Είναι το κύκνειο άσμα ενός από τους κορυφαίους αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, βραβευμένου με Νομπέλ Λογοτεχνίας και τέσσερα Πούλιτζερ. Στην Ελλάδα, το «Ενα φεγγάρι για τους καταραμένους» του Ευγένιου Ο’Νιλ δεν έχει παρουσιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια. Γι’ αυτό και το εγχείρημα που αναλαμβάνει η Μαριλίτα Λαμπροπούλου διαθέτει καινούργια μετάφραση και «λοξή» ματιά. Η παράσταση ανεβαίνει από την ομάδα Zero Gravity στο θέατρο Πορεία εστιάζοντας στα αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα από την ταραγμένη οικογενειακή του ζωή. «Ο Ο’Νιλ είναι ένας συγγραφέας που έχει παρεξηγηθεί με έναν τρόπο στις μέρες μας. Ηταν ένας τεράστιος κλασικός συγγραφέας του αμερικανικού ρεαλισμού και συχνά έχουμε την αίσθηση ότι μπορεί να αποδοθεί πιο γραφικά, “αναμενόμενα”. Εγώ έχω μια τελείως διαφορετική εντύπωση για τον Ο’Νιλ όποτε θέλησα να βρω έναν τρόπο που να είναι σημερινός από μια πλάγια οδό. Είναι ένας συγγραφέας που έτσι κι αλλιώς έχει ολοζώντανους ανθρώπους, ανθρώπους σημερινούς, και μιλάει για τα καθολικά ζητήματα της ανθρώπινης φύσης. Είναι τρομερά ζωντανός και νομίζω ότι έχει κάθε λόγο να θέλει κανείς να τον ανεβάσει» τονίζει η Μαριλίτα Λαμπροπούλου για τη σκηνοθεσία της παράστασης.

«Με ενδιέφεραν οι πολύ πραγματικές σχέσεις των ανθρώπων, οι οποίες μπολιάζονται με τη σημερινή μας πραγματικότητα, με τη σημερινή αγωνία του κοινού και των ηθοποιών και των σημερινών ανθρώπων της δικής μας κοινωνίας. Και έτσι ξαφνικά το αν γράφτηκε το έργο το 1940 είτε γράφτηκε σήμερα είτε έρχεται από το μέλλον δεν κάνει καμία διαφορά. Είναι ένα ολοζώντανο πράγμα που σε γραπώνει και σε αφορά πολύ» τονίζει η σκηνοθέτρια.

Η Ιωάννα Παππά και ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης υποδύονται το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με τις ανεπάρκειές του. «Εχουμε δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Ο κεντρικός ήρωας είναι αλκοολικός ηθοποιός του Broadway, ο οποίος έχει μόνο επιφανειακές, περιστασιακές και πληρωμένες πολλές φορές σχέσεις σεξουαλικές, χωρίς πραγματικά να σχετίζεται ποτέ ερωτικά. Και η κοπέλα παλεύει σε έναν χερσότοπο για την επιβίωση και έχει μια πολύ αντίθετη σχέση με τον έρωτα. Τον αναζητά σε ένα ιδεατό επίπεδο, ενώ σαρκικά είναι ένα μυστήριο προς αυτήν. Αυτοί οι δύο άνθρωποι προσπαθούν να βρεθούν. Κάτι υπάρχει μεταξύ τους. Τελικά όμως αυτό θα οδηγήσει σε κάτι τελείως απρόσμενο. Μας βγαίνει από αλλού και μας καθοδηγεί σε μια υπέρβαση. Αφήνει μια αχτίδα φωτός, αλλά αυτή δεν αναιρεί καθόλου το τι έχουν απέναντί τους οι ήρωες. Είναι μια ζωή που βασανίζει όλους και στο τέλος το μόνο στο οποίο ελπίζουν είναι η βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μας. Αυτή που μας οδηγεί στο να αποδεχτούμε αυτά που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Και βέβαια να συνεχίσουμε να ψάχνουμε αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε» υπογραμμίζει η δημιουργός.

Το σκηνικό έχει αναφορές στον αμερικανικό Νότο του 1927, αλλά μπορεί να σταθεί και στο τώρα. «Είναι πάρα πολύ σημερινοί οι χαρακτήρες. Αν πετύχει αυτό που προσπαθούμε, θα αναδειχθεί μια σπαρταριστή φέτα ζωής πάνω στη σκηνή που συμβαίνει μπροστά σου, που συμβαίνει τώρα. Με ανθρώπους δικούς σου γιατί και εμείς ζούμε σε μία κοινωνία που παλεύει να βρει τα ερείσματά της, σε έναν διαλυμένο κοινωνικό ιστό, χαμένη εμπιστοσύνη, αναζήτηση για το τι είναι η τιμιότητα πια, ποιος είναι τίμιος, ποιος δεν είναι. Ζούμε σε μια διαρκή πίεση και αυτό καθιστά οικείους αυτούς τους ήρωες και τις αγωνίες τους» καταλήγει η Λαμπροπούλου.