Διάφορα μέσα ενημέρωσης που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους επειδή στην Αυστρία το «ακροδεξιό» Κόμμα Ελευθερίας που βρίσκεται στην κυβέρνηση ζήτησε να επιβληθεί εμπάργκο σε δυο ιστορικές εφημερίδες και ένα περιοδικό.
Συμμερίζομαι τον αποτροπιασμό.
Αλλά αυτήν την ιστορία με τα εμπάργκο σε μέσα ενημέρωσης ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την δίδαξε στην Ελλάδα; Αυτοί δεν έκοβαν και κόβουν όποιον δεν γουστάρουν;
Διότι έως να αναλάβει δράση ο ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα της επιβολής εμπάργκο δεν είχαμε ξανακούσει ούτε καν την ιδέα!
Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ακροδεξιός;
Αυτό θα το απαντήσουν οι ίδιοι. Αλλά αν κοιταχτούν στον καθρέφτη για να μάθουν, ας φροντίσουν να μοιάζουν όσο γίνεται λιγότερο με τους ακροδεξιούς της Αυστρίας.
Δεν είναι απλό. Διότι κι ο ξυλοδαρμός των συριζαίων είναι αποκρουστικός.
Μόνο που αν θυμάμαι καλά, οι πρώτοι που ξεκίνησαν το έθιμο είναι οι ίδιοι οι συριζαίοι άλλοτε υποδυόμενοι τους αυθόρμητα αγανακτισμένους, άλλοτε τους δικαίως οργισμένους κι άλλοτε την κοινωνική διαμαρτυρία αυτοπροσώπως.
Είναι ενδιαφέρον λοιπόν που ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει τώρα ότι αισθάνεται αποτροπιασμό για τον φασισμό και τις μεθόδους του.
Με μια διαφορά: δεν ξέρω τι γνώμη έχουν για τον φασισμό αλλά τις μεθόδους του τις έχουμε γνωρίσει εδώ και μερικά χρόνια χάρη στην ευγενή φροντίδα των κυρίων που φωνάζουν τώρα «κάτω τα χέρια απ’ τον Κωνσταντινέα» και «δεν θα περάσει ο φασισμός».
Η επιθετικότητα, ο τραμπουκισμός, η μισαλλοδοξία, η εχθροπάθεια, το «θα σου σπάσω τον τσαμπουκά!» είναι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν κατά κόρον εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι εναντίον πολλών που δεν ήταν καν αντίπαλοί του.
Τώρα φυσικά κάνουν τους ανήξερους.
Λογικό. Κανείς δεν θέλει να θεωρείται τραμπούκος, ιδίως όταν τις τρώει. Ακόμη κι ο χειρότερος τραμπούκος επικαλείται συνήθως υψηλά ιδανικά ή ταραγμένες περιστάσεις ή «την κακιά στιγμή».
Μην αμφιβάλλετε ότι κι αυτό μπορεί να ισχύει. Αλλά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ τα ιδανικά εξ αρχής δεν μύριζαν πολύ ανθρωπισμό, η ταραχή ήταν στο μυαλό τους και η κακιά στιγμή κράτησε περισσότερο από μια στιγμή.
Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι μπορεί να άλλαξαν, να μετάνιωσαν, να κατάλαβαν το λάθος τους.
Δεν ξέρω αλλά δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο. Αλλωστε η μετάνοια και η συγχώρεση είναι χριστιανικές διαδικασίες και αποτελούν αρμοδιότητα της Εκκλησίας.
Η δικιά μας δουλειά είναι άλλη.
Να τους κουνάμε συνεχώς τον καθρέφτη. Να θυμίζουμε. Να μην ξεχνούμε. Να τους δείχνουμε με το δάχτυλο.
Οχι από καμία διάθεση εκδίκησης ή μνησικακίας. Αλλά επειδή αυτό που κόστισε ο ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να ξανασυμβεί.