Μια ακόμη μορφή μιθριδατισμού τείνει να παγιωθεί στην ελληνική κοινωνία. Αφορά τη μεγάλη υπόθεση της Δικαιοσύνης. Εχουν σχεδόν αδρανοποιηθεί τα ανακλαστικά μας σε όσα συντελούνται και κλιμακώνονται μέρα με τη μέρα, με ευθύνη της «αριστεροδεξιάς» κυβέρνησης και της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Πολύ επικίνδυνα για την κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα εσωτερική (προσωπική) ανεξαρτησία και το αφατρίαστο των λειτουργών της.
Που οφείλουν, χάριν του κύρους και της πειθούς των αποφάσεών τους, να υπακούουν στον νόμο και στη «φωνή της συνείδησής» τους και μόνο!
Η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κυρία Δημητρίου απασχολεί πολύ συχνά την κοινή γνώμη. Δεν είναι η μόνη μεταξύ των ανώτερων και ανώτατων δικαστικών λειτουργών που κάνουν το ίδιο λάθος. Αλλά νομίζω ότι το έχει παρακάνει.
Μετά την τελευταία επέμβασή της στην προκαταρκτική έρευνα του προϊσταμένου τής Εισαγγελίας Αθηνών για τη μεγάλη τραγωδία στο Μάτι και τον Νέο Βουτζά, διερωτώμαι: είναι δυνατόν να αγνοεί ότι μια διοικητική έρευνα ανήκει στο πεδίο της εκτελεστικής εξουσίας; Οτι μια ποινική έρευνα είναι υπόθεση της Δικαιοσύνης; Οτι αυτές βαίνουν παραλλήλως, ίσως, αλλά ανεξαρτήτως η μια από την άλλη; Οτι αυτό επιβάλλει η πολιτειακή αρχή της διάκρισης των εξουσιών;
Ο υφιστάμενός της κ. Ζαγοραίος άρχισε από την επομένη της τραγωδίας την έρευνά του. Μετά την κατάθεση και του πορίσματος του ανεξάρτητου εμπειρογνώμονα, επρόκειτο ν’ αποστείλει κλήσεις για ανωμοτί καταθέσεις ποινικώς υπόπτων. Αντιθέτως, η «επιμελής» Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης άρχισε την έρευνά της στις 7/9, δηλαδή με καθυστέρηση ενάμιση μηνός! Επίσης, η εν λόγω Επιθεωρήτρια ανάλωσε, ως γνωστόν, 8 ολόκληρους μήνες για την έρευνα λιγότερου υλικού της άλλης τραγωδίας στη Μάνδρα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, νομίζω, ότι, ανεξαρτήτως του τι είχε κατά νουν η κυρία Δημητρίου, παραγγέλλοντας στον κ. Ζαγοραίο «να ζητήσει» ένα ανύπαρκτο πόρισμα μιας διοικητικής-πειθαρχικής έρευνας, το οποίο εάν και όταν το κατάρτιζε η κυρία Παπασπύρου έπρεπε εκείνη να το αποστείλει, αν έκρινε ότι ενδιαφέρει την εισαγγελική Αρχή, όφειλε να γνωρίζει ότι διέπραττε πειθαρχικό αδίκημα. Θα συνέβαλλε στη χρονική παρέλκυση μιας τόσο κρίσιμης για το δημόσιο συμφέρον έρευνας.
Δε φαντάζομαι ότι υπάρχει ενδεχόμενο να κινηθεί η διαδικασία πειθαρχικού της ελέγχου και μάλιστα από τον νεότευκτο υπουργό Δικαιοσύνης.
Αφορμή αυτού του άρθρου δεν είναι τόσο «τα έργα και οι ημέρες» της κυρίας Δημητρίου. Επικαλύπτονται από τα επερχόμενα, σύμφωνα με το επικίνδυνο για τη συνταγματική τάξη και το δικαιϊκό μας σύστημα «δόγμα» που διατύπωσε κατά την ανάληψη των καθηκόντων του ο Μ. Καλογήρου: «Η Δικαιοσύνη και η εκτελεστική εξουσία πρέπει να βρίσκονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, στη μάχη απέναντι στους εχθρούς του δημοσίου συμφέροντος!».
Ομολογώ ότι η εξαγγελία του εν λόγω «δόγματος» ως κατευθυντήριας, προφανώς, καθεστωτικής γραμμής της «αριστεροδεξιάς» κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου μού προκάλεσε αλγεινή εντύπωση. Ομως, περισσότερη ανησυχία νιώθω, ως πολίτης, με την πρόσθετη ιδιότητα του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης και με πολυετή άσκηση μάχιμης δικηγορίας και ισόχρονης ενασχόλησης με τα κοινά, το γεγονός ότι «πέρασε στα ψιλά» σχεδόν το νεότευκτο αυτό «δόγμα».
Σε πιο απλά ελληνικά: Η εκάστοτε πολιτική εξουσία, εισηγούμενη νόμους στη Βουλή και εκδίδοντας Προεδρικά Διατάγματα, κανονιστικές αποφάσεις, καθορίζει τι είναι «δημόσιο συμφέρον». Από κει και πέρα, ο προσδιορισμός των «εχθρών» είναι κατεξοχήν υπόθεση της συναντίληψης των συνεργαζόμενων στη «μάχη» κατά των «αντιπάλων», «ανεξάρτητων» κατά τα λοιπά, εξουσιών, δικαστικής και ερκτελεστικής. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται!
Υστερα από αυτά δικαιούται η ατυχής κυρία Δημητρίου να πει: «Καλά εγώ μόνο φταίω;».
Ο Απόστολος Κακλαμάνης είναι πρώην Προέδρος της Βουλής και υπουργός Δικαιοσύνης