Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης (όταν η τηλεοπτική παραγωγή έμπαινε σε «επιστημονικές» βάσεις και άρχισε, λόγω ανταγωνισμού, να προσμετρά για πρώτη φορά παράγοντες και αναλύσεις θεαματικοτήτων) ένα διευθυντικό στέλεχος καναλιού να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία: «Για να κάνεις καλή τηλεόραση είναι σίγουρο ότι χρειάζεσαι πολλά χρήματα. Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι αν ξοδέψεις πολλά θα κάνεις καλή τηλεόραση». Αυτό ακριβώς παρακολουθούμε εδώ και χρόνια στην ΕΡΤ.

Επρεπε να αγοράσει τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος; Σίγουρα ναι. Η «μπάλα της Κυριακής» (ακόμη και όταν παίζεται Σάββατο) είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας. Εχει περάσει στη συλλογική μας συνείδηση, έχει γίνει τραγούδι, μυθιστόρημα, ταινία, θεατρικό έργο, κομμάτι τέλος πάντων μιας παράδοσης που συντηρεί μνήμες κι ας μεταφέρθηκε από το ραδιόφωνο στην τηλεόραση. Θα έπρεπε να τους πληρώσει όσο όσο; Βεβαίως όχι. Πρώτον, διότι πρόκειται για δημόσιο χρήμα μιας χώρας που έζησε και ακόμη ζει τον εφιάλτη της χρεοκοπίας. Και δεύτερον, δεν είναι σίγουρο πως το τεράστιο κόστος αυτών των αγώνων θα είναι ανταποδοτικό. Ο πεντάχρονος ανιψιός μου τον Μέσι και τον Ρονάλντο ξέρει. Τι να κάνουμε, αυτούς έχουν οι «τάπες»*. Και αυτοί παίζουν στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Είναι όμως και αυτό το μαύρο σύννεφο δυσπιστίας που έχει μαζευτεί πάνω από την ΕΡΤ μετά την επαναλειτουργία της. Που πλέον καταγγέλλεται πανταχόθεν. Κάνοντάς το ολοένα και πιο πυκνό. Σαν όλες οι παθογένειες της χώρας να συνωστίζονται στο ραδιομέγαρο. Βόλεμα ημετέρων, σπατάλη δημόσιου χρήματος, έλλειψη  συντονισμού, αβλεψίες, συνδικαλιστική αγκύλωση και αμετροέπεια, καλπάζων κομματισμός, παράκεντρα εξουσίας, εσωτερικά παραμάγαζα και – συμβολικά ή ρεαλιστικά – μαλλιοτραβήγματα στους διαδρόμους του. Εχουμε ανάγκη από μια ποιοτική και με αξιόλογη τηλεθέαση δημόσια τηλεόραση; Οπωσδήποτε. Κομματική δεν χρειαζόμαστε. Γιατί η ΕΡΤ μοιάζει με τη γυναίκα του Καίσαρα. Δεν φτάνει να είναι, πρέπει και να φαίνεται έντιμη.

n Κάρτες με ποδοσφαιριστές στα περίπτερα