Κοίτα να δεις τι μαθαίνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας.
Ο Πρωθυπουργός παραδέχτηκε από τη Νέα Υόρκη ότι «ο καλύτερος στρατηγικός σύμμαχος στην περιοχή μας είναι οι ΗΠΑ» («Wall Street Journal», 27/9).
Χρήσιμη πληροφορία. Βεβαίως οι περισσότεροι Ελληνες το είχαν καταλάβει από το 1947 με το δόγμα Τρούμαν κι από το 1952, όταν η Ελλάδα μπήκε στο ΝΑΤΟ, κι από το 1976, όταν ο παλαιός Καραμανλής δήλωνε ότι «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση».
Εκείνοι που διαφωνούσαν ήταν οι φίλοι του Τσίπρα.
Ποτέ όμως δεν είναι αργά να διευρύνεις το πεδίο της γνώσης σου, ιδίως όταν δεν το φρόντισες νωρίς. Από εκεί και πέρα είναι θέμα χαρακτήρα τι κάνεις τις γνώσεις που αποκτάς.
Ισως κάποιος άλλος δεν θα έγλειφε τόσο ακαλαίσθητα την Αμερική στη «Wall Street Journal» ούτε τη Μέρκελ στη «Welt». Δεν θα ξεσκόνιζε όλους τους ζωντανούς και όλους τους νεκρούς της υφηλίου, από τον Πούτιν και τον Ερντογάν έως τον Κάστρο και τον Κόρμπιν.
Αλλά αυτό είναι το ίδιον ενός καλού αριστερού. Ολα τα μέσα είναι καθαγιασμένα στο όνομα του σκοπού της εξουσίας. Είτε για να την αποκτήσει είτε για να την κρατήσει.
Με την ίδια ευκολία που ο Καρτερός έτρωγε ραδιενεργά μαρούλια για να βεβαιώσει ότι η σοβιετική ραδιενέργεια είναι ακίνδυνη, μπορεί τώρα να τρώει πετρελαϊκά απόβλητα για να αποδείξει ότι ο Τραμπ έχει δίκιο που καταγγέλλει την κλιματική αλλαγή.
Η Δούρου με 125 φέρετρα στην πλάτη φωνάζει «δεν είμαι σαν αυτούς» επειδή αποφάσισε ότι απλώς «έκατσε μια στραβή στη βάρδια της». Δεν τη νοιάζουν οι νεκροί, τη νοιάζει η βάρδια.
Αυτή είναι η πραγματική δύναμη της παράταξης που μας κυβερνά. Ο κυνισμός και ο αμοραλισμός.
Θα έπρεπε να το είχαν όλοι διαγνώσει εγκαίρως όταν ο Τσίπρας επέλεξε να συγκυβερνήσει με τον Καμμένο. Τι τους ενώνει; Τι τους συνδέει; Τι τους καθιστά συγγενείς και συμμάχους;
Πρακτικά τίποτα.
Μπορούσε να τους παντρέψει μόνο η έλλειψη αρχών και η ανεπάρκεια ήθους μιας ομάδας ανθρώπων που θεωρούν ότι «καλό είναι ό,τι μας εξυπηρετεί κι αποδεκτό ό,τι μας συμφέρει».
Καμμένος; Καμμένος!
Στο μυαλό τους τσουβαλιάζουν και τη Μαριλίζα του Ακη, και την κυρία Ξένη της Θάνου. Και τον Παπαχριστόπουλο, και τον Παπαγγελόπουλο, και την Παπασπύρου, και την Παπακώστα.
Ολα τα χωνεύουν κι όλα τα αλέθουν. Αρκεί να μην πέσουν.
Οταν λοιπόν δεν έχεις κανέναν ενδοιασμό να ξεκινήσεις την καριέρα σου αγκαλιά με τον Καμμένο, τότε σίγουρα θα καταλήξεις γλείφοντας τον Τραμπ.
Κι αυτό ζούμε τώρα.