Ισως ήταν μοιραίο να ζήσει την κατάρα των τερματοφυλάκων. Ισως το άγουρο σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ο Βίκτωρ Κλωναρίδης είναι μεσοεπιθετικός αλλά ζει το ίδιο δράμα που ζουν οι πορτιέρο. Αυτοί οι καρπαζοεισπράκτορες του ποδοσφαίρου που είναι καταδικασμένοι να μην κάνουν ποτέ λάθος.

Δύο γκολ πέτυχε ο Κλωναρίδης απέναντι στην Μπενφίκα και όλοι οι αεκτζήδες σήμερα τον βρίζουν, όπως ακριβώς θα συνέβαινε με έναν τερματοφύλακα που πιάνει δύο πέναλτι αλλά δέχεται γκολ από ανόητη φάση.

Στη φάση που ουσιαστικά έκρινε το παιχνίδι, ο Κλωναρίδης βρέθηκε στο σταυροδρόμι του εγωισμού του.

Βάζω το γκολ, γίνομαι ήρωας και θα με μνημονεύουν οι φίλοι της Ενωσης για δεκαετίες. Θα γινόταν ένας Χρηστίδης, ένας Θωμάς Μαύρος, ένας Μίμης Παπαϊωάννου.

Δίνω πάσα, κερδίζει η ομάδα αλλά ήρωας γίνεται ο Γιακουμάκης. Για έναν μεστό παίκτη, που έχει αντιληφθεί πως στο κατακάθι του ποδοσφαίρου κρύβεται η ομαδικότητα, θα αποτελούσε φυσική αντίδραση να δώσει την μπάλα σε οποιαδήποτε κιτρινόμαυρη φανέλα βρισκόταν σε καλύτερη θέση από τον ίδιο.

Στον Κλωναρίδη βάρυνε το Εγώ του. Ενας ποδοσφαιρικός εγωισμός που στέρησε από την ΑΕΚ μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην Ιστορία της.

Είναι βέβαιο πως την επόμενη φορά ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ θα σκεφτεί διαφορετικά. Οι συνθήκες όμως δεν θα είναι οι ίδιες. Το μάρμαρο πάνω στο οποίο θα γραφτεί η επόμενη ιστορία της Ενωσης δεν θα είναι παριανό, όπως αυτό που της προσφέρθηκε το βράδυ της Τρίτης για να χαράξει ένα ποδοσφαιρικό αριστούργημα.

Αν δεν ήταν σπάνιες οι ευκαιρίες θα τις αποκαλούσαν διαφορετικά.

Δεν πρέπει ωστόσο να μας διαφεύγει πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα ήθελε περισσότερο να γίνει γκολ εκείνη η περίφημη φάση αυτός είναι ο Κλωναρίδης, για όλους τους παραπάνω λόγους. Και όσοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν ας δουν τον τελικό του Μουντιάλ του 1994 και τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.