Ο Παναθηναϊκός τιμάει αυτές τις μέρες, με το ομώνυμο τουρνουά, τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Ως όφειλε. Τον κορυφαίο παράγοντα του ελληνικού Αθλητισμού. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα έξι ευρωπαϊκά τρόπαια και πολλά περισσότερα εγχώρια. Το τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος παρόντος του Τζόρντι Μπερτομέου, του ισχυρού άνδρα της Ευρωλίγκας, κι αυτό έχει τη σημασία του, είναι ένας φόρος τιμής. Στον άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του, όχι μόνο με τον Παναθηναϊκό αλλά με το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Πέρα όμως από τους τίτλους, πέρα από τον παράγοντα Παύλο Γιαννακόπουλο, υπήρξε και άφησε το αποτύπωμά του ο άνθρωπος Παύλος Γιαννακόπουλος. Κάτι σπάνιο, ίσως μοναδικό. Σ’ έναν χώρο όπου περισσεύει ο φανατισμός και ενίοτε και το μίσος. Είναι η στάση ζωής που τον χαρακτήριζε. Η σεμνότητα. Η μετριοπάθεια. Μακριά απ’ αυτόν η έπαρση και ο νεοπλουτισμός.

Αυτοκρατορία

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε συνδέσει τη ζωή του με τον Παναθηναϊκό. Γνωστή η ιστορία, η διαδρομή και η προσφορά του τα τελευταία 50 χρόνια. Οι τίτλοι που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του. Οι παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα με το τριφύλλι: Γκάλης, Γιαννάκης, Χριστοδούλου, Πάσπαλιε, Βράνκοβιτς, Ράτζα, Ντομινίκ Γουίλκινς, Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Γιασικεβίτσιους, Σπανούλης, Διαμαντίδης… Δεν ήταν εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα. Ηταν εξαιρετικά δύσκολο. Για πέντε χρόνια, από το 1992 μέχρι το Ι997, ο Παναθηναϊκός κι ο Παύλος έβλεπαν την πλάτη του Ολυμπιακού του Γιάννη Ιωαννίδη. Το πρώτο πράσινο πρωτάθλημα ήρθε (ύστερα από πέντε σερί ερυθρόλευκα) το 1998. Εχοντας όμως προηγηθεί το Ευρωπαϊκό, το 1996, στο Παρίσι. Κι ίσως αυτό να μην ήταν τυχαίο. Αντιθέτως ήταν σημειολογικό. Ηταν η αρχή, το ξεκίνημα μιας αυτοκρατορίας.

Οραμα

Οτι ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου πρώτα πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κι ύστερα το ελληνικό. Για να ακολουθήσουν στη συνέχεια τα επόμενα πέντε. Κι αυτό ακριβώς είναι που είχε κάνει τον Παύλο Γιαννακόπουλο, ως παράγοντα, ξεχωριστό: Ηταν ο πρώτος που είχε ευρωπαϊκό όραμα. Που δεν του ήταν αρκετό να είναι ο πρώτος στο χωριό. Δεν του έφτανε. Ηθελε παραπάνω. Για πολλά χρόνια, όταν ο μπασκετικός Ολυμπιακός είχε καταρρεύσει, ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην κυριολεξία μόνος του. Θα μπορούσε να παίρνει το πρωτάθλημα και χωρίς προπονητή. Ο Παύλος όμως κράτησε τον κορυφαίο και ακριβοπληρωμένο Ομπράντοβιτς. Με το πρωτάθλημα εξασφαλισμένο, ούτε το μπάτζετ έριξε, ούτε πήγε σε φτηνή λύση στον πάγκο. Επειδή είχε ευρωπαϊκό όραμα. Το όποιο έκανε πραγματικότητα. Αθλητισμός όμως, έστω και επαγγελματικός, δεν είναι μόνο τα τρόπαια.

Σεβασμός

Ο Παύλος είχε μία ακόμα μοναδική ιδιαιτερότητα. Ηταν από τις σπάνιες περιπτώσεις παράγοντα, αν όχι ο μοναδικός, που λατρεύτηκε από τους οπαδούς της ομάδας του χωρίς να γίνει μισητός για τους αντιπάλους. Δεν είναι μόνο το «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ». Είναι ότι ο Παύλος δεν έγινε ποτέ σύνθημα στο στόμα των οπαδών του Ολυμπιακού. Σ’ έναν χώρο όπου δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, όπου δεν υπάρχουν ιερά και όσια, ο Παύλος κατάφερε να περάσει άθικτος. Να μην εισπράξει το μίσος από τον αντίπαλο. Ο Παύλος έγινε αποδεκτός από εχθρούς και φίλους. Σ’ έναν βαθμό μάλιστα, κατέκτησε και τον σεβασμό. Κόντρες, αντιπαραθέσεις, υπήρξαν πολλές. Ο Παύλος όμως δεν έχασε ποτέ το μέτρο. Φανατικός αλλά με όρια. Που δεν ξεπέρασε ποτέ. Κι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο παράσημό του ως παράγοντα. Ακόμα μεγαλύτερο από όλα μαζί τα πρωταθλήματα σε Ελλάδα και Ευρώπη: Η αποδοχή από τον αντίπαλο.