Στην κοινή δημοσιογραφική λέγεται «άρωμα εκλογών». Αν και εντελώς άοσμο στην πραγματικότητα, το ενδεχόμενο της κάλπης ενεργοποιεί διαφορετικά αντανακλαστικά στον καθένα. Μια κυβέρνηση, για παράδειγμα, μοιράζει χρήμα. Και η Ζωή Κωνσταντοπούλου στέλνει εξώδικα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Εξώδικα με τα οποία δεν τον κατηγορεί μόνο ότι υπονομεύει την εθνική προσπάθεια, αλλά επιπλέον του δίνει διορία έως τις 3 Οκτωβρίου για να «προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες».
Η διορία σημαίνει ότι το περιβόητο άρωμα έφτασε στα ρουθούνια της Κωνσταντοπούλου. Κι ότι το εξώδικο με ημερομηνία λήξης δεν είναι παρά το πρώτο από μια σειρά δεκαπεντάλεπτων δημοσιότητας με το ίδιο αντικείμενο – αντικείμενο του οποίου η Κωνσταντοπούλου έχει πια την αποκλειστική αντιπροσωπεία και στο οποίο δείχνει να στηρίζει την ολική της επαναφορά: οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι πλέον αρμοδιότητας Ζωής.
Αν υπάρχει μια διαφορά, αυτή είναι ότι ο αγώνας τώρα είναι μοναχικός. Είναι ένας αγώνας εκτός μνημονιακού αγώνα, είναι πολιτικός αναχρονισμός. Η Κωνσταντοπούλου δεν έχει πια την εξουσία του προέδρου της Βουλής, είναι ο δύσμοιρος πολιτευτής που αναζητά κοινό. Αλλά η εποχή της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους έχει περάσει. Η αντιμνημονιακή ιντελιγκέντσια της έχει γυρίσει την πλάτη, ο βέλγος ειδικός επιστήμονας με τα σανδάλια έχει εξαφανιστεί και τα εκατοντάδες αντίτυπα του πορίσματος της Επιτροπής βρέθηκαν κάποια στιγμή πεταμένα στα σκουπίδια, καμιά εκατοστή μέτρα από το γραφείο της.
Με το άρωμα της πρόωρης κάλπης να γαργαλάει τα ρουθούνια της, η Κωνσταντοπούλου θα ήθελε ιδανικά να προσφέρει ένα ξαναζεσταμένο σόου. Αλλά ούτε καν ο Κακαουνάκης δεν είναι διαθέσιμος – για τον Τσίπρα ούτε λόγος. Τι απομένει; Ενα εξώδικο εδώ, μια αγωγή εκεί, μια τηλεοπτική δίκη σε ένα φιλόξενο στούντιο πιο κάτω, με την ίδια στον ρόλο του κατήγορου και του δικαστή. Πράγματα που τότε, στην εποχή της παντοδυναμίας της, προκαλούσαν ανατριχίλα. Αλλά τώρα ακόμη και ο Προκόπης Παυλόπουλος θα βλέπει ακίνδυνα και γραφικά.