«… Η θυσία – με την πλέον ευρεία έννοια του όρου – έχει μια διπλή σχέση προς τη βία: από τη μία πλευρά συγκρατεί τη βία, όπως ένας στρατός αμύνεται στις επιθέσεις των εχθρών του, από την άλλη πλευρά όμως εμπεριέχει βία, η οποία διατρέχει όλη τη διαδικασία της θυσίας… Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ο μηχανισμός της μεμονωμένης θυσίας παρήγαγε χωρίς αμφιβολία ένα πλήθος θρησκειών, οι οποίες ήταν τόσο αποτελεσματικές γιατί οι πιστοί δεν είχαν συνείδηση αυτής της τρομερής αρχής. Πίστευαν εσφαλμένα ότι ήταν οι θεοί αυτοί οι οποίοι έπρεπε να εξευμενιστούν και όχι η ίδια τους η κοινότητα… Η εβραϊκή Βίβλος και τα χριστιανικά Ευαγγέλια είναι τα μοναδικά θρησκευτικά κείμενα τα οποία εκθέτουν μια αναστροφή αυτού του μυθικού θέματος. Ο όχλος στα εβραϊκά και στα χριστιανικά κείμενα σκέφτεται και πράττει ακριβώς όπως και στους αρχαϊκούς μύθους. Δεν είναι τα συμβάντα που κάνουν τη διαφορά αλλά η ερμηνεία τους. Στους μύθους τα θύματα όντως διαπράττουν τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνται από τους διώκτες τους. Στα εβραϊκά και στα χριστιανικά κείμενα, όμως, ο όχλος καθίσταται υπεύθυνος για τη δίωξη αθώων θυμάτων»

(Από το «Βία και θρησκεία, αιτία ή αποτέλεσμα;» του Ρενέ Ζιράρ, εκδόσεις Νήσος, 2017, μετάφραση – επιμέλεια – εισαγωγή Αντώνιος Καλατζής, επίμετρο Βόλφγκανγκ Παλάβερ.)