Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν την «τριμελή επιτροπή από πέντ’ – έξι άτομα» που θα έφτιαχνε ο Νίκος Βαμβακούλας. Ετσι και για τον Σπύρο Δανέλλη: «ομόθυμη» στήριξη στη συμφωνία των Πρεσπών για τον βουλευτή του Ποταμιού σημαίνει να ψηφίσουν υπέρ της συμφωνίας οι τέσσερις από τους έξι βουλευτές του κόμματος. Αλλά όπως και στην περίπτωση του Βαμβακούλα, έτσι και στην περίπτωση του Δανέλλη το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Γιατί αν ο Βαμβακούλας πέρασε εκείνη την καθόλου λεπτή αλλά αντίθετα πολύ ευκρινή γραμμή που χωρίζει τη σοβαρότητα από τον χαβαλέ, ο Δανέλλης δείχνει να περνάει κάθε τόσο μια άλλη αλλά εξίσου ευκρινή γραμμή: εκείνη που χωρίζει την προσήλωση στον αξιακό κώδικα του κόμματος, τον οποίο δηλώνει ότι υπηρετεί, από το σέρβις σε κάποιο άλλο κόμμα.

Ο Σπύρος Δανέλλης δεν είναι ο μόνος – άλλοι δεν πέρασαν απλώς τη γραμμή, πέρασαν σε άλλο στρατόπεδο. Υπενθυμίζει όμως κι αυτός ότι η εκλογική συρρίκνωση δεν είναι ανεξάρτητη από τις πολιτικές συμπεριφορές. Οτι εάν τα μικρά κόμματα φυλλορροούν από ψηφοφόρους, είναι επειδή οι πρώτοι που αναπτύσσουν φυγόκεντρες τάσεις είναι τα επιφανή στελέχη τους – έστω και αν δεν είναι φίρμες σαν τον Βαμβακούλα. Αλλά αν για τον βετεράνο ποδοσφαιριστή το πλαίσιο είναι σαφές, για όλους τους βουλευτές των μικρών κομμάτων το ερώτημα παραμένει: εκ μέρους ποιου μιλάνε; Του εαυτού τους ή του κόμματος; Είναι η προσωπική ατζέντα που τους καθοδηγεί ή το κομματικό αξιακό σύστημα που επικαλούνται;

Δεν είναι οι γραμμές που θολώνουν, είναι οι προθέσεις. Αλλά δεν χρειάζεται καν η δίκη προθέσεων για να διαπιστωθεί η ζημιά που προκαλείται. Το γεγονός, ας πούμε, ότι τα κόμματα που παλεύουν για την επιβίωσή τους μοιάζουν με ομίλους προβληματισμού στην καλύτερη περίπτωση και σκορποχώρια στη χειρότερη. Και ότι με τέτοιες εκδηλώσεις «ομοφωνίας», όπως αυτές του Δανέλλη, καμία τριμελής επιτροπή από πέντ’ – έξι άτομα, όπως αυτές του Βαμβακούλα, δεν μπορεί να τα σώσει.