Αυτό το πολυπόθητο και πανάκριβο αγαθό, που οι Αμερικανοί αποκαλούν «legacy», ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ασφαλώς δεν το απέκτησε την Πέμπτη και την Παρασκευή…
Το είχε, το αβγάτιζε διαρκώς και το μόστραρε στην προμετωπίδα του, αλλά τώρα το είδε να ανεβαίνει κιόλας στον ουρανό και να στέκει εκεί ψηλά ως ο αγέρωχος και ακλόνητος θυρεός του!
Το κληροδότημα το οποίο άφησε ο Παύλος Γιαννακόπουλος στις 10 του περασμένου Ιουνίου είναι ανεκτίμητο και προφανώς θα συνιστούσε κατάφωρη αδικία εάν περιοριζόταν στα νούμερα: εννοώ δηλαδή ότι περισσότερο από τους (29) τίτλους, την αφρόκρεμα των παικτών, τον πακτωλό χρημάτων, τη δημιουργία μιας δυναστείας και την εκτόξευση της ομάδας στο διεθνές στερέωμα, αυτό που μένει ως ίζημα είναι το modus vivendi του…
Είναι αυτό ακριβώς το οποίο επισήμαναν όλοι όσοι κλήθηκαν να προσδιορίσουν σε τι έγκειται το «έργα και ημέραι» του μακαριστού και αοίδιμου «Πατριάρχη» του Παναθηναϊκού. Ταιριάζει κιόλας σε ένα βαθμό – ως θεματική ενότητα – το δικό του κληροδότημα με το περιεχόμενο του έπους του Ησιόδου, ο οποίος πραγματεύεται τη δικαστική διαμάχη με τον αδελφό του για την πατρική κληρονομιά και εκφράζει την πικρία του για την αδελφική διχόνοια!
Ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό και τη δική του υστεροφημία, ο «κύριος Παύλος» κατέλειψε μια κληρονομιά που δεν αμφισβητείται, ούτε κινδυνεύει να καταστεί αντικείμενο της οποιασδήποτε αντιδικίας και εδράζεται σε μια λέξη η οποία αποτελεί το αποτύπωμα του παραγοντικού βίου του…
Οικογένεια!
Αυτή η λέξη έγινε ο χρωστήρας με τον οποίο φιλοτεχνήθηκε το λάβαρο που σηκώθηκε στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Μια οικογένεια στην οποία δέσποζε η πατρική φιγούρα του Παύλου Γιαννακόπουλου περιστοιχισμένου από τα παιδιά που υιοθέτησε, ανέθρεψε, διαπαιδαγώγησε και προίκισε!
Παιδί μου, παιδί μου, όπως έλεγε και ο ίδιος στη συνηθισμένη επωδό του…