Η «επικαιρότητα» παύει να παραμένει απάνθρωπη και γίνεται, ηθικά τουλάχιστον, πιο αποτελεσματικά αντιμετωπίσιμη όταν συνειδητοποιείται ως ένα διαρκές παρόν, έστω και αν αισθάνεται κανείς να του προκαλεί πνιγμονή ο συνωστισμός σε τρομερά γεγονότα. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου δεν θα επαναληφθεί, με τον ίδιο ή παρεμφερή τρόπο, μόνον αναθυμούμενοι τις συνθήκες μέσα στις οποίες συνετελέσθη και η αγανάκτησή μας θα έχει την ένταση όπως τη στιγμή που πληροφορηθήκαμε το γεγονός αυτό. Και η αγανάκτηση μπορεί να παραμένει αμείωτη μόνο όταν η ηθική επίδραση ενός γεγονότος μέσα μας είναι απέραντα πιο ισχυρή σε σχέση με τον αισθηματικό του αντίκτυπο. Τα αισθήματα από τη φύση τους μεταβάλλονται πολύ εύκολα – η αγανάκτηση γίνεται αδιαφορία χωρίς να το πάρουμε είδηση ή και αν το πάρουμε αποφαινόμαστε «τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα» -, ενώ η ηθική αξιολόγηση ενός περιστατικού μπορεί να διατηρεί, όσα χρόνια και αν περάσουν, την ίδια δριμύτητα.

Ο νεαρός οδηγός του ταξί, την επόμενη κιόλας μέρα της δολοφονίας, σε ερώτηση ενός άγνωστου συνεπιβάτη πώς θα σχολίαζε το περιστατικό, αποφάνθηκε με έναν τρόπο κατηγορηματικό, αγνοώντας τόσο την ερώτηση όσο και το καθετί που θα μπορούσε να έχει σκεφτεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος, λέγοντας για το νεαρό θύμα «ε, μην τον κάνουμε τώρα και σταρ». Ηταν αδύνατο να σκεφτεί κανείς τι είδους διαδρομές είχε κάνει το μυαλό του νεαρού οδηγού για να μην μπορείς να καταλάβεις αν έμμεσα κατηγορούσε το ίδιο το θύμα, ότι ώς έναν βαθμό δηλαδή ευθυνόταν για ό,τι είχε συμβεί, αφού χρεωνόταν με μια επιλογή που συν τοις άλλοις θα τον έκανε γνωστό, ή αν το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον είναι πια τόσο σάπιο ώστε για να σε αναγορεύσει σε «σταρ» χρειάζεται να σε συνδυάσει με κάτι ακραία αντικοινωνικό, ύποπτο και νοσηρό.

Ενδεικτικό της διαστροφής που έχουν πια υποστεί οι περισσότεροι άνθρωποι, ο οδηγός του ταξί με τη φαινομενικά εκτιμημένη ως λεκτική μπαρούφα απόφανσή του, αποκάλυπτε τι ακριβώς έχει συμβεί στο βάθος μιας κοινωνίας που ζει ουσιαστικά με καταργημένα τα όρια ανάμεσα σε αξίες και απαξίες, επιτρεπόμενα και ανεπίτρεπτα, επιβαλλόμενα και απευκταία. Δηλαδή το να γίνεσαι σταρ μπορεί να είναι ένας απολύτως νόμιμος στόχος, αν δεν εκθέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο να σε λιντσάρουν, έστω και αν όσοι το επιχειρούν, διαθέτουν το ελαφρυντικό ότι επέσπευσαν τη διαδικασία τού να γίνεις γνωστός. Τελικά μια κουβέντα ειπωμένη ελαφρά τη καρδία μπορεί να ρίξει άπλετο φως σε μια εποχή όπου λόγος και συνείδηση έχουν εξίσου χρεοκοπήσει ώστε, αν και αποκρίνεσαι άλλα αντ’ άλλων σε μια ερώτηση, να μην μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει άμεσα ότι παραλογίζεσαι. Οσο και αν ο Πύργος της Βαβέλ προϋποθέτει ένα ύψος και το βάθος του βαρελιού έναν πάτο, στην Ελλάδα του 2018 έχουμε φτάσει να εξισώνουμε το ύψος με το βάθος.