Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που διατηρούν μια αθεράπευτη αισιοδοξία και μεταδίδουν θετική ενέργεια. Ακουγα τις προάλλες στο ραδιόφωνο την αντιδήμαρχο Πρασίνου του Δήμου Αθηναίων Λενιώ Μυριβήλη να περιγράφει τα σχέδια αναβάθμισης του Εθνικού Κήπου – ναι, αυτού του μοναδικού πνεύμονα πρασίνου με τα 6.500 δένδρα και τα 15.000 φυτά και θάμνους – και νόμιζα ότι ζω σε μια σύγχρονη δυτική μητρόπολη, όχι σε μια πόλη όπου μπορεί να λιντσάρουν μέρα-μεσημέρι έναν νέο άνθρωπο.
Το δικαίωμα στην αισιοδοξία είναι αναφαίρετο. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε πολύ στραβά. Ο Σάιμον Κούπερ γράφει στο περιοδικό των Financial Times ότι ίσως να έχουμε φτάσει στην κορύφωση της φιλελεύθερης αντίστασης. Είναι πολύ πιθανό τον ερχόμενο Μάρτιο να γίνει πραγματικότητα το Brexit. Και είναι ακόμη πιο πιθανό να επανεκλεγεί πρόεδρος ο Τραμπ το 2020. Στην περίπτωση αυτή, η αστική μορφωμένη τάξη θα εγκαταλείψει την πολιτική, όπως ακριβώς έκανε η λευκή εργατική τάξη πριν από μερικές δεκαετίες. Οι φιλελεύθεροι αστοί θα οδηγηθούν σε μια εσωτερική εξορία, όπου θα καλλιεργούν τα roof gardens τους, θα διαλέγουν τα σωστά σχολεία για τα παιδιά τους και θα αναζητούν τον τέλειο καφέ για τις δεξιώσεις τους.
Τι μπορεί να πάει πολύ στραβά στην Ελλάδα; Να ξεσπάσει μια ξαφνική κρίση με την Τουρκία. Να εκτιναχθούν πάλι στα ύψη τα ελληνικά ομόλογα. Να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι των περιοχών όπου θα μεταφερθούν οι πρόσφυγες από τα νησιά. Να ανεβεί κι άλλο η Χρυσή Αυγή. Να μην πάρει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης. Να απορρίψουν αύριο οι γείτονές μας τη συμφωνία των Πρεσπών. Ουπς, ξέφυγε αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα ελληνικά κόμματα δεν θέλουν το Ναι στο αυριανό δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή σε περίπτωση έγκρισης της συμφωνίας θα αναγκαστεί να τη φέρει στη Βουλή, κάτι που θα οδηγήσει μοιραία σε σύγκρουση με τον εταίρο του με άγνωστες συνέπειες. Η Νέα Δημοκρατία, επειδή με την άκαμπτη στάση που έχει υιοθετήσει θα απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο από τους ευρωπαίους συμμάχους της, κάτι που θα έχει δυσβάσταχτο κόστος όταν αναλάβει την εξουσία. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, επειδή το επιχείρημά της πως είναι υπέρ μιας συμφωνίας, αλλά όχι οποιασδήποτε συμφωνίας, γίνεται όλο και λιγότερο πειστικό.
Αν λοιπόν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις και η συμφωνία εγκριθεί με μια ικανοποιητική συμμετοχή, οι συνέπειες στην ελληνική πολιτική σκηνή θα είναι πολύ σοβαρότερες από μια ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες. Η πίεση του διεθνούς παράγοντα για υιοθέτηση της συμφωνίας και από την άλλη πλευρά θα επαναφέρει στο προσκήνιο το γνωστό σύνδρομο περικύκλωσης που τόσο κακό έχει κάνει στο παρελθόν. Ο αντιευρωπαϊσμός θα φουντώσει. Και οι φιλελεύθεροι αστοί που θα θέλουν να φωνάξουν «Go back κυρία Μέρκελ» μπορεί να απογοητευτούν, η καγκελάριος ίσως πια να ιδιωτεύει.