Γκολκίπερ της δεκαετίας του ’90 και με την εθνική ομάδα είχε να (μου) το λέει: «Ο πρώτος μου προπονητής, ο Σάββας Βασιλειάδης (κυπελλούχος Ελλάδος το 1980 με την Καστοριά), στο πρώτο παιχνίδι που με έβαλε βασικό μού είπε: “Ακόμα κι αν δεν έβλεπα το ματς και πήγαινα στο καφενείο για τάβλι, θα ήξερα αν ήσουνα καλός αν μου έφερνες τα παπούτσια σου. Αν ήταν μέσα στον ασβέστη, δεν κάνεις για τερματοφύλακας». Απλό. Παπούτσια γεμάτα ασβέστη σημαίνουν ότι ο γκολκίπερ είναι συνέχεια στη γραμμή του τέρματος. Ενώ η δουλειά του είναι έξω. Να μαζεύει όλες τις σέντρες, να μιλάει, να καθοδηγεί την άμυνα. Το κρατάμε αυτό και πάμε παρακάτω. Η θέση του γκολκίπερ είναι συνυφασμένη με την γκάφα. Εύκολα μπορεί να γυριστεί ντοκιμαντέρ. Αν όχι, κανονική ταινία. Ο Λόρις Κάριους σημάδεψε τον τελικό Ρεάλ – Λίβερπουλ.

Γκάφα

Το ότι μετακόμισε από το Ανφιλντ στην Κωνσταντινούπολη (για την Μπεσίκτας) είναι το λιγότερο. Ηταν ένα ματς που θα τον στοιχειώνει για πάντα. Είναι η θέση του γκολκίπερ που έχει αυτό το «προνόμιο». Η καριέρα του Ρομπέρτο Μπάτζο που έστειλε άουτ το πέναλτι στον τελικό του 1994 με τη Βραζιλία συνεχίστηκε απρόσκοπτα. Δεν τον έστειλε η Γιουβέντους δανεικό στη Γαλατάσαραϊ. Με τους τερματοφύλακες είναι αλλιώς. Η ζωή όμως (και στο ποδόσφαιρο) συνεχίζεται. Δεν τελειώνει με μία φάση. Ο Ορέστης Καρνέζης τον Φεβρουάριο του 2011 τρώει γκολ από τη σέντρα, στο 98′. Ο Παναθηναϊκός χάνει 3-2 από την ΑΕΚ και αποκλείεται από το Κύπελλο. Τον Σεπτέβριο, σε ματς στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο, νέα γκάφα. Στο τρίτο λεπτό διώχνει την μπάλα με τα χέρια εκτός περιοχής και αποβάλλεται. Και τι έγινε; Ο Καρνέζης συνεχίζει να δουλεύει και δικαιώνεται. Η καριέρα του παίρνει την ανηφόρα.

Βασικός

Σε τέσσερις μήνες, τον Φεβρουάριο του 2012, χρίζεται για πρώτη φορά διεθνής. Το καλοκαίρι του 2013 υπογράφει στην Ουντινέζε. Στο Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία είναι βασικός και στα τέσσερα παιχνίδια της Εθνικής. Με την οποία φτάνει τις 49 συμμετοχές. Το καλοκαίρι, που τελειώνει ο δανεισμός του, στη Γουότφορντ κάνει μεταγραφή στη Νάπολι. Δεν τελειώνει η (ποδοσφαιρική) ζωή του Ανδρέα Γιαννιώτη τη Κυριακή το βράδυ στο Καραϊσκάκης. Στο (εύκολο) γύρισμα του Βιεϊρίνια κάνει λάθος. Πάει να χτυπήσει την μπάλα με τις παλάμες να τη σκάσει κάτω και μετά να την πιάσει. Κι έγινε αυτό που έγινε. Το σωστό ήταν να σκύψει να υποδεχτεί την μπάλα και να την αγκαλιάσει. Συμβαίνει. Και θα συμβαίνει όσο θα υπάρχει ποδόσφαιρο. Τον Γιαννιώτη δεν τον φοβάσαι. Για να φτάσει να φορέσει τα γάντια κάτω από τη εστία του Ολυμπιακού δούλεψε. Δούλεψε έξι χρόνια. Από το 2012 που έφυγε από τον Εθνικό Γαζώρου.

Μεσολόγγι

Τέσσερις φορές δανεικός σε Φωστήρα, Γιάννινα, Πανιώνιο, Ατρόμητο στην εξαιρετική σεζόν πέρυσι. Την κέρδισε τη θέση στον Ολυμπιακό με τη θέληση, την επιμονή και τη δουλειά. Και αθλητή που δουλεύει δεν τον φοβάσαι. Να γυρίσουμε τώρα στον ασβέστη. Εγώ ήμουν που έγραψα εδώ στα «ΝΕΑ» τη Δευτέρα ότι κορυφαίος στο ντέρμπι στο Καραϊσκάκης ήταν ο Πασχαλάκης. Και πράγματι, οι αποκρούσεις που εκανε ήταν καθοριστικές. Ας επιχειρήσουμε όμως και μια δεύτερη ανάγνωση. Ο Ολυμπιακός έκανε 35 γεμίσματα και εκτέλεσε πέντε κόρνερ. Ποιος θυμάται τον Πασχαλάκη (δύο μέτρα άνδρα) να βγαίνει ως όφειλε και να πιάνει την μπάλα; Δύο-τρεις φορές που το επιχείρησε έκανε την έξοδο του Μεσολογγίου. Τον Μεριά τον θυμάσαι να κερδίζει τις κεφαλιές και να στέλνει την μπάλα άουτ. Σαφώς κι ο Πασχαλάκης ήταν αυτός που έδωσε τη νίκη στον ΠΑΟΚ. Στα βασικά όμως, ως γκολκίπερ, έμεινε επανεξεταστέος. Τα παπούτσια του ήταν τίγκα στον ασβέστη.