Κάθε φορά η ίδια ιστορία. Οι παλαιότεροι, ματιά στο χαρτί των ενδεκάδων. Οι νεότεροι στο Διαδίκτυο ανακαλύπτουν τα ονόματα. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, ίδιο χθες στο Αγρίνιο. Ο Παναθηναϊκός τόλμησε, αναγκάστηκε, όπως θέλετε πείτε το, έπαιξε με 11 έλληνες παίκτες στην ενδεκάδα. Ο Παναιτωλικός προτίμησε να βάλει στο αρχικό σχήμα οκτώ αλλοδαπούς. Διαφορά μεγάλη, πέραν πάσης αμφιβολίας.

Και κάπου εδώ έρχεται η  απορία. Ο Τραϊανός Δέλλας των ομολογημένων υψηλών φιλοδοξιών γιατί να μην προτιμήσει να χρησιμοποιήσει γηγενείς ποδοσφαιριστές; Γιατί να αγνοήσει ταλέντα της ομάδας του και να δώσει θέσεις σε μια λεγεώνα ξένων αμφιβόλου ποιότητος; Ως ποδοσφαιριστής ήταν αληθινά κολοσσός – εξ ου και η προσωνυμία που δικαίως του δόθηκε. Ωστόσο, θέλει τόλμη να πάρεις τέτοιες αποφάσεις. Στα παιχνίδια Κυπέλλου, με τη δυνατότητα για εκτεταμένο rotation από τους αρμόδιους τεχνικούς, κάθε ρίσκο μπορεί να γίνει δεκτό. Εκτός αν δεν υπάρχουν ικανοί νεαροί ακόμη και στις μικρότερες ομάδες του Παναιτωλικού ή αν του έχει δοθεί τέτοια γραμμή, οπότε πάμε πάσο. Γιατί κάποιες φορές οι εντυπώσεις χάνονται εκεί που κάποιος εκτιμά ότι μπορεί να τις κερδίσει. Οχι με αποτέλεσμα, αλλά με επιλογές. Για να υφίσταται, όμως, ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας, το πώς λειτουργεί ο Δέλλας είναι καθρέφτης της κοινωνίας του ελληνικού ποδοσφαίρου και δη των λιγότερο ισχυρών ομάδων. Προτιμούν να αποκτούν καραβιές παικτών, κυρίως Λατίνων, με την προσδοκία ότι θα βγάλουν καλή ψαριά. Ελα όμως που κάποιες φορές τα ψάρια μυρίζουν αμμωνία και άρα είναι για πέταμα! Συμβαίνει και με τους δήθεν άσους ή τους εκκολαπτόμενους τρομερούς εγχώριους παράγοντες που μπλέκονται στα δίχτυα ατζέντηδων. Θα μπορούσαν να αντιδράσουν και να κινηθούν διαφορετικά. Να ποντάρουν στο ντόπιο στοιχείο, να επενδύσουν σε νιάτα και σε παιδιά που θα πονάνε τη φανέλα που φορούν. Που θα έχουν διάθεση να την τιμήσουν σε κάθε τους συμμετοχή. Κάποιο θα ξεπεταχθεί, κάποιο αστεράκι θα λάμψει και στην πορεία δεν αποκλείεται να μοσχοπουληθεί στο εξωτερικό ή σε μια ανώτερη εγχώρια ΠΑΕ. Δεν είναι το πλέον λογικό; Και στο κάτω κάτω, όταν βλέπεις τη βαθμολογία και διαπιστώνεις ποιες ομάδες κινδυνεύουν, αναρωτιέσαι πόσο χειρότερα θα ήταν γι’ αυτές τα πράγματα με έλληνες ποδοσφαιριστές. Αφού οι ξένοι δεν τους κρατούν στον αφρό, γιατί να μην προτιμήσουν τα δικά μας παιδιά; Απορία διαχρονική, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν την απάντηση. Και κάτι μας λέει πως όχι μόνο δεν θα βρουν μια επαρκή εξήγηση οι αρμόδιοι, αλλά θα εξακολουθήσουν να διαλέγουν ελάχιστα ποιοτικούς ξένους. Τα θέλουν και τα παθαίνουν!