Πού πας, κορίτσι μου;

Δεν συμβαίνει μόνο στην Αθήνα. Συμβαίνει, υποθέτω, και στην Πάτρα, στη Λάρισα, στην Καλαμάτα, στα Γιάννινα. Στη Θεσσαλονίκη να δείτε. Συμβαίνει παντού όπου τα νέα κορίτσια ακολουθώντας αυτό που κάποιος τους είπε, κάπου άκουσαν, κάπου διάβασαν, ότι το ρούχο, δηλαδή, είναι το μήνυμα, ντύνονται για να εκπέμψουν… SOS. Εγώ πάλι θα έλεγα Save Our Souls γιατί το προσφιλές μας στυλ το έχουμε χάσει προ πολλού.

Ολο και πιο συχνά βλέπω στον δρόμο, στα μαγαζιά, στα μπαρ, τη μέρα, τη νύχτα, νέα και όχι τόσο νέα κορίτσια που αφενός νομίζεις ότι ζουν καταμεσής ενός βεστιαρίου, αφετέρου σωματοποιούν το τραγούδι των Γιατρά – Χρυσοβέργη «Πέταξα τα σκεπάσματα και φόρεσα ό,τι βρήκα και μες στη νύχτα με βροχή τρεις παρά δέκα βγήκα». Φούστες, μπλούζες και καπέλα ατάκτως ερριμμένα. Ενα συνονθύλευμα υφασμάτων, γραμμών, υλικών, χρωμάτων, σχεδίων που, προσπαθώντας να στοιχειοθετήσουν στυλ, καταλήγουν σε καρναβαλικό αμόκ.

Προχθές στο τσακ ήμουν να ρωτήσω ένα πανέμορφο πλάσμα που καθόταν δίπλα μου σε στέκι του κέντρου «Πού πας, κορίτσι μου, απογευματιάτικα; Αμα ντύνεσαι έτσι τώρα, τις Απόκριες τι θα φορέσεις;». Δεν φταίνε βεβαίως τα κορίτσια. Οι τάσεις, ακόμη και η παντελής απουσία τους ή η πλήρης σύγχυσή τους, από κάπου εκπορεύονται. Παλαιότερα, από τα περιοδικά μόδας. Σήμερα, από τα τηλεριάλιτι, από την τηλεόραση γενικώς, από τα σόσιαλ μίντια. Τουλάχιστον, απ’ ό,τι βλέπω να διακινείται. Μια γενιά που δεν ντύνεται. Μασκαρεύεται. Για να υποδυθεί έναν ρόλο. Και να τον αναρτήσει στο Instagram. Αλλά ο μασκαράς, ακόμη και ο καλόγουστος, παραμένει μασκαράς.

Θα έλεγα λοιπόν ότι η μόδα έκανε στροφή προς τον σοσιαλισμό. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αν έχει δυνατό Instagram, μπορεί να παράγει μόδα. Αν δε κατορθώσει να χωθεί και σε κάποιο από αυτά τα προγράμματα, αυτοανακηρύσσεται σε ιέρεια του στυλ. «Εγώ για να πάω στο περίπτερο», σου λέει, «φοράω σατέν φόρμα, κοθόρνους με στρας και τον μπερέ του Τσε» (και απ’ ό,τι βλέπω συχνά πυκνά στα περίπτερα, αλήθεια λέει). Η μόδα όμως από τη φύση της εμπεριέχει έναν διακριτικό ελιτισμό. Αν η διακριτικότητα είναι σε πολύ μεγάλη δόση, το αποτέλεσμα θολώνει. Αν ο ελιτισμός παρεκτραπεί, καλώς ήρθες και πάλι, τρελό καρναβάλι.

Πάνω σε αυτές τις διαχωριστικές προσπαθούν να ισορροπήσουν τα νεαρότερα και τα μεγαλύτερα κορίτσια. Φορτωμένα επιπλέον με το βάρος εννοιών που αγωνιούν να εφαρμόσουν χωρίς προηγουμένως να τις έχουν αφομοιώσει. «Ενδυματολογική πληροφορία», layering, color blocking. Προσωπική μου συμβουλή, να θυμούνται πιο συχνά τον Οσκαρ Ουάιλντ που έλεγε ότι πραγματικά κομψή γυναίκα είναι αυτή που την επόμενη μέρα δεν θυμάσαι τι φορούσε.

Οταν οι αξίες γίνονται στυλ

Μια και λέγαμε για στυλ, να θυμίσουμε ότι στυλ αδιαπραγμάτευτο είναι η μαχητικότητα, η γενναιότητα όταν συνδυάζεται με ευγένεια, το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η θετική προσέγγιση της ζωής ακόμη και όταν όλα γύρω σου συνηγορούν για το αντίθετο. Από αυτή την άποψη, ο Δημήτρης Κοντοπίδης είναι ένας άνθρωπος με πολύ υψηλού επιπέδου στυλ. Ο 36χρονος, επίτιμος πλέον, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Κυστικής Ινωσης, ασθενής και ο ίδιος, δεν έχει απλώς ξεπεράσει προ πολλού το προσδόκιμο ζωής που του έδιναν όταν έγινε η διάγνωση της ασθένειάς του, αλλά έχει συμβάλει καθοριστικά στο να βγουν τα άτομα με χρόνιες παθήσεις και αναπηρία από το ημίφως του περιθωρίου της καθημερινότητας στους προβολείς της κεντρικής σκηνής της. Ιδρυτής της Humane*, έχει διακριθεί πολλές φορές ιδιαίτερα για τον τρόπο που μετασχηματίζει μια ιδέα σε δράση και με άμεσα τα αποτελέσματα.

Η Humane, στη φετινή ΔΕΘ, ανέδειξε το στυλ ως φορέα αξιών παρουσιάζοντας μια συλλογή με τισέρτ σχεδιασμένα από ΑμεΑ και με τα σλόγκαν #BreathUnlimited και #UnlimitedAbilities. Αλλωστε όλα τα ρούχα και τα αξεσουάρ Unlimited Reaction είναι αφιερωμένα κάθε φορά σε μια διαφορετική ασθένεια ή αναπηρία και τα σχεδιάζουν πάντα οι ίδιοι οι ασθενείς. Μπορείτε να τα δείτε στο unlimitedreaction.com και από κοντά κάθε Παρασκευή και Σάββατο, 12.00-18.00, στο showroom, Καπνικαρέας 19Α, Μοναστηράκι, στον 1ο όροφο.

– Η Humane, ως δίκτυο ενδυνάμωσης των ΑμεΑ και των ασθενών με χρόνιες παθήσεις, έχει ως στόχο να αποδείξει ότι έχουν ικανότητες χωρίς περιορισμούς, μπορούν να εργαστούν, να καινοτομήσουν και να επιχειρήσουν.

Και τώρα πίτσα

Ο Σωτήρης Κοντιζάς (ο σεφ που κέρδισε πέρυσι τις εντυπώσεις στο «Master Chef» και αυτές τις μέρες προΐσταται στο «Taste of Athens» που γίνεται στο ΚΠΙΣΝ) έχει σχέδια. Ενα ακόμη μαγαζί, εκτός του Nolan, που θα μπει στον γαστρονομικό χάρτη της Αθήνας από τον Δεκέμβριο. Στον ανακάμψαντα Κεραμεικό και σε ένα υψηλής αισθητικής κτίριο σχεδιασμένο από τον Αριστομένη Προβελέγγιο, η ομάδα του Nolan θα πάει την πίτσα ένα στάδιο παραπέρα. Και θα μας γνωρίσει την «ξινή ζύμη», το νέο γαστρονομικό trend στις ΗΠΑ, που κάνει το δημοφιλέστερο φαγητό στον πλανήτη πιο φιλικό στα νέα διατροφικά ήθη. Η υψηλή γαστρονομία μπορεί τελικά να αποτυπώνεται καλύτερα στα απλά, καθημερινά πιάτα.