Ο «θεός» συντρίβει τον μύθο του

Είναι το βάρος του μύθου που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν μεγάλα αστέρια της μπάλας μετά το 1986. Το ίδιο βάρος που συνέθλιψε τον Λιονέλ Μέσι κάνοντάς τον να κλαίει σαν μικρό παιδί. Ενας παίκτης, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, κατέκτησε μόνος του το Παγκόσμιο Κύπελλο. Φιλοτεχνημένος με δημοσιογραφικά φάλαρα και υπερβολές ο μύθος ψήλωσε και μαζί του ο Μαραντόνα, κρύβοντας στη βαριά σκιά του κάθε αμαρτία.

Το 2016 συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από την έναρξη της επώασης εκείνου του μύθου. Σαν να έπεσε εκείνη τη χρονιά η τελευταία σταγόνα λυγίζοντας ακόμα και τον άνθρωπο που τον ζέσταινε όλο αυτό τον καιρό στην αγκαλιά του. Ο Μαραντόνα πήρε μια βαριοπούλα και σε περίπου 350 σελίδες τα κατέστρεψε όλα. Στο βιβλίο του «Το χέρι του Θεού: Η αλήθεια μου» (εκδ. Πατάκη) δεν αφήνει τίποτα όρθιο για τον μεγαλύτερο θρίαμβο που έχει ζήσει ένας ποδοσφαιριστής σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

«Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;». Η απάντηση είναι αρνητική. Μέσα από βωμολοχίες, προσωπικές εντάσεις και συγκρούσεις, αγωνίες και υπερβολές ο Μαραντόνα προσφέρει στον αναγνώστη ένα μοναδικό ταξίδι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού και μία σημαντική πηγή πληροφοριών για τους ποδοσφαιροδίφες του μέλλοντος. Με τις γνωστές τραχιές, αχτένιστες εκφράσεις που θα τον συνοδεύουν μέχρι τον τάφο του, ο κατά πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών ρίχνει φως στα σκοτεινά σημεία ενός θριάμβου, εκθέτοντας αλλά και ηρωοποιώντας πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Για έναν άνθρωπο όπως τον υπογράφοντα, που γράφει για τον Μαραντόνα εδώ και τρεις δεκαετίες, το βιβλίο του Αργεντινού αποδείχθηκε ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα στον χρόνο. Η μεγάλη έκπληξη είναι η διάθεσή του να τσαλακωθεί, να χαράξει το αλάβαστρο του μύθου του. Παραδέχεται πως ήταν ένας «μαμάκιας» στη διάρκεια των μεγάλων μαχών. «Εχω χεστεί πάνω μου. Τότα (σ.σ.: η μαμά του), έλα να με βοηθήσεις σε παρακαλώ». Η Τότα όμως ήταν μακριά, στο Μπουένος Αϊρες με εντολή του ίδιου για να μη λυγίσει ψυχολογικά. «Ημουν ένας μάτσο που την πάλευε μόνο αν είχε τη μάνα του από δίπλα».

Ο «κρυόψυχος Πλατινί»

Το «Χρυσό Παιδί» της Αργεντινής αποφασίζει να σβήσει το ποδοσφαιρικό φωτοστέφανο: «Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μπορούσα να νικήσω μόνος μου γιατί αυτό δεν υπάρχει». Και πιο κάτω: «Δεν ήμουν θεός. Στην ομάδα δεν υπήρχαν ούτε βασιλιάδες ούτε θεοί. Το Παγκόσμιο Κύπελλο το κερδίσαμε όλοι μαζί, σαν ομάδα. Πιστεύω πως εγώ ήμουν το κερασάκι στην τούρτα κι αυτό δεν θα μου το βγάλει κανείς από το μυαλό».

Σ’ αυτό το σπουδαίο εργαλείο για τους λάτρεις της ποδοσφαιρικής ιστορίας αποκαλύπτεται η έντονη αντιπάθεια, ίσως και μίσος, του Μαραντόνα για τον Μισέλ Πλατινί, τον κρυόψυχο όπως τον αποκαλεί, αλλά και τον Ντανιέλ Πασαρέλα. Οι συγκρούσεις των δύο Αργεντινών ήταν πιο μυθικές και από το δεύτερο γκολ που πέτυχε εναντίον της Αγγλίας, οδηγώντας τον πρώην αρχηγό της Αλμπισελέστε εκτός ομάδας.

Για το ματς με την Αγγλία, για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελάνι λόγω του πολέμου που είχε προηγηθεί μεταξύ των δύο χωρών και τα δύο γκολ του Μαραντόνα, το Χέρι του Θεού και το καλύτερο γκολ στην Ιστορία των Μουντιάλ, αποκαλύπτεται πως οι παίκτες της Αργεντινής δεν είχαν φανέλες και αυτές που φόρεσαν στο ματς τις αγόρασαν από την αγορά την προηγούμενη ημέρα.

Ο Μαραντόνα μας παρακινεί να δούμε το εθνόσημο από το οποίο απουσιάζουν οι δάφνες τις οποίες ξέχασαν να ράψουν οι ράφτρες πάνω στον πανικό τους να τελειώσουν τη δουλειά. Για να φαίνονται τα νούμερα τα είχαν γυαλίσει με μπριγιαντίνη. Οταν πια ολοκληρώθηκε το ιστορικό όπως αποδείχθηκε παιχνίδι, ο Μαραντόνα μας εκμυστηρεύεται πως στα αποδυτήρια ένιωσε για πρώτη φορά πως ήταν ο καλύτερος του κόσμου. Μια άποψη για τον εαυτό του, που ίσως να μη βγει ποτέ από το κεφάλι του.