H εξίσωση δείχνει να έχει όλες τις παραμέτρους. Εχει τον αριστερό πολιτικό που αγωνίζεται με λιγότερο ή περισσότερο ήπιες μεθόδους ακτιβισμού για να «μην πέσει κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Εχει την υπηρεσία Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος που ενεργοποιείται για τη δράση του αριστερού πολιτικού. Κι έχει και μυστικούς αστυνομικούς που, σύμφωνα με δημοσιεύματα και την Ενωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, υποδύονται τα μέλη τηλεοπτικών συνεργείων για να παρακολουθούν τον αριστερό πολιτικό. Από την εξίσωση, όμως, λείπει η βασική συνιστώσα. Λείπει ο σωστός Ιαβέρης. Γιατί ο διώκτης του Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν είναι κάποιο αυταρχικό καθεστώς, δεν είναι καν τα αστικά κόμματα. Είναι οι πρώην σύντροφοί του.

Είναι κάτι που εξηγεί γιατί η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κατάντησε να βρει τον τελευταίο της ήρωα, τον ήρωα που δείχνει να έχει τόσο πολλή ανάγκη, στο πρόσωπο του Κωνσταντινέα. Γιατί τρεις υπουργοί του έφτασαν ώς την Καλαμάτα για να τον υπερασπιστούν απέναντι στην επίθεση που δέχθηκε, ενώ κανένας δεν είπε μισή κουβέντα για τον Λαφαζάνη και τις μεθόδους παρακολούθησής του που άλλοτε θα καταγγέλλονταν με στεντόρεια φωνή ως παρακρατικές. Και γιατί το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του κόμματος κόσμησε όχι ένα παιδί που ήταν πάντα δικό της, αλλά κάποιος που είδε φως στον ΣΥΡΙΖΑ και μπήκε, κάποιος που με την Αριστερά και το αξιακό της σύστημα δεν είχε και πολλή σχέση – για τους αγώνες της ούτε λόγος, ποδοσφαιρικούς αγώνες στα γήπεδα σφύριζε. Ανθ’ ημών Κωνσταντινέας.

Μπρεχτικά μιλώντας, αλίμονο στα κόμματα που έχουν ανάγκη από ήρωες. Ακόμη κι έτσι, όμως, η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να βρει νέους ήρωες σε μια τόσο αντιηρωική για τον ίδιο εποχή εξηγείται. Αλλά πώς εξηγείται η ανάγκη να παρακολουθείται ο Λαφαζάνης ως περίπου «αντικαθεστωτικώς δρων»; Κινδυνεύει το πολίτευμα; Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ; Ξέρει κάτι ο Ιαβέρης του που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ο Λαφαζάνης; Η εξήγηση δεν είναι σκοτεινή, είναι πολιτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει να είναι το πρώην κόμμα του Λαφαζάνη. Είναι πια το κόμμα του Κωνσταντινέα.