Koντεύουν έξι χρόνια από τη στιγμή που ο Τζέιμς Γκιστ άφησε τη Μάλαγα – στην τράμπα με τον Αντι Πάνκο – για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού και ενώ κάθε Οκτώβριο γιορτάζει τα κανονικά γενέθλιά του και κάθε Δεκέμβριο τα πράσινα, κάθε Μάιο (αισθάνεται ότι) τα βάφει μαύρα!
Νισάφι όμως με τα καθ’ έξιν χαμένα φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, που είναι κιόλας έξι τον αριθμόν και ο λεγάμενος δεν θέλει να τα δει να γίνονται επτά… Τουναντίον ζει και πεθαίνει για να δει να γίνονται επτά τα τρόπαια και τα αντίστοιχα λάβαρα που κρέμονται από την οροφή του ΟΑΚΑ!
Προς το παρόν ο Γκιστ σηκώνει ένα άλλο λάβαρο, που είναι η βεβαιότητά του την οποία έκανε βούκινο προχθές και μάλιστα με τρόπο που υπήρξε τόσο εμφατικός, ώστε να μοιάζει… προκλητικός!
«Ξέρω ότι όχι μόνο θα προκριθούμε στο φάιναλ φορ, αλλά θα κατακτήσουμε κιόλας τον τίτλο» είπε ο πεινασμένος και διψασμένος Αμερικανός, ο οποίος φρόντισε κιόλας να δώσει τη συνταγή της στοιχειωμένης επιτυχίας, που ξεπερνάει την επιθυμία, την εμπειρία, την ψύχωση, την ενίσχυση της ομάδας, το πλεονέκτημα της έδρας και τα συναφή…
Ο… Γκιστόπουλος, όπως αυτοσυστήνεται, έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων από τους οποίους σταυρώθηκε κιόλας ο Παναθηναϊκός τα προηγούμενα χρόνια και συμπύκνωσε το πόρισμά του σε πέντε αρχές που αποτελούν τους εκ των ων ουκ άνευ άξονες της επιτυχίας: «Να γίνουμε η καλύτερη αμυντική ομάδα, να παίζουμε σκληρά, να σκεπτόμαστε γρήγορα, να αποφασίζουμε χωρίς δισταγμό και να θυσιάσουμε το “εγώ” μας στον βωμό της ομάδας».
Ο Γκιστ δεν ανακάλυψε ούτε τον τροχό, ούτε την πυρίτιδα, ούτε βεβαίως την Αμερική. Επισήμανε τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα και τα απαραίτητα, που μπορεί κιόλας να τα γράψει σε μια ταμπέλα και να την κρεμάσει μέσα στα αποδυτήρια!