Χωρίς την ψυχή της, τις φωνές και το θερμό χειροκρότημα των χιλιάδων φιλάθλων αναγκάστηκε να ζήσει για 20 λεπτά η Μπουντεσλίγκα. Τόσο ήταν το χρονικό διάστημα που οι φίλαθλοι τήρησαν σιγήν ιχθύος κατά τη διάρκεια των αγώνων που διεξήχθησαν μεσοβδόμαδα. Ηταν ο τρόπος που επέλεξαν να διαμαρτυρηθούν για τη διασπορά του αγωνιστικού προγράμματος από την Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα και σε ώρες που ευνοούν τα τηλεοπτικά δίκτυα. Προσπάθησαν μέσα από τη σιωπή τους να φωνάξουν προς τη γερμανική ομοσπονδία και τη λίγκα ότι δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς αυτούς.

Τα εισιτήρια στα γερμανικά γήπεδα είναι ως επί το πλείστον φθηνά σε σχέση με τα άλλα πρωταθλήματα του Big 5. Επίσης, τα γήπεδα των Γερμανών είναι από τα πιο σύγχρονα στον κόσμο προσφέροντας πολλές ανέσεις. Δύο παράμετροι που για τους περισσότερους φιλάθλους θα ήταν αρκετοί για να δηλώνουν ευχαριστημένοι. Οχι όμως για τους Γερμανούς. Οι φίλοι του ποδοσφαίρου στη χώρα του Γκαίτε διεκδικούν ακόμα φθηνότερα εισιτήρια, αλλαγές στις ώρες διεξαγωγής των αγώνων για όσους διεξάγονται αργά το βράδυ και μια καρέκλα στα κέντρα αποφάσεων.

Παρόμοιες πρωτοβουλίες έχουν πάρει στο πρόσφατο παρελθόν και χιλιάδες άγγλοι φίλαθλοι έχοντας ως κεντρικό σύνθημα «δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς φιλάθλους».

Η προσομοίωση αυτών των διεκδικήσεων στην ημεδαπή προκαλεί δεκάδες ερωτηματικά. Κάποτε, πρόεδρος μεγάλης ελληνικής ομάδας είχε αποκαλέσει τους φιλάθλους «καλύτερους πελάτες». Μάλλον κάτι άλλο θα εννοούσε γιατί στους καλούς πελάτες συμπεριφέρονται διαφορετικά. Υπό κανονικές συνθήκες βεβαίως. Γιατί η κουλτούρα που έχει δημιουργηθεί στην Ελλάδα γύρω από το ζήτημα του γηπέδου και των ανέσεων που προσφέρει παραπέμπει σε κατηγορία δημοσίων ουρητηρίων και όχι σε θέατρο, όπως θα έπρεπε να είναι.

Βρωμιά παντού, σπασμένα καθίσματα, έλλειψη πάρκινγκ, απουσία σκέπαστρων. Το χειρότερο όμως είναι πως όσοι συνεχίζουν να πηγαίνουν στα γήπεδα πληρώνοντας πολλές φορές από το υστέρημά τους δεν διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν. Το γιατί αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο.