Και να που ήρθε ξανά στα χείλη το αιώνιο ερώτημα: «Φάουλ ή όχι στην τελευταία επίθεση των αντιπάλων; Να τελειώσουν αυτοί το ματς ή να έρθει η μπάλα στα δικά μας χέρια»;
Οποια απόφαση κι αν λάβει κάποιος, ασφαλώς και θα υπάρχει αντίπαλος. Αλλοι θα επιμείνουν και θα αποθεώσουν την άμυνα. Ορισμένοι θα πορευτούν με τη διάθεση να ορίζουν οι ίδιοι την τύχη τους. Και κάποιοι θα κόψουν το καρπούζι στη μέση, κάνοντας φάουλ κοντά στα 10” πριν από τη λήξη του αγώνα. Θα έχετε ακούσει τη ρήση με την ολόκληρη πίτα και τον σκύλο…
Τι έκανε, για να έρθουμε στο προκείμενο, χθες το απόγευμα στην Τενερίφη ο κόουτς Κεραμιδάς; Προτίμησε να παίξει άμυνα, το ριμπάουντ χάθηκε, το φάουλ έγινε πολύ αργά και η Εθνική Γυναικών γεύτηκε μια απίστευτα πικρή ήττα που σίγουρα δεν άξιζε με βάση την εικόνα του αγώνα. Γιατί είχε ανατρέψει τα δεδομένα και έδειχνε να ελέγχει την κατάσταση.
Αν μιλούσαμε για ανδρικό μπάσκετ, σίγουρα η απάντηση θα ήταν «φάουλ». Η ομάδα βρισκόταν έναν πόντο μπροστά και ο κόουτς θα «σημάδευε» μια από τις άστοχες παίκτριες των αντιπάλων. Δύσκολα θα φανταστεί κάποιος τον Ομπράντοβιτς, τον Μπλατ, τον Γιασικεβίτσιους, να έχουν παθητικό ρόλο στην άκρη του πάγκου και να αφήνουν την πρωτοβουλία στον αντίπαλο.
Ο Κώστας Κεραμιδάς βρίσκεται χρόνια στον χώρο του γυναικείου μπάσκετ. Γνωρίζει τα θετικά και τα αρνητικά του. Στα συν συγκαταλέγεται το πάθος των κοριτσιών, στα μείον είναι η ευμετάβλητη ψυχολογία και η αδυναμία στα αμυντικά ριμπάουντ. Αυτό πληρώσαμε χθες στην τελευταία φάση. Ή και το ελάχιστα καθαρό μυαλό της Λύμουρα στην τελευταία επαναφορά.
Η ευκαιρία που χάθηκε είναι μεγάλη. Μας άνοιξε η πόρτα για τις οκτώ καλύτερες ομάδες του παγκόσμιου μπάσκετ και την κλείσαμε μόνοι μας. Το να ωραιοποιούμε καταστάσεις δεν έχει νόημα, ούτε βοηθούν τα καλά λόγια μια ομάδα να ξεπεράσει τα λάθη της. Αλλά θα πρέπει να κρατήσουμε τις ωραίες στιγμές, το ρεκόρ της μεγάλης Εβίνας (μία είναι η Μάλτση!), την προσπάθεια των νεαρών Φασούλα και Παυλοπούλου και την πεποίθηση αρκετών ότι οι γυναίκες μπορούν να παίξουν και μπάσκετ. Γιατί μέχρι πρότινος, δεν επέλεγαν το συγκεκριμένο άθλημα και η σκέψη τους πήγαινε κυρίως στο βόλεϊ και κατά δεύτερο λόγο στον στίβο. Το μπάσκετ μπορεί να τις τραβήξει. Και αυτές να το υπηρετήσουν. Το απέδειξαν στο Παγκόσμιο όταν με εξαίρεση την αιχμαλωσία από τον Καναδά στην πρεμιέρα, πάλεψαν όλα τα ματς, ακόμη και με τη δυνατή ομάδα της Γαλλίας. Ενα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση έγινε. Μένουν αρκετά, αλλά ίσως είμαστε σε καλό δρόμο για την ανάπτυξη ενός αθλήματος που τις Κυριακές το πρωί έχει πρωταθλήματα που τα παρακολουθούν μόνο συγγενείς, φίλοι ή θαυμαστές του ωραίου!