανικολάου, Αγραβάνης), πώς θα αναδεικνύει τα πλεονεκτήματά της και πάει λέγοντας…
Στο Ηράκλειο ο Ολυμπιακός παρουσίασε μια αρετή, η οποία προφανώς θα του φανεί πολύ χρήσιμη τις… κρύες νύχτες του χειμώνα: τον χαμαιλεοντισμό που του επιτρέπει να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και να υποστηρίζει εκ διαμέτρου αντίθετα στυλ παιχνιδιού.
Εννοώ την ικανότητά του να ανταποκριθεί στις διαφορετικές απαιτήσεις αγώνων που κρίνονται τόσο στους 90, όσο και στους 70 πόντους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον ρυθμό, στις κατοχές και σε όλα τα συμπαρομαρτούντα, χώρια η δυνατότητά του να παίξει είτε με χαμηλά, είτε με υψηλά σχήματα.
Ο Μπλατ είπε φόρα παρτίδα ότι προτιμά τα υψηλά σκορ, διότι θεωρεί ότι οι περισσότερες ομάδες δεν μπορούν να παίξουν σε αυτό το επίπεδο, όμως όσο ενθουσιάσθηκε με τους 94 πόντους που έβαλε ο Ολυμπιακός κόντρα στη Χάποελ Ιερουσαλήμ, άλλο τόσο σιχτίριζε για τους 93 τους οποίους «έφαγε»…
Οσο επίσης ενθουσιάσθηκε για τη θεαματική αμυντική βελτίωση στον αγώνα με την Ούνικς (70-65), άλλο τόσο τσατίστηκε για τα 14 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ, τις 14 λιγότερες κατοχές και τα 20 λάθη!
Ως γνωστόν, το φεγγάρι έχει πάντοτε δυο όψεις…