Δεν υπάρχει έλεος: έναν χρόνο μετά την καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, ατέλειωτες ουρές σχηματίζονται καθημερινά στα εκδοτήρια του ΟΑΣΑ. Οχι μόνο επειδή φοιτητές, συνταξιούχοι και πολύτεκνοι πρέπει να αποκτήσουν «προσωποποιημένη κάρτα» μειωμένου εισιτηρίου, αλλά επειδή τα εκδοτήρια είναι ελάχιστα – μόνο 21 για τα 4.000.000 κατοίκων του Λεκανοπεδίου -,  επειδή τα αυτόματα μηχανήματα είναι λίγα, επειδή πολλά δεν λειτουργούν και επειδή κανένα δεν δέχεται κάρτες, ούτε χαρτονομίσματα μεγαλύτερα των 20 ευρώ. Ετσι, η τέταρτη κατηγορία που ταλαιπωρείται στις ουρές των εκδοτηρίων είναι οι τουρίστες: έχουν την ψευδαίσθηση πως βρίσκονται σε οργανωμένη χώρα του «πρώτου κόσμου» και επομένως μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάρτες – αλλά συνέρχονται μόλις κατέβουν τις σκάλες του μετρό της Αθήνας.

Yπάρχουν όμως και ευτυχισμένοι τουρίστες: σε κάποια μηχανήματα, όταν τους βάζεις δεκάευρω για να πάρεις εισιτήριο για το αεροδρόμιο «το μηχάνημα επιστρέφει το χαρτονόμισμα και πέντε κέρματα των 2 ευρώ χωρίς εισιτήριο!» – μπορείς να βγάλεις καλό μεροκάματο εκεί. Αλλά υπάρχουν και οι δυστυχέστατοι: σε άλλη συναλλαγή, πάλι για εισιτήριο για το αεροδρόμιο «το μηχάνημα δεν εξέδωσε εισιτήριο, δεν επέστρεψε το χαρτονόμισμα και έδωσε μόνο απόδειξη!» (www.trolleatzis.com/2018/09/blog-post_0.html#ixzz5SssN7SVx).

 Προχθές, ήθελα να πάω στην Καλλιθέα και με την ευκαιρία αυτή αποφάσισα να βγάλω κάρτα. Γνωρίζοντας το πρόβλημα, πριν ξεκινήσω ενημερώθηκα από το site του ΟΑΣΑ: λειτουργούσαν εκδοτήρια στο Σύνταγμα, στο Μοναστηράκι που θα άλλαζα γραμμή και στο τέρμα. Καταχώρισα σε στικάκι τα χαρτιά που μου ζητούσε (ΑΜΚΑ και κωδικό που θα έδειχνα στο γκισέ), τα τύπωσα σε φωτοτυπείο της γειτονιάς, πήρα το τρόλεϊ για το Σύνταγμα. Εκεί, τεράστιες ουρές, τουλάχιστον σαράντα λεπτά ορθοστασίας, «στο Μοναστηράκι» αποφάσισα. Εκεί η ουρά ήταν μικρότερη αλλά υπήρχε μόνο ένα εκδοτήριο, η ορθοστασία θα ήταν χειρότερη. Δεν πειράζει, στο τέρμα, στην Καλλιθέα. Εκεί, βρωμερό μισοσχισμένο χαρτί με πληροφορούσε ότι εκδοτήρια υπάρχουν στον Πειραιά, στην Κηφισιά και δεν θυμάμαι πού αλλού – πάντως όχι στην Καλλιθέα, και ας με είχε διαβεβαιώσει λίγη ώρα πριν το site του ΟΑΣΑ ότι υπάρχει.

Δεν υπάρχει ούτε έλεος, ούτε εκδοτήρια, ούτε μηχανήματα, ούτε στοιχειώδης οργάνωση. Εκατομμύρια χαμένες ώρες από τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων σε ουρές και σε διαδρομές εντοπισμού εκδοτηρίων. Επειδή δεν υπάρχει σεβασμός: τι τις νοιάζει τις διοικήσεις του ΟΑΣΑ και της Αττικόν Μέτρο για τους μουζίκους; Αν παραπονεθούμε, «αποκτήστε και σεις υπηρεσιακές λιμουζίνες, άχρηστοι» θα μας πουν οι «αριστεροί» διοικούντες.