Στην αρχή, αυτός ο Ταϊλανδός με το περίεργο όνομα ήταν να βάλει στον Παναθηναϊκό, όπως ο ίδιος είχε κάνει γνωστό, 47 εκατομμύρια. Ευρώ, όχι Μπατ. Στη συνέχεια κατέβηκε στα 20. Ακολούθως έπεσε στα 10, που πρόκειται να μπουν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Και σε βάθος πέντε μηνών μάλιστα. Μια ιστορία που έκλεισε αισίως τους πέντε μήνες και περπατάει στους έξι. Τα ανοιξιάτικα φοράγαμε τον Απρίλιο, βάλαμε βγάλαμε τα καλοκαιρινά κι είμαστε τώρα στις φθινοπωρινές ζακέτες και μπουφάν. Κι επειδή πολλά έχεις ακούσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι έχεις δει στην τελική από ελάχιστα έως τίποτα, είσαι σφόδρα επιφυλακτικός. Κρατάς πισινή. Αν δεν δεις φως, δεν πιστεύεις. Σε μία ιστορία έτσι ή αλλιώς μπερδεμένη. Είναι στο κόλπο στελέχη της κυβέρνησης με μπίζνες και νταραβέρια εκτός ποδοσφαίρου. Είναι η εμπλοκή του Βίκτωρα Ρέστη, που δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο, αλλά διά της σιωπής επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του.

Θολούρα

Είναι και η εκκρεμότητα του Athens Alive. Επρόκειτο για μια ακόμα κυβερνητική φούσκα; Οπως το γήπεδο του Παναθηναϊκού στου Γουδή, που είχε εξαγγείλει εν χορδές και οργάνοις ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πέρυσι τον Μάρτιο; Το κρατάνε για καβάτζα; Θα δείξει, αν και το πλέον πιθανό είναι το πρώτο. Μία ομιχλώδης κατάσταση, που κανείς δεν δείχνει ξεκάθαρα τα χαρτιά του. Με πολύ σοβαρό και το ενδεχόμενο της συνιδιοκτησίας. Στα όποια ερωτηματικά και ανησυχίες, ήρθε να απαντήσει η διαρροή ότι ο Γιάννης Αλαφούζος δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το ντιλ θα πραγματοποιηθεί: «Δεν υπάρχει τίποτα που να με φοβίζει. Θεωρώ ότι κατά 85%-90% η συμφωνία που έχει κλείσει με τον κ. Πιεμπονγκσάντ θα υλοποιηθεί. Θα εκπλαγώ αν συμβεί οτιδήποτε άλλο». Κι επειδή τίποτα δεν βγαίνει τυχαία, η διαρροή είναι προφανές ότι έχει ως στόχο να καθησυχάσει τον κόσμο. Οτι όλα (σε ποσοστό 85%-90%) βαίνουν καλώς.

Μόνοι τους

Ποια είναι όμως η πλάκα; Οτι όλα αυτά στην τελική δεν μετράνε. Δεν έχουν καμία σημασία. Την παραμικρή. Την ελάχιστη. Σήμερα. Μακροπρόθεσμα, ναι. Σήμερα, η ομάδα πάει μια χαρά από μόνη της. Χωρίς λεφτά. Με το ελάχιστο δυνατό μπάτζετ. Χωρίς μεταγραφές. Με εικοσάχρονους από τις Ακαδημίες κι από δεξιά κι αριστερά. Χωρίς συμβόλαια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, που είχαν φορτώσει Στραματσόνι και Ουζουνίδης. Χωρίς αφεντικό που θα βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Και πληρώνει μόνο τα τρέχοντα. Χωρίς μάγκα και νταή πρόεδρο. Μοναχοί τους το πάνε το καράβι, Δώνης και Νταμπίζας. Και το πάνε μια χαρά. Σαφώς και δεν πάει για πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Μήπως πήγαινε τα προηγούμενα χρόνια; Κατ’ όνομα ήταν μεγάλη ομάδα. Κατ’ επίφαση Παναθηναϊκός. Κι όσες φορές έφτασε κοντά, ήταν η ψευδαίσθηση του πρωταθλητισμού. Οχι η πραγματικότητα.

Ανευ πρωταθλητισμού

Τώρα που φτάσανε στον πάτο, τώρα που ξέρουνε πού βρίσκονται και μέχρι πού φτάνουν τα κουράγια τους είναι καλύτερα. Ο κόσμος κατάλαβε ποια είναι η πραγματικότητα. Αναγνωρίζει την προσπάθεια τεχνικού τιμ και ποδοσφαιριστών. Του αρέσει αυτό που βλέπει και το στηρίζει με την παρουσία του. Του είναι αδιάφορος ο πρωταθλητισμός. Ούτε για τον Ταϊλανδό χολοσκάει, ούτε για τα δέκα εκατομμύριά του. Οι δημοσιογράφοι είναι που ανησυχούν, πολύ περισσότερο. Στον κόσμο του Παναθηναϊκού, αρκεί που πάει στο γήπεδο, βλέπει τον Μπουζούκη, τον Χατζηγιοβάννη, τον Δώνη, τον Καμπετσή, τον Χατζηθεοδωρίδη, τον Εμμανουηλίδη, τον Μαυρομμάτη και περνάει καλά. Κι αυτή είναι νίκη του ποδοσφαίρου. Να περνάνε καλά και να χαμογελάνε οι οπαδοί μιας μεγάλης ομάδας, άνευ πρωταθλητισμού. Κάπως έτσι, όπως λέγαμε χθες, είναι ο Παναθηναϊκός πιο ψηλά στα εισιτήρια από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ.