Για τις ανάγκες του βιβλίου μου για το Αζερμπαϊτζάν είχα συναντήσει έναν μετριοπαθή αλλά πιστό μουσουλμάνο της κοινότητας του Αμπού Μπεκρ, στο Μπακού, που δεν μάσησε τα λόγια του:

«Εδώ στο Αζερμπαϊτζάν έχουμε εξασφαλίσει μια πραγματική όαση μετριοπάθειας και ηρεμίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι παντού και για πάντα έτσι. Εσείς στη Δύση», μου σημείωσε με έμφαση, «κρίνετε τα πράγματα μέσα από τις δικές σας θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες και αντιλήψεις. Γι’ αυτό και συνήθως δεν καταλαβαίνετε τι ακριβώς συμβαίνει».

«Μα αντιδρούμε με ανθρωπισμό και με στήριγμα την ανοχή» του αντέτεινα.

«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά σας» αποκρίθηκε. «Οι μουσουλμάνοι στη Δύση δεν ενσωματώνονται στον δικό σας τρόπο ζωής και στις δικές σας αξίες και αρχές. Και αντιδρούν με τον δικό τους τρόπο, διατηρώντας άσβεστες και τις αντιλήψεις άλλα και το μίσος που τους πλημμυρίζει. Εσείς σκέφτεστε με ανθρωπισμό, λ.χ. με τους πρόσφυγες, κι εισπράττετε τρομοκρατική βαρβαρότητα και φόνους. Απλά και μόνο επειδή είσαστε Δυτικοί και όχι μουσουλμάνοι. Οφείλετε να κατανοήσετε κάποιες θεμελιώδεις ισλαμικές αρχές. Που δεν μπορεί να τις απεκδυθεί κανένας αφοσιωμένος στις παραδόσεις μουσουλμάνος, όπου κι αν βρίσκεται. Λ.χ. η αρχή της “μετακίνησης” (χαϊζίρια). Σύμφωνα με το Κοράνι και πολλά “χαντίντ” (πράξεις και ερμηνείες της εφαρμογής των κανόνων), αποτελεί ιερή υποχρέωση για κάθε πιστό η μετεγκατάσταση σε κομμάτια γης που δεν είναι, καθ’ όλον ή εν μέρει, ελεγχόμενα από το Ισλάμ. Με βάση τις εντολές της “ντα ούα”, που αποτελούν ένα είδος ισλαμικής επιταγής, όλοι αυτοί οφείλουν να εργαστούν για τη διάδοση του μηνύματος του Ισλάμ και την εγκαθίδρυση ενός ισλαμικού κράτους».

«Εννοείς δηλαδή πως η ροή μεταναστών ή προσφύγων γίνεται βάσει σχεδίου για την εσωτερική υπονόμευση των δυτικοχριστιανικών χωρών;».

«Αυτό που λέω είναι πως, ανεξαρτήτως προθέσεων, οι γραφές καθοδηγούν τον πιστό μουσουλμάνο σε τέτοια συμπεριφορά. Ολοι οφείλουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να ενταχθούν, αυτοί και ο κόσμος στον οποίο ζουν, στο Νταρ αλ Ισλάμ – στον κόσμο δηλαδή του Θεού. Ενόσω εσείς επιμένετε και ομιλείτε για ανθρωπισμό, υποδοχή προσφύγων με τρόπο ανοικτό και με στόχο την ομαλή αφομοίωση, αυτοί θα συνεχίσουν να δουλεύουν για τη σταδιακή επιβολή της σαρία (ισλαμικού νόμου) και την καθυπόταξη των καφίρων (απίστων). Σε εποχές εντάσεων, μάλιστα, αυτός ο στόχος μπορεί να πάρει τη μορφή τρομοκρατικών κινήσεων και ένοπλων συγκρούσεων. Ολος ο κόσμος αποτελεί δυνάμει προέκταση της εξουσίας του Ισλάμ. Η τζιχάντ (ο αγώνας) για την επιβολή του μπορεί να πάρει (και να  νομιμοποιείται γι’ αυτό) κάθε μορφή».

Δυστυχώς η Δύση έχει τα μάτια κλειστά. Αντιδρώντας με τη λογική και τον φιλελεύθερό της ανθρωπισμό υπογράφει τη θανατική της καταδίκη. Οι φρικαλεότητες στην Ευρώπη δεν αποτελούν παρά το ξεκίνημα μιας σειράς τέτοιων αποτρόπαιων πράξεων. Εκκολάπτουμε μόνοι μας το φίδι που ετοιμάζεται να μας θανατώσει. Θα συνιστούσα δύο εντυπωσιακά (γαλλικά αλλά μεταφρασμένα στα ελληνικά) βιβλία. Τον «Γερμανό Μουζαχεντίν» και την «Υποταγή» που περιγράφουν γλαφυρότατα όσα συμβαίνουν στις δυτικές ισλαμοκρατούμενες γειτονιές. Και προδιαγράφουν μάλλον έντονα ανησυχητικές προοπτικές.

Το πρόβλημα είναι το ίδιο το Ισλάμ και όχι απλά οι τρομοκράτες. Η σωτηρία της Δύσης κρέμεται πλέον στην κυριολεξία από μια τριχιά. Και δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Ζούμε πλέον από τις αναθυμιάσεις των επιτευγμάτων των προγόνων μας και αυτωνών που πολέμησαν και πέθαναν στον βωμό της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων.

Η τριχιά όμως πλέον αδυνατίζει. Και ο χρόνος τελειώνει…