Εβγαινε χθες το πρωί ο Βασίλης Σπανούλης από το ξενοδοχείο Ibis στο οποίο είχε καταλύσει η αποστολή του Ολυμπιακού και τη στιγμή που ανέβαινε στο λεωφορείο με προορισμό το αεροδρόμιο του Ηρακλείου, ένας από τους παρκαδόρους τον χαιρέτησε από μακριά και του φώναξε: «Χρόνια πολλά γίγαντα, να είσαστε πάντα καλά»!
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν είχε χθες ούτε τη γιορτή του, που είναι την Πρωτοχρονιά, ούτε τα γενέθλιά του (7 Αυγούστου), ούτε καμιά οικογενειακή επέτειο, αλλά σε αντίθεση με τους ανυποψίαστους αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες ο ίδιος δεν εξεπλάγη, ούτε χρειάστηκε να κοιτάξει την ημερομηνία στην ατζέντα ή στο κινητό τηλέφωνό του…
Ο Σπανούλης διαθέτει και τη γνώση και τη μνήμη, ώστε να έχει αποθηκεύσει στον σκληρό δίσκο του την 24η και την 25η Σεπτεμβρίου ως δυο σημαδιακά και ανεξίτηλα χαραγμένα ορόσημα…
Ο διπλός θρίαμβος
Τέτοιες μέρες λοιπόν, πριν από δεκατρία χρόνια, η Beogradska Arena του Βελιγραδίου γινόταν το θέατρο ενός διπλού απρόσμενου θριάμβου του ελληνικού μπάσκετ: το ένα βράδυ, Σάββατο, με το εφεξής καλούμενο «βάλ’ το αγόρι μου» του Δημήτρη Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία (67-66) και σαν σήμερα, Κυριακή, όταν, κόντρα στη Γερμανία (78-62) παρέφθειρε τον τίτλο μιας παλιάς ταινίας και παρουσίασε τη δική της διθυραμβική βερσιόν…
Οι Ελληνες ξανάρχονται!
Οι Ελληνες ξανάρθαν και την επόμενη χρονιά με τη νίκη επί της Dream Team στη Σαϊτάμα και το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα… Οι Ελληνες ξανάρθαν και το 2009 στο Κατοβίτσε με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ… Εκτοτε όμως από τους Ελληνες ούτε φωνή ούτε ακρόαση!
Περνούν λοιπόν τα χρόνια αργά και βασανιστικά, σαν ένα ιδιότυπο μαρτύριο της σταγόνας! Από την ομάδα η οποία σήμερα σβήνει δέκα κεράκια στην τούρτα της επετείου, απέμειναν να φυλάνε τις Θερμοπύλες μονάχα ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, που όχι μονάχα δεν υπέστειλαν το γαλανόλευκο λάβαρό τους, αλλά το πακετάρισαν κιόλας προς Κίνα μεριά…
Η επέτειος είναι… επέτειος, απλώς όσο περνάει ο καιρός από εκείνες τις μέρες της δόξας και πιάνουν αράχνες οι θύμησές τους, τόσο αρχίζει να μοιάζει πια με μνημόσυνο, που το κάνουμε κιόλας με ξένα κόλλυβα!
Ιστορικό μεταίχμιο
Σήμερα που το ημερολόγιο γράφει 25 Σεπτεμβρίου και έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από εκείνο τον θρίαμβο και εννέα από την τελευταία αναρρίχησή της σε βάθρο η Εθνική περιφέρεται νυχθημερόν με το φανάρι του Διογένη ανά χείρας.
Ο κυνικός φιλόσοφος έβγαινε από το πιθάρι που ήταν η μόνιμη κατοικία του και σουλατσάριζε λέγοντας ότι αναζητεί τον άνθρωπο και αυτόν ακριβώς ψάχνει per mare, per terram και η «επίσημη αγαπημένη», η οποία κατά καιρούς αναλόγως των συνθηκών και των εμφανίσεών της έχει αλλάξει διάφορα παρατσούκλια.
Τον άνθρωπο ψάχνει και η Εθνική: τον άνθρωπο που θα κρατά τη σωστή πυξίδα και θα την οδηγήσει στη στοιχειωμένη, αλλά διαρκώς προσδοκώμενη λύτρωση…
Τυγχάνει η 13η επέτειος από τον θρίαμβο στο Βελιγράδι να πέφτει πάνω σε ένα ιστορικό μεταίχμιο: εδώ και ένα δεκαήμερο η ελληνική ομάδα έχει προκριθεί με τα τσαρούχια της στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο του 2019 και τότε θα συμπληρώνεται μια δεκαετία νηστείας και προσευχής!
Δεν έχει σημασία πώς θα λέγεται ο περιζήτητος άνθρωπος (του Διογένη ντε) τον οποίο αναζητεί η Εθνική με το φανάρι της. Ας λέγεται Αντετοκούνμπο ή… Κουνμποαντέτο, αρκεί να βρεθεί και να βγει μπροστά ανεμίζοντας το λάβαρο που είναι περιχυμένο με ναφθαλίνη και φυλαγμένο μέσα στα σεντούκια της ιστορικής μνήμης…
Το έπος του 1987 μας χάρισε το ευ ζην και εκείνο του 2005 έμοιαζε με το… gerovital που έδιωξε τις ρυτίδες. Δεκατρία χρόνια αργότερα η Εθνική κάνει δεύτερη φωνή στο «μαμά γερνάω» της Τάνιας Τσανακλίδου και εκτός από τον άνθρωπο ψάχνει και έναν καλό πλαστικό χειρουργό για να της φτιάξει ολοσχερώς τη μούρη!
Για το χατίρι των παλιών καιρών και της σημερινής επετείου…