Εχει ειπωθεί ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν έχει αφήσει ούτε μία από τις κακές συνήθειες της Μεταπολίτευσης, αλλά και παλαιότερων περιόδων, που να μην έχει αντιγράψει. Και έχει ειπωθεί σωστά. Γιατί δεν είναι μόνο ότι αυτή η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το κράτος ως κομματικό φέουδο, όπως είχαν κάνει πολλές κακές κυβερνήσεις στο παρελθόν. Είναι ότι οι υπουργοί της συμπεριφέρονται σαν φεουδάρχες – φεουδάρχες που βρίσκονται σε ευθύ ανταγωνισμό μεταξύ τους, πολλές φορές δε και σε ανοικτό πόλεμο.
Είναι μια κατάσταση που δεν παράγει μόνο παραπολιτικά κουτσομπολιά. Παράγει και πολιτικά αποτελέσματα. Μια κυβέρνηση όπου κάθε υπουργός στήνει προσωπικά βιλαέτια δεν μπορεί να λειτουργήσει. Μια εξουσία η οποία αποτελείται από υποσυστήματα εξουσίας δεν προσφέρει καμία υπηρεσία στη χώρα. Υπουργοί που υπονομεύουν, καρφώνουν ή αδειάζουν ο ένας τον άλλον δεν παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο. Και ένας πρωθυπουργός που άλλοτε ως μακιαβελικός ενορχηστρωτής και άλλοτε ως απαθής παρατηρητής προτρέπει ή αφήνει τους υπουργούς του να αποδύονται σε αγώνες αλληλοεξόντωσης, κάθε άλλο παρά υπηρετεί το αξίωμά του.
Η εξουσία ασφαλώς φθείρει – πολλές φορές διαφθείρει. Τα μίση και τα πάθη που εκδηλώνονται στο κυβερνητικό στρατόπεδο μπορεί και να είναι αποτέλεσμα αυτής της φθοράς. Η χώρα όμως δεν μπορεί να τεμαχίζεται σε φέουδα, ούτε έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί τους φεουδάρχες υπουργούς της να διεκδικούν μέχρι τελικής εξόντωσης εδάφη της εξουσίας. Τελικής εξόντωσης όχι δικής τους, αλλά της ίδιας της χώρας.