Το δημοκρατικό Σύνταγμα του 1927 όριζε με απόλυτη σαφήνεια: «Τα αδικήματα του Τύπου δεν θεωρούνται ως επ’ αυτοφώρω». Αλλά το επόμενο, το εμφυλιοπολεμικό Σύνταγμα του 1952, προέβλεπε εξίσου σαφώς ότι «τα αδικήματα του Τύπου είναι αυτόφωρα» – το αποκαλώ «εμφυλιοπολεμικό» γιατί στις περί Τύπου διατάξεις του είναι προφανής η προσπάθεια να προστατευθεί με αυταρχικά μέσα η καθεστηκυία τάξη. Για παράδειγμα: α) επιτρεπόταν η κατάσχεση εντύπων που προσέβαλλαν οποιοδήποτε μέλος της βασιλικής οικογένειας, β) προέβλεπε την έκδοση νόμου που θα όριζε τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, γ) ραδιοφωνία και κινηματογράφος εξαιρούνταν από τις προστατευτικές της ελευθερίας του λόγου διατάξεις. Η τελευταία ρύθμιση, στο Σύνταγμα του 1975, εξειδικεύθηκε ρητά: «η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους»
Στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001 καταργήθηκε η πρόβλεψη ότι τα «αδικήματα Τύπου είναι αυτόφωρα», αλλά δεν αντικαταστάθηκε με διάταξη ότι δεν είναι, όπως συνέβαινε με το Σύνταγμα του 1927 – για τούτο ισχύει ακόμη η διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ότι «τα αδικήματα Τύπου θεωρούνται πάντοτε αυτόφωρα» -, δεν ήξεραν οι αναθεωρούντες ότι υπάρχει; Ο ΚΠΔ είχε ψηφιστεί το 1950 και μάλλον διεπόταν από τις ίδιες αντιλήψεις περί ανάγκης προστασίας του πολιτεύματος από τους αναρχοκομμουνιστές δημοσιογράφους. Εξαιτίας του ΚΠΔ, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι του «Φιλελεύθερου» σέρνονταν το Σαββατοκύριακο στα αστυνομικά τμήματα ως «συκοφάντες» του άμεμπτου υπουργού Παναγιώτη Καμμένου.
Η διάταξη του ΚΠΔ δεν άλλαξε εδώ και 70 χρόνια – αλλά και στο Σύνταγμα παρέμειναν «τυποκτόνες διατάξεις», όπως αυτή περί νόμου που θα καθορίζει τα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Κυρίως όμως η διάταξη ότι «η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους». Σε αυτή στηρίχθηκαν οι αποτυχημένες (ευτυχώς, λόγω Συμβουλίου της Επικρατείας) προπέρσινες προσπάθειες της κυβέρνησης να αλώσει τους τηλεοπτικούς σταθμούς – και οι παλαιότερες προσπάθειες ελέγχου τους μέσω της νομοθεσίας περί «βασικού μετόχου».
Γενικώς, οι έλληνες πολιτικοί δεν διακρίνονται για τις καλές τους σχέσεις με τα μέσα επικοινωνίας. Ιδανικές για αυτούς είναι οι σχέσεις που έχει η εκάστοτε κυβέρνηση με την ΕΡΤ ή τα κόμματα με τα όργανά τους (ΣΥΡΙΖΑ – «Αυγή», ΚΚΕ – «Ριζοσπάστης», παλιότερα ΠΑΣΟΚ – «Εξόρμηση»). Για τούτο και πολιτικά πρόσωπα πρωτίστως κινούν τη διαδικασία του Αυτόφωρου· επειδή υποτίθεται θίγονται, στην πραγματικότητα για να κάνουν επίδειξη δύναμης και να φιμώσουν. Πριν από 15 ημέρες όμως είχαμε το πρωτοφανές, να κινήσει την αυτόφωρη διαδικασία δημοσιογράφος (εκδότης φιλοκυβερνητικής εφημερίδας) εναντίον πολιτικού, εκπροσώπου Τύπου κόμματος. Ισως επειδή τα όρια μεταξύ δημοσιογραφίας και πολιτικής έχουν πια εξαφανιστεί: η οικονομική καχεξία έχει κάνει πολλά media απλά όργανα πολιτικών και κομμάτων.