Επαναλαμβάνει για δεύτερο χρόνο το «Ψέμα στο ψέμα» του Αντονι Νίλσον, παράσταση που είχε πρωτοπαρουσιάσει πριν από δέκα χρόνια. Ταυτοχρόνως σκηνοθετεί το «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές» στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, με πρωταγωνιστές τον Δάνη Κατρανίδη στον ρόλο του Ηρακλή Πουαρό, την Κάτια Δανδουλάκη, τον Αντώνη Καφετζόπουλο, την Τζένη Ρουσσέα, τον Τάκη Χρυσικάκο, την Τάνια Τρύπη, τη Λένα Δροσάκη. Πόση απόσταση πρέπει να καλύψει ο Πέτρος Φιλιππίδης ανάμεσα στην κωμωδία και στο θρίλερ, στην εμπορική επιτυχία και στην καλλιτεχνική ανάγκη, στα δικά του θέλω και σε εκείνα του μεγάλου κοινού;

ΤΑ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ. Περιπλάνηση, περιπέτεια, εξερεύνηση: εδώ πυκνώνει το νόημα του θεάτρου για μένα. Αυτό είναι το πρωταρχικό και το μεγαλειώδες. Δεν με απασχολεί το είδος, το ύφος, ούτε το στυλ. Είναι προαπαιτούμενα είτε κάνω τον «Ηλίθιο» (σ.σ.: η παράσταση της περασμένης σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά) είτε το «Ψέμα στο ψέμα» είτε σκηνοθεσία στον «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές». Οι ψυχικοί τόποι που δημιουργούνται ανάμεσα στο κοινό και στους συντελεστές, ο τρόπος που προσεγγίζεται το έργο και πώς μπαίνει ο καθένας μέσα σε αυτό. Το πάθος και η αγάπη μόνο μπορούν να σου δείξουν τον ιδανικό δρόμο για να φτάσεις εκεί όπου ονειρεύεσαι. Αυτές είναι οι κλωστές που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, που δημιουργούν τις συνθήκες   για να γίνουν η συνάντηση και το παιχνίδι! Είναι πολλά χρόνια που κάνω αυτήν τη δουλειά: πάνω από 35. Και έχω καταλήξει ότι η επικοινωνία, κατ’ αρχάς με τους ανθρώπους που βρίσκονται πάνω στη σκηνή και έπειτα με εκείνους που είναι από κάτω, είναι ανάγκη που βγαίνει από τη ρίζα της θεατρικής τέχνης. Και πρέπει να το υπενθυμίζουμε με τον πιο ευγενή και βελούδινο τρόπο.

Αφορμή για τα ανταμώματα επί σκηνής είναι τα κείμενα. Οχι μόνο εκείνα τα σπουδαία του Σοφοκλή ή του Ευριπίδη, τα οποία έχουν ένα δικό τους σύμπαν και φυσικά είναι τεράστια ευθύνη να εκφέρεις τον λόγο τους. Το κακό είναι ότι δεν ακούγεται πάντα όπως πρέπει, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Ενιωσα όμως πληρότητα και ευχαρίστηση και με κείμενα που δεν ήταν αντικειμενικά «μεγάλα». Και θα πω ένα παράδειγμα – γιατί δεν αποποιούμαι τίποτε απ’ όσα έχω κάνει. Ο «Μπακαλόγατος» ή ο «Φον Δημητράκης» δεν ήταν ο «Οιδίποδας»! Αν και σε επίπεδο ηθογραφίας, και αν τα δούμε τα έργα αυτά ως κωμωδίες χαρακτήρων, είχαν αξιοζήλευτη ακτινογραφία και διατύπωναν σημαντικά πράγματα! Φτάνει να θέλεις να τα ανακαλύψεις εσύ και μετά αν επιλέξει το κοινό, να τα αντιμετωπίσει. Αυτό είναι το σημείο εκκίνησής μου πριν επιλέξω κάθε έργο. Οι κεραίες της παρατήρησής μου που με οδηγούν, τι συντελείται γύρω μου και βέβαια τι έχω ανάγκη ο ίδιος κάθε φορά.

ΙΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΗΜΙΜΕΤΡΑ. Το ανέβασμα της παράστασης «Ψέμα στο ψέμα», ύστερα από δέκα χρόνια, ξεκίνησε επειδή είχα ανάγκη κατ’ αρχάς να γελάσω εγώ ο ίδιος και διαπίστωνα ότι αυτή η επιθυμία υπήρχε διάχυτη και γύρω μου. Η επιτυχία της αποδεικνύει πόσο καταλυτικό είναι το γέλιο, πόσο λυτρωτικό και για μας τους συντελεστές και για τους θεατές. Φυσικά, με ενδιαφέρει και η απήχηση που θα έχει στον κόσμο. Δεν μπορώ να κάνω θέατρο με άδεια καθίσματα. Και δεν καταλαβαίνω και όσους λένε «εγώ τη δουλειά μου θέλω να κάνω και ας έρθει όποιος θέλει». Δεν θα ήμουν χαρούμενος με αυτό. Οπως δεν είμαι χαρούμενος όταν βλέπω διάφορα ημίμετρα σε ό,τι αφορά την κωμωδία. Παρατηρούσα διαφόρους να παίζουν κωμωδία χωρίς να είναι κωμικοί, χωρίς αυτά που παίζουν να είναι κωμωδίες. Αλλά δεν θα το αναλύσω για να μην παρεξηγηθώ. Κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο με ονόματα και μετά θα πάω σπίτι μου. Και όποιος το διαβάζει θα λέει «ναι, ναι, έτσι είναι», απλώς εγώ θα είμαι σπίτι μου. Θέλω όμως να δουλέψω δυο – τρία χρόνια.