Υπάρχουν κάποια λόγια που μπορούν να ανατρέψουν υπάρχουσες καταστάσεις. Να φέρουν τα πάνω κάτω. Να αλλάξουν τις τύχες ενός λαού αλλά και τη μοίρα μιας κοινωνίας.

Τέτοια είναι τα λόγια που πριν από λίγο θυμήθηκα, της πρώην πρωθυπουργού της Βρετανίας Margaret Thatcher. Λόγια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αλλαγή πορείας τότε της χώρας της. Λόγια όμως που σήμερα ακούγοντάς τα νιώθεις πως μπορούν να σημαδέψουν, αν υιοθετηθούν, το μέλλον της Ελλάδας!

Είχε πει τότε η Thatcher: «Πιστεύω με φανατισμό πως οι άνθρωποι έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα, μέσα από τις δικές τους προσπάθειες, να ωφελούν τις οικογένειές τους. Γι’ αυτό περιορίσαμε τη φορολογία. Δεν με ενδιαφέρει ποιος είσαι ή από πού προέρχεσαι. Αν θέλεις με τις δικές σου προσπάθειες να δουλέψεις πιο σκληρά και να κρατήσεις το προϊόν του κόπου σου, ναι, είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος του δρόμου».

Λόγια υπέροχα. Ειπωμένα με πάθος, που σηματοδοτούν μια έκρηξη δημιουργίας, αισιοδοξίας και νέας εκκίνησης. Το ενστάλαγμα μιας αντίληψης ατομικού ηρωισμού, πίστης στις δυνατότητες του μεμονωμένου πολίτη και στην προοπτική της ανθρώπινης επιτυχίας κι ευτυχίας.

Μια τέτοια κίνηση σηματοδοτεί μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Συνήθως κυβερνήσεις φορτώνουν με φόρους την κοινωνία με στόχο την ανακούφιση κάποιων κοινωνικών στρωμάτων από κάποια προβλήματά τους. Αυτή η λογική αναθέτει σε κρατικούς γραφειοκράτες την ευθύνη επίλυσης διαφόρων προβλημάτων. Ουσιαστικά, δηλαδή, την εξαγορά ψήφων για το κόμμα της εξουσίας για τις επόμενες εκλογές.

Η αντίθετη επιλογή είναι η απελευθέρωση των πολιτών από τις βασανιστικές παρεμβάσεις του κράτους ώστε να διαθέτουν ό,τι κερδίζουν για τους δικούς τους σκοπούς. Αυτό ανοίγει τον δρόμο στην ανάδειξη μιας κοινωνίας δημιουργικών ατόμων που λειτουργούν με τόλμη και φαντασία.

Εδώ ακριβώς μπορεί να διακρίνει κάποιος την ηθική ανωτερότητα της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς που μπορεί να χτίσει μια κοινωνική πραγματικότητα δυναμισμού και δημιουργίας.

Τέτοιοι πολίτες, απελευθερωμένοι από τα βασανιστικά δεσμά της κρατικής γραφειοκρατίας και των ασήκωτων φόρων, παίρνουν πάνω τους την ευθύνη να οδηγήσουν μια κοινωνία στο μεγαλείο. Και χρειάζονται κυβέρνηση που να εμπνέεται από τα λόγια αυτά, έτοιμη να τους ανοίξει τις πόρτες να ξεχυθούν προς το αύριο.

Μια κυβέρνηση που θα διαβάζει στις παραπάνω φράσεις ένα ευαγγέλιο πολιτικού προσανατολισμού. Δομημένου πάνω σε ένα πρόγραμμα ρεαλισμού, που να διαπνέεται από απόλυτη εμπιστοσύνη στους πολίτες και στις δυνατότητές τους.