Στο βιβλίο του «Η Ελλάδα του Οθωνα» (εκδ. Μεταίχμιο), ο γάλλος συγγραφέας Εντμόντ Αμπού περιγράφει τους Ελληνες της εποχής του Οθωνα με τα μελανότερα χρώματα: φυγόπονους, εγωκεντρικούς, μπαταχτσήδες, κλεφτράκους, δειλούς, επιδειξιομανείς, βολεψάκηδες (προφανώς στο Δημόσιο) αλλά, ταυτόχρονα, γεμάτους μεγάλες ιδέες. Απορεί ιδιαίτερα με όσους στις αγροτικές κοινωνίες της εποχής αντί να δουλεύουν βρίσκονται αραχτοί στα καφενεία, απασχολημένοι «με το να ρυθμίζουν τις τύχες της Ευρώπης».

Κάπως έτσι προχωρά η χώρα – και μην ξεχνάμε ότι οι σημερινοί κυβερνήτες κέρδισαν τις εκλογές υποσχόμενοι ότι θα φεσώσουμε τους πιστωτές μας, ότι θα ζούμε χωρίς κόπο από ένα περίεργο λεφτόδεντρο που το βάφτιζαν «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» (τα λεφτά των άλλων) και ότι, αραχτοί και αποκατεστημένοι στο επίπεδο ζωής που μας είχε χαριστεί, θα είχαμε καιρό να αλλάξουμε την Ευρώπη.

Φυσικά, η Ευρώπη δεν άλλαξε – αλλά η Ελλάδα έγινε χειρότερη. Κι αυτό δεν γίνεται δυνατό να αποκρυβεί επειδή η κυβέρνηση προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει ως επιτυχία την έξοδο από το τρίτο, το αχρείαστο κατάδικό της Μνημόνιο.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στις ζωές μας. Οκτώ χρόνια από τη χρεοκοπία, η χώρα συνεχίζει να σέρνεται. Συμβάλλουν σ’ αυτό και το αντιπαραγωγικό Δημόσιο του ακόμα πελατειακού κράτους (μεταξύ 137 χωρών είμαστε στη θέση 134 στην αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα, σύμφωνα με το World Economic Forum) και οι αδύναμες μεταρρυθμίσεις, που υπονομεύονται λόγω νοοτροπίας ενώ συμβάλλουν ώστε η Ελλάδα να μην είναι ελκυστική για επενδύσεις, και η αδυναμία των τραπεζών να λειτουργήσουν στηρίζοντας την ανάπτυξη. Την ίδια στιγμή, η χώρα ουσιαστικά αποκλείεται από τις αγορές όσο η κυβέρνηση επιμένει να χρησιμοποιεί ως προεκλογικό χαρτί την υπονόμευση των μέτρων που η ίδια έχει ψηφίσει. Η στασιμοχρεοκοπία, όπως την έχει περιγράψει ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι εδώ – και αυτήν ακριβώς είδε ο οίκος Moody’s που επέλεξε να αναστείλει την αξιολόγησή του.

Από τον Οθωνα στον φωτογενή Τσίπρα, η Ελλάδα παραμένει έρμαιο των νοοτροπιών που αντίκρισε ο Εντμόν Αμπού όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα. Οι δημιουργικές μονάδες αυτής της χώρας ή εγκλωβίζονται ή φεύγουν μακριά.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, απέτυχε μεν να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά έχει βάλει άλλον, ιδιοφυή στόχο: να αλλάξει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Η συρρίκνωση της οποίας εξηγείται από την ευκολία με την οποία είναι έτοιμη να παραδοθεί στους έλληνες λαϊκιστές της Αριστεράς. Δεν λυπάμαι κανέναν.