Εχει το δικαίωμα ένας ποδοσφαιριστής να θέσει το δίλημμα στην ομάδα του «ή εγώ ή αυτός» προκειμένου να πιέσει την εκπαραθύρωση του προπονητή του;

Οι άγραφοι κανόνες της ποδοσφαιρικής ηθικής το απαγορεύουν. Οχι όμως και οι άλλοι κανόνες, αυτούς που επικαλούνται με τις πράξεις τους οι ποδοσφαιριστές που προσπαθούν να χτίσουν τα τοτέμ τους.

Οι βασικές προϋποθέσεις για να να τεθεί ένα τόσο αμοραλιστικό δίλημμα είναι η αδυναμία του προπονητή και η ισχύς του ποδοσφαιριστή.

Επί εποχής Αλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όποιος παίκτης τόλμησε να αμφισβητήσει τις επιλογές του Σκωτσέζου, όπως επί παραδείγματι ο Ριουντ Φαν Νιστερλόι, αντιλήφθηκε πολύ γρήγορα ποιος ήταν το αφεντικό αφού σε σύντομο χρονικό διάστημα άλλαζε φανέλα. Τα τρόπαια του Φέργκι είχαν τόσο βαθιές ρίζες στο Ολντ Τράφορντ, που κανένας αυτόφωτος ή ετερόφωτος άσος δεν μπόρεσε να τον εκτοπίσει.

Ο Πολ Πογκμπά, που έθεσε προσφάτως το δίλημμα  στη Γιουνάιτεντ, δεν θα είχε το σθένος να αντιμετωπίσει τον Φέργκιουσον γιατί θα γνώριζε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα.

Εκμεταλλευόμενος ωστόσο την ευάλωτη θέση του προπονητή του Ζοζέ Μουρίνιο, προσπαθεί να κάνει επίδειξη της – υποτιθέμενης – δύναμης που πιστεύει πως απέκτησε μετά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η δήλωση του Αλαν Σίρερ πως ο Πογκμπά δεν κάνει ούτε για να καθαρίζει τα παπούτσια του μεγάλων άσων που φόρεσαν στο παρελθόν την κόκκινη φανέλα είναι υπερβολική, αλλά με αρκετή δόση αλήθειας.

Πριν από τον γάλλο μέσο επίδειξη δύναμης είχαν επιχειρήσει εκατοντάδες ποδοσφαιριστές. Αυτοί που κατάφεραν να επιβληθούν ωστόσο ήταν πολύ λίγοι, ελάχιστοι. Ηταν αυτοί που σήμερα τους επικαλούμαστε, τους έχουμε ορίσει ως σημεία αναφοράς.

Ηταν ο Γιόχαν Κρόιφ που έδιωξε εν μία νυκτί από την Μπαρτσελόνα έναν από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τον Γερμανό Χένες Βαϊσβάιλερ.

Ηταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα που προσλάμβανε και απέλυε προπονητές στη Νάπολι.

Ο Πογκμπά δεν είναι και ούτε θα γίνει ποτέ Κρόιφ ή Μαραντόνα. Γι’ αυτό στο τέλος αυτός θα είναι ο χαμένος.