Πριν έρθει στην Αθήνα να αγωνιστεί με την ΑΕΚ, η Μπενφίκα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μετρούσε επτά συνεχόμενες ήττες. Είχε κάνει έξι πέρυσι (με τη Σπαρτάκ Μόσχας, τη Βασιλεία και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και μία φέτος, από την Μπάγερν Μονάχου. Στις επτά αυτές ήττες η ομάδα του Ρουίς Πατρίτσιο είχε βάλει ένα γκολ (!). Στην ΑΕΚ έβαλε δύο στα πρώτα 15 λεπτά, σαν να κάνει προπόνηση, και στον ΠΑΟΚ τέσσερα στην Τούμπα, πριν κάνα μήνα – αυτό μάλλον δεν αποτελεί τιμή για το ποδόσφαιρό μας. Η θεότρελη αυτή ομάδα έπρεπε από την ΑΕΚ το βράδυ της Τρίτης να χάσει ή, για να το πω σωστότερα, να τιμωρηθεί. Εκανε ένα από τα πιο άμυαλα ματς που έχουμε δει από ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ στην Ελλάδα. Χαλάρωσε μετά το 0-2, έμεινε βλακωδώς με δέκα παίκτες καθώς ο στόπερ της Ντίαζ αποβλήθηκε στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, έμοιαζε ανίκανη να περιορίσει έστω τον Χουλτ που για ένα βράδυ έμοιαζε ο καλύτερος αριστερός μπακ του κόσμου. Αλλά τελικά, μολονότι η γενναιόψυχη ΑΕΚ τη στρίμωξε στα σκοινιά, κατάφερε να κερδίσει παίζοντας με δέκα παίκτες! Γιατί με όλα τα ελαττώματά της η Μπενφίκα έχει μια κατασκευαστική αρετή: παίζει για να βάλει γκολ. Αυτό και μόνο έχει στο μυαλό της, άλλο αν δεν τα καταφέρνει πάντα.

Σεμέδο

Για την ΑΕΚ η εμφάνιση ήταν πρόοδος σε σχέση με όσα λίγα είχε κάνει στο Αμστερνταμ. Αυτή τη φορά είχε μια γενναιόψυχη αντίδραση, στάθηκε στα πόδια της μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά, ισοφάρισε, δεν παράτησε το ματς ούτε και μετά το 2-3 που ήταν αληθινή μαχαιριά. Σίγουρα στο παιχνίδι ήταν καθοριστική και η επέμβαση του Βλαχοδήμου στο σουτ του Κλωναρίδη στο 73ο λεπτό – μια αληθινά σπουδαία επέμβαση. Αλλά κι αυτή τη φορά η ΑΕΚ μπήκε μουδιασμένα (όπως στο Αμστερνταμ αλλά και στη Γλασκώβη), κι αυτή τη φορά χάρισε γκολ στον αντίπαλο (είναι απίστευτο, αλλά από τα έξι που έχει δεχτεί στις δύο αγωνιστικές τα τρία τα έχουν βάλει οι αριστεροί μπακ των αντιπάλων…), κι αυτή τη φορά όταν ο Ουζουνίδης κοίταξε τον πάγκο του για να βοηθήσει επιθετικά την ομάδα δεν είδε ούτε εξτρέμ ούτε δημιουργικούς μέσους. Η ΑΕΚ χάνει για δεύτερο συνεχόμενο ματς γιατί από τον πάγκο του αντιπάλου σηκώνεται κάποιος και κάνει τη διαφορά σκοράροντας: στο Αμστερνταμ ήταν ο Φαν ντε Μπέικ, χθες ο Σεμέδο. Ο Ουζουνίδης αντίστοιχα χρησιμοποίησε τον Γιακουμάκη, τον Τσόσιτς και τον Γκάλο, δηλαδή ένα άπειρο παιδί και δύο αμυντικούς. Δεν έχει άλλους…

Οδυσσέας

Θέλω να πω κάτι και για τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο: στην ΕΠΟ έχουν κάνει όχι λάθος, αλλά έγκλημα. Επρεπε να πείσουν το παιδί να διαλέξει την Εθνική Ελλάδας. Αν μπορούν ακόμα να το κάνουν, να του το ζητήσουν γονατιστοί. Δεν είναι απλά ταλαντούχος. Είναι ο καλύτερος έλληνας τερματοφύλακας…

Μουρίνιο

Φυσικά όλη η Ευρώπη χθες βράδυ παρακολουθούσε το ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τη Βαλένθια για τη δεύτερη αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ και είναι δεδομένο ότι οι πιο πολλοί θα ήθελαν να κερδίσουν οι Σπανιόλοι για να δουν τι θα γίνει στη συνέχεια με τον Μουρίνιο – ο κόσμος ηδονίζεται παρακολουθώντας τις πτώσεις των μεγάλων σε απευθείας μετάδοση κι ο Πορτογάλος παραμένει αρκετά μεγάλος: ο μεγαλύτερος ίσως σταρ προπονητής του καιρού μας, κι ας μην του πάνε τελευταία καλά τα αποτελέσματα. Το τελικό 0-0 ανάμεσα στην κάποτε πρωταθλήτρια Αγγλίας και στις ισπανικές Νυχτερίδες παρατείνει τη συζήτηση – μεγαλώνει το σασπένς. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και στο τέλος του ματς ο τηλεσκηνοθέτης μας έδωσε το κοντινό πλάνο του Μουρίνιο. Σαν όλοι οι άλλοι να μην υπήρχαν στο γήπεδο.

Καβγάδες

Οι τελευταίες περιπέτειες του Πορτογάλου και κυρίως οι δημόσιοι καβγάδες του με τον Πολ Πογκμπά μαρτυρούν ότι έχασε αυτό που ήταν κάποτε το μεγάλο του όπλο: η ικανότητά του να χτίζει καλές σχέσεις με τους ποδοσφαιριστές του. Οι μεγάλοι προπονητές, κακά τα ψέματα, είχαν συχνά την έπαρση του σκηνοθέτη που νομίζει ότι είναι σημαντικότερος από τους ηθοποιούς. Αυτή την παράξενη μεγαλομανία την είχαν και γεννημένοι νικητές, όπως ο Κόβατς και ο Φαν Χαάλ, και προικισμένοι ηγέτες, όπως ο Κρόιφ, και «καθηγητές» και μεγάλοι θεωρητικοί, όπως ο Σάκι κι ο Λίπι: όλων αυτών η καριέρα μουντζουρώθηκε, όταν έπειτα από μια επιτυχία πίστεψαν ότι το σχήμα, ο τρόπος και η θεωρία είναι σημαντικότερα από τους ποδοσφαιριστές και ότι αρκεί η εφαρμογή των εντολών για να υπάρχει πάντα το αποτέλεσμα.

Λοχαγός

Η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλοι προπονητές είχαν πάντα και μεγάλες αυταπάτες. Ο Κόβατς απογείωσε τον Αγιαξ του Μίχελς, αλλά ποτέ δεν ξαναέφτιαξε ομάδα που τον πλησίασε αγωνιστικά – προφανώς γιατί για την εφαρμογή του 4-3-3 χρειάζονταν κι ο Νέσκενς, ο Κρόιφ, ο Ρεπ και οι άλλοι. Ο Φαν Χαάλ ήθελε να κάνει τον Ζιοβάνι αμυντικό χαφ και τον Ριβάλντο έξω αριστερά για να μην πειραχθεί το «ιερό» 3-4-3. Ο Κρόιφ νόμιζε ότι ο Ντέλα Πένια και ο Ζόρντι μπορούν να παίξουν όπως ο Στόιτσκοφ και ο Ρομάριο. Ο Σάκι ταλαιπώρησε τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο Λίπι μετά τον θρίαμβο του 2006 πήγε με μία ακόμα πιο φτωχή τεχνικά και ποιοτικά Ιταλία στη Νότια Αφρική κι αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο, μολονότι οι παίκτες του τον άκουγαν όπως οι στρατιώτες τον λοχαγό. Ο Μουρίνιο δεν είχε τέτοια προβλήματα, μολονότι συνεργάστηκε με μερικούς από τους μεγαλύτερους κακομαθημένους του καιρού μας: από τον Ντρογκμπά μέχρι τον Σνάιντερ και από τον Κριστιάνο Ρονάλντο μέχρι τον Μιλίτο, όλοι πεθαίνουν για χάρη του! Ισως επειδή δεν υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ο Μουρίνιο έμαθε να σέβεται τους παίκτες, όσο ίσως κανείς: η αγκαλιά του με τον Μάρκο Ματεράτσι στον διάδρομο του Μπερναμπέου μετά το τέλος του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ το 2010 στη Μαδρίτη είναι η εμβληματική φωτογραφία της καριέρας του.

Κακός

Υπό αυτό το πρίσμα η δημόσια υπέρ του τοποθέτηση από έναν θρύλο του αγγλικού ποδοσφαίρου, όπως ο Αλαν Σίρερ, είναι άξια προσοχής. Σε μια στιγμή που κανείς δεν τολμά να πει μια καλή κουβέντα για τον Πορτογάλο και όλοι περιμένουν την απόλυσή του ο Σίρερ είπε ότι οι ποδοσφαιριστές της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ένα τσούρμο παλιόπαιδα, που δεν αγωνίζονται για τον προπονητή τους και κατά συνέπεια για την ομάδα τους. Είπε επίσης ότι ντράπηκε ως ποδοσφαιριστής για την εικόνα τους στο ματς με τη Γουέστ Χαμ. Ας το κρατήσουμε. Ο Μουρίνιο είναι μέγας ηθοποιός και συχνά το παρακάνει με τις δηλώσεις του, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι και ο κακός της ιστορίας απαραίτητα.