Δεν υπάρχει τίποτα το απεχθέστερο από το να εκδίδεις δικαστικές αποφάσεις χωρίς να είσαι δικαστής. Ιδίως εάν έχεις μία οχυρωμένη θέση διάδοσης ιδεών και εντυπώσεων, η οποία έχει γίνει πολύ ισχυρότερη με τις προόδους της τεχνολογίας. Ακόμα πιο ειδεχθές είναι να εκμεταλλεύεσαι κάποιες νομικές γνώσεις που αποκόμισες ακόμη και από ένα πτυχίο Νομικής. Σπεύδω να δηλώσω ότι είμαι ένοχος αλλά κανείς δεν είναι τέλειος. Το 1963 απέκτησα, όπως δείχνει το βιογραφικό μου, ένα πτυχίο Νομικής με καλό βαθμό και τέσσερα χρόνια αργότερα είχα αποκτήσει δύο μεταπτυχιακά διπλώματα και ένα διδακτορικό από τη Νομική Σχολή της Σορβόννης, όπου τα έξοδα σπουδών μου τα κάλυπτε μια υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης.
Επειτα από 32 χρόνια στη Βουλή δεν αποσύρομαι σιωπηλώς προς τον θάνατο, όπως επιθυμεί ο Πρωθυπουργός της χώρας μου, αλλά διεκδικώ τον επηρεασμό της κοινής γνώμης αξιοποιώντας τον Τύπο, το ραδιόφωνο και ενίοτε την τηλεόραση. Αυτό θα κάνω και στις φράσεις που ακολουθούν. Θα παραβιάσω δηλαδή αρχή, στην οποία ακράδαντα πιστεύω, ότι η ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη Δικαιοσύνη είναι η μόνη που πρέπει να περιγράφει καταστάσεις σαν και αυτές που θα αποτελέσουν το περιεχόμενο των σχολιασμών μας.
Η Δικαιοσύνη στα κράτη δικαίου έχει το μονοπώλιο, συνταγματικά καθιερωμένο, της μελέτης και της εφαρμογής των νόμων. Οι νόμοι δεν υπόκεινται σε σχολιασμό ή αμφισβήτηση. Είναι νόμοι και τέρμα. Γι’ αυτό και σε περίπλοκες και ευαίσθητες υποθέσεις προβλέπεται ρητά από τον ίδιο τον νόμο μια περιοχή που δεν είναι ούτε μαύρη, ούτε άσπρη, τη φαιά δηλαδή ατμόσφαιρα λαϊκής συμπάθειας, που περιβάλλει την εφαρμογή των νόμων σε ιδιάζουσες καταστάσεις.
Ο λόγος που γράφεται αυτό το κείμενο είναι η φερόμενη ως απόπειρα ληστείας (κατά την επικρατούσα άποψη) σε κεντρικό κοσμηματοπωλείο και ο θάνατος του αυτουργού, που ακολούθησε τον άγριο ξυλοδαρμό του από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και άλλον έναν πολίτη.
Προφανώς υπήρξε ληστεία. Ολα τα στοιχεία το βεβαιώνουν. Στις λαϊκές ιδιαίτερα συνοικίες της Αθήνας και της Αττικής γενικότερα τα καταστήματα παντός είδους υποφέρουν από τη διάδοση ληστρικών μεθόδων για να καλυφθούν οι ανάγκες των εγκληματιών. Προφανώς ο ληστής είναι εγκληματίας και ως τοιούτος δεν χρειαζόταν να περιγραφεί ως «ακτιβιστής» του ενός ή του άλλου κοινωνικού μετώπου.
Απέναντι σε αυτόν που απειλεί τη ζωή σου, την υγεία σου και την περιουσία σου, έχεις τη δυνατότητα να προβάλεις άμυνα. Η ενεργός αυτή αντιμετώπιση της βίας δεν μπορεί να υποκαθιστά την προσφυγή στις υπηρεσίες του κράτους που έχουν το μονοπώλιο της ένοπλης βίας. Ούτε μπορεί, μας λένε τα σχετικά νομοθετήματα, να υπερβαίνει σε ποιότητα και σε ένταση το μέγεθος της απειλής.
Η σύγχυση στην κοινή γνώμη έχει δημιουργηθεί προφανώς από τη συνδρομή δύο υπαίτιων εγκληματικών συμπεριφορών. Ας μην κάνουμε τα πράγματα χειρότερα από ό,τι είναι. Οσα λέχθηκαν μέχρις εδώ επαρκούν. Δε χρειάζεται, παραδείγματος χάριν, ούτε ο «Ζακ» να μεταβληθεί σε ήρωα του αντισυστημικού ακτιβισμού, ούτε ο επιζήσας κοσμηματοπώλης σε αιμοδιψές φασιστικών απόψεων κτήνος. Και να προσέχουν πολλοί, όσοι φέρονται ότι δηλώνουν ανοησίες προς τον Τύπο με αποκλειστικό σκοπό την ατομική προβολή. Κάποιος ηγέτης των ομοφυλοφίλων, δήλωσε δημόσια ότι ήταν η πρώτη φορά που ο «Ζακ» κατέφευγε στη ληστεία για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Πού το ήξερε ο ηγέτης ότι «ήταν η πρώτη φορά» και τι θα απαντήσει αν η καταγέλαστη αστυνομική μας υπηρεσία του υποβάλει κάποια σχετική ερώτηση;
Προσοχή αδέρφια! Η υπομονή της σιωπηράς πλειοψηφίας εξαντλήθηκε. Τρομοκρατημένος για χρόνια από τους λαϊκιστές, που είχαν καταλάβει αυθαίρετα την Πλατεία Συντάγματος και εμπόδιζαν την είσοδό μου και την έξοδό μου από τη Βουλή με την ανοχή της Αστυνομίας του Παυλόπουλου, αναλογιζόμενος τις ευθύνες μου, αν απαντούσα όπως έπρεπε στον μετέπειτα Πρωθυπουργό Τσίπρα, ο οποίος μας καλούσε να «μη βγαίνουμε απ’ τα σπίτια μας» και «να μη μιλάμε», από το βήμα της Βουλής, έχω την τάση, όχι βέβαια να τρομοκρατήσω κανέναν αλλά να δείχνω κατανόηση προς την οργή των τρομοκρατημένων. Δεν είναι η πρώτη φορά που αλαζονεία των ανυπάρκτων τους οδήγησε σε υπέρβαση και σε απόπειρα κατατρομοκράτησης της σιωπηράς πλειοψηφίας. Ξέχασαν οι ανεπάγγελτοι ότι αυτή η μερίδα του πληθυσμού στρατεύεται και πληρώνει φόρους. Κάνει υπομονή στους αναιδείς αμφισβητίες του κοινωνικού συστήματος μέχρι ένα σημείο.