Ισως είναι δείγμα του ποδοσφαιρικού γήρατος του Ζοζέ Μουρίνιο η αποστροφή του προς την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό για τους ποδοσφαιριστές του.

Ενας κάποτε σπουδαίος προπονητής, για τον οποίο οι παίκτες του έπεφταν στη φωτιά, σήμερα αποτελεί το απολειφάδι μιας σπουδαίας προσωπικότητας.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Πορτογάλου στην προπονητική του νιότη ήταν η πειθώ. Το ταλέντο του να καταπείθει τους αθλητές πως αυτός είναι ο υπέρτατος άρχοντας, αυτός για τον οποίο πολεμούν και αξίζει την κάθε θυσία.

Και ως αντάλλαγμα ο Μουρίνιο γινόταν η ασπίδα και η σκέπη τους. Ηταν αυτός που έπεφτε πρώτος στη φωτιά, που προστάτευε τους στρατιώτες του από την κακοτοπιά, τους δόλιους.

Στο Καμπ Νου, τα χρόνια που ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της Μπαρτσελόνα, πρώτα ως προπονητής της Τσέλσι και στη συνέχεια της Ιντερ και της Ρεάλ Μαδρίτης, στα παιχνίδια νοκάουτ, περπατούσε αργά, σχεδόν νωχελικά μέχρι το κέντρο του γηπέδου.

Εμοιαζε με Ιφιγένεια που ανηφόριζε στον βωμό της θυσίας ώστε να φουσκώσουν τα πανιά και να σαλπάρουν τα καράβια για την Τροία.

Ογδόντα χιλιάδες Καταλανοί τον έβριζαν, του πετούσαν ό,τι είχαν μπροστά τους, έχυναν και την τελευταία σταγόνα της οργής τους, μέχρι που αποκαμωμένοι καταλάγιαζαν. Ηταν τότε η ώρα που ο Μουρίνιο έδινε εντολή στους παίκτες του να βγουν στον αγωνιστικό χώρο, ελεύθεροι από τις ξεθυμασμένες αποδοκιμασίες και έτοιμοι να ανταποδώσουν στον προπονητή τους την πίστη που τους δείχνει.

Αυτός ήταν ο Μουρίνιο, πριν συρρικνωθεί από τα εκατομμύρια του Αμπραμόβιτς και του Πέρεθ και ξεπεραστεί από την εξέλιξη.

Μικρόψυχος πια, έχοντας απολέσει κάθε έρεισμα από τους ποδοσφαιριστές του, φόρεσε την κουκούλα και άρχισε να προδίδει. Εσύ, κι εσύ, κι εσύ πιο πέρα. Για κάθε ήττα, για κάθε αποκλεισμό, για κάθε κακή εμφάνιση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Μουρίνιο στρέφει τον αντίχειρα προς τα κάτω και οι αυλικοί του πετούν στα θηρία των ταμπλόιντ τους στρατιώτες του. Ενα ποδοσφαιρικό ψυχορράγημα σε πλήρη εξέλιξη.